İki genç kız atıldıkları okuldan sonra istanbula gider ve yeni bir okula aynı zamanda da yeni bir hayata başlarlar. Fakat istanbulda onları bekleyen çok şey vardır...Hayatlarını değiştiren iki genç adam da buna dahil...
Erdemle beraber dışarı çıktığımızda Duru evde kalmıştı. Her zaman ki gibi...Tolga gittiğinden beri bütün davranışları değişmişti resmen.
(Nazlının kıyafeti)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Erdemle bir sahile geldiğimizde arabadan indik ve sahile doğru yürümeye başladık. Erdem birden elimi tuttuğunda bende karşılık verip parmaklarımı parmaklarından geçirdim ve öylece sahilde yürüyoduk. Nedense böyle sade ve sakin şeyler bana hem huzur hemde mutluluk veriyordu.
Erdem: Eee, şimdi ne yapalım?
Nazlı: Bilmem?
Erdem biraz düşündükten sonra bana dönüp tekrar konuştu.
Erdem: Lunaparka gidelim mi?
Nazlı: olur!
Erdemle arabaya geri dönüp bindik ve lunaparka gittik. Yol boyunca güzel şarkılar dinlemiştik. Aklım biraz da Durudaydı aslında. Onunla konuşmasam da düşünmeden duramıyordum. Kendini o kadar salmıştı ki ruh gibiydi. Onun bu halleri beni üzüyordu açıkçası...Ama belli etmiyordum....
Lunaparka geldiğimizde arabadan indik ve jeton aldık.
Erdem: Dönme dolaba binelim mi?
Ne? Dönme dolap mı? Bunu duymak bile nefesimi kesiyordu çünkü benim yükseklik korkum vardı. Ne yapıcaktım ben şimdi? Erdemi kırmak istemiyordum ve beraber güzel anılarımız olsun istiyordum.
Nazlı: Olur. Binelim.
Erdem elimi tutup beni oraya doğru götürdüğünde kendimi buna hazırlamaya çalışıyordum. Jetonlarımızı verip kabinlerden birine bindiğimizde kapımız kapandı. Yavaş yavaş gerilmeye başlamıştım. Dayanmalıydım....Dayanmalıydım...Yapabilirdim....
Dönme dolap birden çalıştığında kalp atışlarım hızlanmaya başlamıştı bile. Yukarıya doğru çıktığımız sürede nefesimi düzene sokmaya çalıştım ama işe yaramıyordu. Aşağı baktığımda başım dönmeye başlamıştı. Burası çok yüksekti. Kim bilir en tepede ne olucaktı! Erdeme baktığımda arkasına yaslanmış etrafı izliyordu. İyice yukarı çıkmaya başlasığımızda nefes alış verişlerim hızlanmaya başlamıştı. Sakin ol Nazlı...Sakin ol...Bitmek üzere...Sakin ol panik yapma...
Ne kadar kaldığına bakmak için gözlerimi açıp aşağı baktığımda en tepedeydik! Gözlerimi sımsıkı kapatıp birden Erdemin elini sıkıca tuttum. Erdem büyük ihtimalle bir şey olduğunu fark etmiş olucak ki konuştu.
Erdem: Nazlı? Noldu? İyimisin sen?
Nazlı: Erdem...Ş-Şey...
Nefesimi düzene sokmaya çalıştığım için zar zor konuşuyordum.
Nazlı: Benim....Y-Yükseklik korkum var....
Erdem: Ne? Ne diyosun Nazlı? Niye daha önce söylemedin? Neden bindin o zaman?
