අහසින් වැටෙන වැහි බිංදු නිකන් ඉදි කටු තුඩ වල් වගේ ඇගට වැටෙන්නෙ . වැස්සෙ පෙගිලා තෙත බරිත වෙලාම ත්වත් තෙත් වෙන්න ඉඩක් නැතුවම වැටෙන වැහි බිදු ඇග දිගේ ඔහේ පහලට ගලාගෙන යනවා .
මන් මගෙ සීතලටම හිටිවැටිලා ගිහින් තිබුන ඇගිලි වලින් තවත් තද කරලා ඒ අත අල්ල ගත්තා . දැන්නෙන්නෙ නැති තරමටම පෙගිලා හිරි වැටිලා ගිහින් .
ඒත් මම ඒ අත අතහරින්නෙ නැතුවම ඇදගෙන දිව්වා .
වැස්සත් එක්ක දුවා ගන්න බෑ .
අඩුම තරමෙ ඉස්සරහා තියෙන්නෙ මොනවද කියලා නොපෙනෙන තරමට , ඇස් දෙක ඇර ගන්න බැරි තරමට මොර සූරන වැස්සක් .
පණක් කියලා නාමයක් නැති කකුල් වලින් දුවා ගන්න තියා ඒ වැස්ස අස්සෙ හුස්මක් ගන්නත් ලොකු වෙහෙසක් දරන්න උනා .
මහන්සී , තෙහෙට්ටුයි , සීතලයි , සීතලයි කියන්නෙ තෙමිලා තෙමිලම සර්වාංගෙම හිරිවැටිලා ගිහින් . මේ ඔක්කොමත් එක්ක බය කියන හැගීමත් එකතු වෙලා එන්න එන්නම මගේ වේගෙ බාල වෙලා . දුවනවට වඩා කකුල් අද්ද අද්ද ඇවිදිල්ලක් .
මට නතර වෙන්න ඕනේ ..
වැස්ස නැති හෙවනකට යන්න ඕනේ ..
නිදහසේ හුස්මක් කටක් ගන්න ඕනේ ..
හිරි වැටෙන්න දැන්න සීතල අඩු කර ගන්න මම මේ ඇදගෙන දුවන එකාව කිටි කිටියේ පපුවට බදා ගන්න ඕනේ .
ඒත් මට බෑ .. අනේ දෙයියනේ මට බෑ ..
අපි නතර වෙන එක තප්පරයක් කියන්නෙ හරියට මගෙ ත් මම මේ ඇදගෙන දුවන එකාගෙත් ජිවිතෙත් මරනෙත් අතර සටනක් වගේ ..
වැඩි පුර තප්පරයක් හරිහුස්ම ගන්න ආසාවක් තියෙනවා නම් අපිට කරන්න තිබුන එකම දේ ඉස්සරහට දුවන එක විතරයි .. ඒ ඇරෙන්න වෙන විකල්පයක් නෑ ..
ඒත් ඒත් .. මට හදිස්සියම දුවන එක නතර කරන්න උනා ..
"ඇයි " මගෙ පිටිපස්සෙන් හිටපු කෙනා මගෙන් ඇහුවා .ලගම ඉදන් ඇහුවත් ඒ හඩ වැස්ස නිසාම හරි හිමින් ඇහුනේ .
"ප්..පාර ඉවරයි " ඉස්සරහා පහලින් වැස්ස අස්සෙන් චන්ඩ උන මහ මුහුද දිහා බලලා මම කිව්වා ..
