Czym wypełnić tę pustkę,
która ciągle wraca, nieproszona,
jak cień, co nie zna końca?
Jak pozbyć się jej na zawsze,
żeby w końcu być szczęśliwa?
Czy istnieje odpowiedź,
czy to tylko echo samotności?
Gdy pytają "co u mnie?",
na ustach mam tylko ciszę.
Jest źle, ale dlaczego?
Nie wiem, jak to wyjaśnić,
jak nazwać to, co we mnie drży
jak liść na wietrze,
jak zamglony krajobraz,
który ciągle gubi drogę.
I choć czasem chcę krzyczeć,
milczę – bo jak powiedzieć,
że nie rozumiem własnych uczuć,
że błądzę w sobie, nie znajdując światła?
Jak odpowiadać na pytania,
gdy sama nie znam odpowiedzi?
CZYTASZ
Z serca i umysłu
PoesiaW tych wierszach, chciałabym zanurzyć was w głębie myśli i uczuć, które towarzyszą mi każdego dnia. Moje wiersze są pełne emocji i refleksji, są odzwierciedleniem chwil ciszy, w których odnajduję ukojenie przez pisanie. Każdy utwór jest jak okno do...
