Love in the meantime

Chapter 11

Chapter 11

Bagsak akong humiga sa kama ko.

I didn't imagine na aabot kami sa puntong 'to.

I didn't expect na sa ganitong paraan kami matatapos.

Masakit na isipin pero wala akong magagawa.

I don't have a choice...

Maybe I have but this is the best choice that I can make.

Ngayon alam ko na...

Kapag nagmahal ka hindi puro saya ang mararamdaman mo dahil may katumbas din itong kalungkutan.

Masaya ang magmahal pero minsan masakit...

Bakit?

It is because one's you love someone you are willing to sacrifice everything in able to save that person even if your happiness is exchange for that action.

And that's what I did...

Nag-sakripisyo ako para sa kanya, para mailigtas siya, at para mailayo siya sa mundo na meron ako.

Gusto ko ng makatulog pero hindi ko magawa dahil hanggang ngayon iniisip ko pa din ang mga nangyari.

Iniisip ko lahat ng mga masasakit na salita na binitawan ko na wala namang katotohanan.

Masakit ang ulo ko pero mas masakit ang puso ko.

Nang sinabi niya sa'kin na simula ngayon mananatili na lang siya sa lugar niya at nang banggitin niya ang last name ko bilang tanda na hindi na kami magka-kilala...

Nasaktan ako.

Gusto kung umiyak at bawiin lahat ng mga sinabi ko pero wala...

Nagawa ko na, nasabi ko na, nasaktan ko na siya!

Kaya ano pang point?

Magiging tanga lang ako at baliw kapag ginawa ko ang bagay na 'yun.

Noong pauuwi na ako at naglalakad ay panay ang iyak ko sa daan.

Iniisip ko na sinayang ko lang lahat ng masasaya naming pinagsamahan. Sinira ko kaya alam ko na hanggang dito na lang talaga kami at wala ng atrasan at wala ng bawiin dahil wala ng magbabago.

My tear's starting to scape in my eyes.

"You deserve this Zoey! Ginulo mo ang buhay ng isang tao... You are the one who blame! You are! Kaya tanggapin mo lahat ng masasakit na'to!"

Kahit bali baliktarin mo man ang mundo hindi magbabago na nasaktan mo siya!

Kung hindi ka lang sana nagpakita ng motibo walang masasaktan... at hindi mo siya masasaktan.

Biglang lumakas ang pag-iyak ko. Halo halong emosyon na 'di ko maipaliwanag. Lungkot, takot, sakit, at paghihinagpis.

Malakas ang ulan sa labas at bawat hampas ng hangin mararamdaman mo talaga ang sama ng panahon. Lumapit ako sa bintana ng biglang kumulog ng malakas kaya napapikit ako bigla. Madilim sa paligid ng kwarto ko at dahil sa mga pag-kilat ay nagkakaroon ng liwanag na sumisinag sa buong kwarto.

Mabilis na lumipas ang mga araw hanggang sa linggo at mula noong mangyari ang 'away namin ay hindi na kami nagkita pa uli'. Hindi niya din sinubukan na i-kontak ako at inaasahan ko na 'yun.

Ano pa bang gusto kung mangyari pagkatapos kung sabihin sa kanya lahat ng mga masasakit na salita syempre wala na. Ni kausapin alam ko na mahihirapan siyang gawin at kahit tingnan ako alam ko na iiwasan niya na din.

Pero kahit ganun hindi pa din ako nawawalan ng pag-asa dahil hindi niya ako pwedeng takasan at kahit anong gawin niya siya pa din ang tour guider ko at wala na dun magbabago.