Chapter 42
" ရှန်းလျို..."
" အစ်ကိုရှန်းရှန့်..."
" ပါပါး ~ "
မရင်းနှီးသော အသုံးအနှုန်းများစွာကို ရှန်းလျိုရှန့် သတိပြုမိလိုက်၍ ဘေးပတ်ပတ်လည်ကို ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် သူ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှလူကိုမြင်သွားသည်။
" မင်း ဘယ်သူ့ကို အစ်ကိုလို့ ခေါ်နေတာလဲ..."
" အစ်ကို့ကို ခေါ်တာပေါ့..."
ကျောက်လင်းက သူ့ကိုကြည့်ပြီး ထပ်ခေါ်လိုက်သည်။
" အစ်ကိုရှန်းရှန့်..."
ရှန်းလျိုရှန့် : " ဟမ်..."
အခုမှ နိုးလာရုံရှိသေးတယ် လူတစ်ယောက်က ဘာကိစ္စ ငါ့ကိုအစ်ကိုလို့ လာခေါ်နေတာလဲ...
ရှန်းလျိုရှန့် ဘာတစ်ခွန်းမှ မပြောနိုင်ဘဲ ဤမြင်ကွင်းနှင့် ထူးထူဆန်းဆန်း ရင်းနှီးနေသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ နျဉ်ယွင်ရှင်းနှင့် အခြားလူများကို ကြည့်လိုက်ပြီးသည့်နောက်တွင် သူ့အမူအရာက ခြားနားသွားပြီး ဝတ်ရုံလက်ကို လက်ချောင်းသွယ်သွယ်များဖြင့် တင်းကြပ်စွာ ကိုင်ထားလိုက်မိသည်။ ယခုအချိန်တွင် သူ တိတ်ဆိတ်စွာသာ နေချင်မိသည်။
ထို့နောက် သူ့ဝတ်ရုံလက်ကို လက်ဖျားများနှင့် ထိကပ်နေရာမှ အညှာအတာမဲ့စွာ ဆွဲခွာခံလိုက်ရသည်။
ကျိုးရွှမ်လန်က သူ့ဝတ်ရုံလက်ကို လိပ်တင်ပေးလိုက်ပြီး ခြေလှမ်းတစ်ဒါဇင်ခန့်အကွာကို တည်ငြိမ်စွာလျှောက်သွားပြီး ထိုင်ချလိုက်ကာ မျက်လုံးမှိတ်၍ တရားထိုင်နေလိုက်သည်။
ရှန်းလျိုရှန့် သဘောမပေါက်သဖြင့် မျက်ဝောာင် ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်နေသည်။
သူ့တပည့် စိတ်အခြေအနေ မကောင်းကြောင်းမြင်သည့်အခါ အနားသွား၍ စစ်ဆေးကြည့်ရန် ပြင်လိုက်သော်လည်း သူ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်နှင့် ဝဝဖိုင့်ဖိုင့်ကလေးလေးက သူ့ကို ပြန်ဆွဲထားသည်။
" ပါပါး ဘယ်သွားမလို့လဲ ပုပုကို ပစ်မထားခဲ့ပါနဲ့..."
" ငါ လမ်းခဏလျှောက်မလို့ပါ ဖယ်ပေးဦး..."
ရှန်းပုပုက သူ့ကိုမလွှတ်ပေးဘဲ ပြောလိုက်သည်။
" ပါပါး နောက်ဆုံးတစ်ခေါက် သားကိုထားခဲ့တုန်းကလည်း အဲ့တိုင်းပြောသွားတာပဲ..."
