Chapter 65
တိယွင်ယွီက နှလုံးကြေကွဲဖွယ်အသံ၏ အစကို ရှာဖွေရန်အတွက် စိတ်ဖြင့်အာရုံခံရန်ပြင်လိုက်သည်။
"လျိုရှန့်လေး...ကမ္ဘာကြီးက အဝါရောင်ပြောင်းတဲ့ သုံးလေးနှစ်မှာ...မိခင်လည်းမရှိပါ..."
"အဖေ့နောက်လိုက်ရတာ...ဘဝက မလွယ်ကူပါ..."
"လျိုရှန့်လေး...မျက်ရည်များပြည့်လာ..."
ညနက်ချိန် အင်ပါယာနန်းတော်တွင် မီးများပွင့်လာသည်။လူများက အခန်းကိုယ်စီမှ အံသြလျက် ထွက်လာကြသည်။
သွယ်လျသောပုံရိပ်လေးတစ်ခုက ဧကရာဇ် အိပ်ဆောင်၏ တံစက်မြိတ်တစ်နေရာတွင် အာ့ဟူကိုပိုက်၍ မရပ်မနားတီးခတ်နေသည်။
လှပသော မျက်လုံးမျက်ခုံးများက အောက်ချထားသည်။မှိန်ဖျော့သော လရောင်က သူ့ကို လွှမ်းခြုံလျက်ရှိသည်။အဆုံးမရှိသော အထီးကျန်မှုကို ဖော်ပြနေသည်။
"မင်းသားလေးရှန်း မဟုတ်ဘူးလား...ဘာတွေဖြစ်လို့လဲ မသိဘူး..."
"မင်းသားလေးရှန်းကို ကြည့်ရတာ သီချင်းဆိုရင်း ငိုတော့မဲ့ပုံနဲ့...ငါ မသက်မသာ ခံစားရတယ်..."
" မင်းသားလေးရှန်းက ကလေးဘဝထဲက အမေမရှိတော့ဘူးလို့ ကြားတယ်...မိသားစု မရှိပဲ ကြီးပြင်းလာရတာ သနားဖို့ကောင်းလိုက်တာ..."
" မင်းသားလေးရှန်းအတွက် နန်းတော်ကို ပြန်လာရတာက အိမ်ပြန်လာရသလိုပဲ နေမှာ...ဒါမဲ့ ငါတို့တွေ ခုနစ်နှစ်လုံး ဘာလုပ်ခဲ့လဲ...ငါတို့အားလုံး သူ့ကို ဖယ်ကြဥ်ထားကြတယ်..."
ရှန်းလျိုရှန့် တီးခတ်နေသည်နှင့် အနီးဆုံးတွင်ရှိသော တိယွင်ယွီမှာ အခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်တည်းထိုင်နေလျက် မျက်နှာအမူအရာမျိုးစုံ ပြောင်းလဲနေသည်။ အံသြခြင်းမှ မယုံနိုင်မှုသို့၊ နောက်ဆုံးတွင် နဖူးကို လက်ဖြင့်အုပ်ကာ ညင်ညင်သာသာ ရယ်မောလိုက်သည်။
သူ ဝင်ရောက် မနှောင့်ယှက်ခဲ့ပေ။
ဧကရာဇ်က မတားသဖြင့် မည်သူမှ မနှောင့်ယှက်ရဲပေ။ ထိုကြောင့် ရှန်းလျိုရှန့်က ဝမ်းနည်းဖွယ်ကောင်းသော အာ့ဟူကို တစ်ညလုံး တီးခတ်ခဲ့သည်။
