Nie zasługuję na miłość, mówią mi myśli,
Wśród ciszy samotności, gdzie echo tylko drga,
Tam gdzie serce schowane, w cieniu swoich błędów,
W ciemności znikającej, bez światła, bez dna.
Każde spojrzenie, jak ostrze przeszywa,
Każdy uśmiech, jak przypomnienie klęski,
W lustrach widzę tylko smutek i wahanie,
Odbicie, które kłamie, z zimnej tafli szkła.
Pamiętam czasy, gdy wierzyłem w uczucia,
Lecz teraz wiem, że to był tylko sen,
Obietnice i marzenia, co rozbiły się w pył,
Jak rozbity kryształ, co nie skleją łzy.
Miłość, co miała być schronieniem, ratunkiem,
Stała się dla mnie iluzją, z której budzę się co dzień,
Nie zasługuję na nią, wiem to w głębi duszy,
Jak drzewo, co nigdy nie zakwitnie w cień.
Czy ktoś zauważy, jak znikam powoli,
Jak gasnę bez słowa, w milczeniu, w ciszy?
Czy ktokolwiek zatęskni za cieniem, co odchodzi,
Za sercem, co przestało bić, za miłością, co znika?
Nie zasługuję na miłość, powtarzam wciąż sobie,
Wśród nocy bez końca, w bezgwiezdnych snach,
Bo miłość to dar, dla tych, co ją znajdą,
A ja tylko cień, co w ciemności trwa.
CZYTASZ
Z serca i umysłu
PoezieW tych wierszach, chciałabym zanurzyć was w głębie myśli i uczuć, które towarzyszą mi każdego dnia. Moje wiersze są pełne emocji i refleksji, są odzwierciedleniem chwil ciszy, w których odnajduję ukojenie przez pisanie. Każdy utwór jest jak okno do...
