Chapter 96
ချီလင်မြို့၏နေရာတိုင်းတွင် ဝရုန်းသုန်းကားဖြစ်နေသော်လည်း သတ္တမနတ်ဆိုးဘုရင်၏ အိပ်ဆောင်သာလျှင် လုံခြုံတိတ်ဆိတ်နေသည်။ ၎င်းက ချီလင်မြို့အတွင်းရှိ တစ်ခုတည်းသောသန့်စင်သည့်နယ်မြေဖြစ်လာသည်။
ရှုံးယို့က တံခါးအဝတွင် မတ်တပ်ရပ်စောင့်နေ၏။ အပြင်သို့ထွက်၍ ကြည့်ချင်သော်ငြား ထိုသွေးနှောများက ယခုချိန်တွင် မိမိအား ရန်သူကဲ့သို့ ဆက်ဆံလိမ့်မည်ဖြစ်၍ အိမ်ထဲတွင်နေသည်က ပိုကောင်းလေသည်။
ခဏကြာပြီးနောက် ဝမ်ရမ်ချင်က လူတစ်ယောက်ကို ပွေ့ချီကာပြန်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ထိုသူ၏ ခေါင်းမှာ အနည်းငယ်စောင်းနေ၍ မျက်နှာမှာဖြူဖျော့နေသည်။ နှုတ်ခမ်းပါးသည်လည်း သွေးများကြောင့် အနီရောင်စွန်းထင်းနေသည်။ ထိုသူ၏ ခါးပေါ်ရှိ လက်များမှာ လက်ကောက်ဝတ်မှ သွေးများဖြင့် ရွှဲစိုနေပြီး ခံစားချက်မဲ့သောအမူအရာရှိနေလျက် သတိလစ်မေ့မျောနေပုံရသည်။
ရှုံးယို့ ထိတ်လန့်သွားသည်။
"ဘယ်သူက အင်မော်တယ်ရှန်းကို ထိခိုက်အောင် လုပ်လိုက်တာလဲ..."
ဝမ်ရမ်ချင်က ခံစားချက်မဲ့စွာပြောလာသည်။
"ငါလုပ်လိုက်တာ..."
ရှုံးယို့တစ်ယောက် နေရာတွင် တောင့်ခဲသွားပြီး ဝမ်ရမ်ချင်က လူကိုအခန်းတွင်းသို့ သယ်သွားသည်အထိ သူ မတုံ့ပြန်နိုင်ခဲ့ပေ။
ဘယ်လိုဖြစ်လို့များ...
အခန်းထဲတွင် တစ်စုံတစ်ယောက်ရှိနှင့်နေသည်။ အပြင်းအထန်ဒဏ်ရာရ၍ မှိန်ဖျော့နေသော ရှန့်လျိုရှန့်ကို မြင်သောအခါ ထိုအမျိုးသမီး၏ နှုတ်ခမ်းများက အနည်းငယ်တွန့်ကွေးသွားသည်။
"မင်းက ဒီလိုမျိုးကို ကြိုက်တာလား...အရမ်းကြမ်းတာပဲ..."
"အဓိပ္ပါယ်မရှိတာ မပြောနဲ့...ကျွန်တော် အချိန်သိပ်မရဘူး..."
ဝမ်ရမ်ချင်က ရှန်းလျိုရှန့်ကို ခုတင်ပေါ်တင်၍ အေးစက်စွာ ပြောလာသည်။
"ကူပိုးကောင် ယူလာခဲ့..."
"ငါ့သားဖြစ်နေတာ မအံသြတော့ဘူး...လူတွေကို ရယူတဲ့ နည်းလမ်းကအစ အတူတူပဲ..."
