နွမ် (Completed)

Part 42 (Z)

အပိုင္း - ၄၂

ႏြမ္ ဘန္ေကာက္ကို မရင္းနီးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီပတ္ဝန္းက်င္က ႏြမ္အတြက္ေတာ့ အစိမ္းသက္သက္။ ထို႔အျပင္ ႏြမ္ ေျပးထြက္လာခဲ့တာမို႔ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုသာ။ လက္ထဲလည္း ဘာမွ မပါ။

ခႏၶာကိုယ္ကလည္း တစ္ခုခုကို ေတာင္းဆိုေနခဲ့သည္။ ညဖက္မို႔ ႏြမ္၏ စိတ္ထဲ ေၾကာက္စိတ္ကလည္း ႀကီးစိုးလာသည္။ အကို႔ကြန္ဒိုက လူရွင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏြမ္ ထြက္လာရ လြယ္တာပင္။ လူေတြၾကားထဲ ျဖတ္ထြက္ရလွ်င္ ႏြမ္ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ေလာက္။

ဘန္ေကာက္လမ္းမထက္ ေရာက္လာေတာ့ လူေတြ ဟိုဒီသြားလာေနၾကဆဲ။ ဒီေနရာက ဘယ္ေနရာမွန္း ႏြမ္ မသိပါ။ လမ္းနာမည္ေတြကို ေရးျပထားသည့္တိုင္ ဘယ္ေနရာမွန္း ႏြမ္ မသိေသးပါ။ လက္ထဲ ဖုန္းလည္းမပါ။

အကိုက ႏြမ္ကို လုပ္ရက္ခဲ့ေလျခင္း။

ႏြမ္ အကို႔ေပၚ ဘာမွ မလုပ္မိခဲ့ပါ။ အကိုက ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ထိ ရက္စက္ရပါ့သလဲ။

ႏြမ္ ဘဝသစ္တစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေလး ေနခ်င္ခဲ့႐ုံ။ အရင္က ေန႔ရက္ေတြကို ေမ့လိုက္ခ်င္႐ုံ။ ထားခဲ့ခ်င္႐ုံသာ။ ဒါက ႏြမ္အတြက္ အျပစ္တစ္ခုလား။ ဒီေတာင္းဆိုမႈေလးေတြက ေလာဘႀကီးခဲ့ေလသလား။ ေလာကႀကီးက ႏြမ္အေပၚေတာ့ မတရားပါ။

ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေလွ်ာက္လာရင္း အမ်ားသုံးသန႔္စင္ခန္းတစ္ခုကို ႏြမ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ႏြမ္ ကမန္းကတမ္းေျပးဝင္ရပါသည္။ ညဖက္မို႔ လူရွင္းေနသည္။ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ ည (၉) နာရီခန႔္မို႔ သန႔္စင္ခန္းထဲ လူသိပ္မရွိပါ။

ႏြမ္ ေထာင့္စြန္းက အခန္းတစ္ခုကို ေ႐ြးၿပီး ဝင္ရသည္။

ခႏၶာကိုယ္ကလည္း လိုအင္ေတြကို ေတာင္းဆိုေနဆဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏြမ္ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္ကာ ညီေလးအား ေခ်ာ့ရသည္။ လိုအင္ေတြကို ေတာင္းဆိုေနသည့္ ညီေလးက အေတာ္ပင္ နာေနခဲ့ၿပီ။ လက္နဲ႔ အသာယာ ပြတ္ဆြဲၿပီး စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ၿပီးေျမာက္သြားသည္။ ႏြမ္၏ ရင္အစုံကေတာ့ ေမာဟိုက္လွ်က္။ ႏြမ္ ရင္ဘတ္ကို ဖိၿပီး အသက္ရႉရပါ၏။