[BLHS1] We Met Again

[26]

Chapter 26.

Kahel

Kahit anong takbo ko ay nahuli niya pa rin ako. Kasalukuyang nakahawak siya sa buhok ko. Nakita ko ang babaeng kalampungan niya. Hindi si Samantha iyon.

" Ano ba Yuno!" Sigaw ko ngunit walang makakarinig dahil bihira nga lang puntahan ito at wala man lang librarian na nagbabantay dito.

" Ang tagal mo! Sa iba ko na tuloy pinutok!" Bigla niya akong tinulak at nasubsob ako sa bookshelves. Sa sobrang lakas ay nasama ako sa mga natumba nito.

Pilit kong tumatakas sa mga hawak niya ngunit bigo ako. Nagsisimula na namang mamuo ang mga luha ko. Nangyayari na naman ang nangyari dati.

" Akin ka lang Kahel!" Sigaw niya habang tumatawa ng nakakaloko. Pinunit niya ang slack ko at pinaghahampas ang pwet ko.

" Tama na!" Naiiyak kong sabi. Humarap ako sa kanya nang sampalin niya ako.

" Mabilis lang to! Boyfriend mo ako di ba? Di ba?" Sigaw niya sa pagmumukha ko. Umiling ako at tinutulak siya. Hindi ko siya kaya.

" I hate you. Ayoko na sayo, hindi kita boyfriend!" Sigaw ko sa kanya. Bigla siyang nag alburoto dahilan para kumuha siya ng libro para ihampas sa akin.

Wala akong makita. Nanlalabo na ang paningin ko. Unti-unti na rin nawawala ang pandinig ko. Help!

" Help... Help me Kaizen." Huli kong sambit bago mawalan ng malay.

Kaizen.

Kanina pa si Orange wala ah. I think something happen na talaga sa bebeko.

Tumakbo na ako papasok sa loob ng gate. Nabasa ko na sa library sila mag uusap. Fucking shit tatlo ang library dito tapos ang lalayo pa.

Mabilis kong pinuntahan ang pinakamalapit ngunit wala sila roon. Mga baliw na mga estudyante ang nagkalat sa gawing iyon.

Habang tumatakbo ako ay nahinto ako nang makita ko si Yuno na may dalang malaking maleta. Aalis na siya?

Bigla akong nakaramdam ng kirot kaya agad kong tumakbo sa kanya. Nakalimutan ko na may isa pang library pero kunti lang pumupunta doon dahil mga competitors lang ang pwede doon.

Nahinto ako ng naka-lock ang library. Shit! May masama ngang nangyari kay Orange. Tarantado ka talaga Yuno!

" Yuno!" Sigaw ko sabay sipa sa pintuan. Nagsitinginan naman ang mga estudyante sa akin." Gago ka! Anong ginawa mo kay Kahel!"

" Ah sir, ito po susi." Nabuhayan ako ng loob ng may lumapit na janitor. Nagpasalamat ako sa kanya at pumasok na ako sa loob.

As usual ay tahimik ang library pero habang papunta na ako sa dulo ay nagkalat ang mga libro pati na rin ang mga bookshelves ay natumba. Shit! Fucking damn it! Yuno. Kapag may nangyaring masama kay—

Natigilan ako nang makita si Yuno na pinapasok si Kahel sa maletang dala niya. Tarantado ka talaga!

Wala pa sa alas kwatro ay sinipa ko siya ng malakas. Nanggagalaiti talaga ako sa hayop na to. " Fuck you! Go to jail!" Pinagsusuntok ko siya ng ilang beses. Ni isang beses ay hindi siya naglaban.

" I'm going to kill you!" Pinagsusuntok ko pa rin siya.

Hanggang sa nawalan na siya ng malay. He's full of blood because of me. He deserves it.

Halos maluha ako nang makitang walang malay si Kahel. Hindi ko palalampasin itong ginawa ng gagong yan sa bebeko.

Puno siya ng galos at sugat sa mukha. May dugo sa bibig at pasa sa braso at kamay. " Damn it! Orange! Wake up!"

Wala akong inaksayang oras ay binuhat ko siya at nauluhang tumakbo sa labas. Bahala sila kung anong gawin nila basta mahalaga sa akin ay maligtas ang mahal ko.

" Lumaban ka Orange. Ako to si Lemon, di ba magpapakasal pa tayo?" Nababaliw kong sabi. He need to survive. Hindi ko na napigilan ang luha ko kaya't hinayaan ko nalang na bumuhos ito habang tumatakbo sa labas.

" Ano pong nangyari sa kanya?" Nag aalalang tanong ni Ben.

" Just bring him to the hospital! Now!" Sigaw ko. " Please.."

Agad naman akong tinulungan ni manong Ben at ng security guards. Lahat ng mga estudyante ay sa amin nakatingin. Sorry Auntie Eula, it's your son's fault.

Pinagmamasdan ko talaga siya kung humihinga pa ba siya. Ayoko na siyang mawala sa buhay ko. It's been 10 years since nagkawalay kami.

After the car accident, hindi na niya ako maalala. The most painful part ng dahil sa akin nabangga siya.

Nang dahil sa katangahan ko.

" Dilaw? It's raining! Umuwi ka na!" Umiling ako sa kanya habang nakaupo pa rin ako sa gilid ng kalsada. " Dilaw, please! Mahal ka ng papa mo tsaka mama mo."

Tinulak ko siya dahil sa inis ko." You don't know anything about us!"

Natahimik siya. Umalis ako sa harapan niya at akmang tumawid. " Dilaw!" Nahinto ako sa pagtawag niya.

Namalayan ko nalang nakaupo na ako sa sahig habang siya ay nakahandusay sa kalsada—duguan dahil nabangga na pala siya.

Hindi ko hahayaan na sa sandaling ito ay hindi niya pa rin ako maalala. Gusto ko maalala niya na ako ang childhood sweetheart niya.

Hindi si Yuno! Hindi siya ang nagligtas nung nahulog siya sa sapa, it was me. Ako ang nagbigay ng gamot sa kanya, it was me the night na may nangyari sa amin.

Nagkunwari ako kasi akala ko doon siya mas sasaya. Mali pala ako, akala ko nagbago ka na Yuno. Tarantado ka pa rin kahit kailan.

Hindi pa rin mawala ang luha ko habang dinadala na siya sa ER. Nakakaiyak ang sitwasyon niya. " Kaya mo yan Orange."

Kasalukuyang nakaupo habang hinihintay ang sasabihin ng doctor. Maya-maya pa ay lumabas na ang doctor kasabay nun ang pagdating ng mama niya at ng kapatid niya na kapwa nag aalala.

" Jusko! Anong nangyari kay Kahel?" Naluluhang tanong ni tita Fe. Lumapit siya sa doctor. " Ano pong nangyari sa anak ko doc?"

" He's fine miss. Kailangan niya na lang po ng pahinga." Lumapit ako sa doctor. " He have serious problem lalo na sa bandang puwetan siguro sa sobrang paggalaw nito kaya nagka infection."

Halos magunaw ako sa balita ni doc. Hindi niya na nga sinaktan— binaboy pa niya. Kailangan niya talaga mabulok sa kulungan.

" Gagaling pa po ba siya doc?" Naiiyak kong tanong. Tumango naman siya na ikaginhawaan ko.

" Ginawa na namin para maibsan ang sakit pero may mga times na makakaramdam siya ng sakit kapag nagpapalabas siya ng dumi."

Tumango kami at nagpaalam sa amin. Naupo ulit ako. Nagawa kong suntukin ang kinauupuan ko sa galit dahil nangyari iyon sa mahal ko.

Hindi ko talaga magpapatawad ang tarantadong yun!