ချစ်ခြင်းသွင်ပြင်

၂

" ခွန်းခွန်းတောင် နိုးလာပြီပဲ ၊ သမီးဖေဖေကတော့ ကျောင်းမှာ အစည်းအဝေးရှိတယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားပြီ "

မေမေ့စကားကို ခေါင်းငြိမ့်ပြရင်း ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ် ။ လွယ်အိတ်ကို ဘေးခုံမှာ တင်ရင်း သတိရသွားတာက ညက ခွန်းနဲ့ အိပ်တဲ့ အမျိုးသမီး ။

မနက် နိုးလာတုန်းက‌ မတွေ့တာကြောင့် သတိမရမိပေမယ့် အခုမှ သတိရသွားတယ် ။ အစောကြီး ထပြန်သွားတာ ထင်ပါတယ် ။

" ကျွန်မ ဆရာ့ဆီ လိုက်သွားရမယ် ထင်တယ် အန်တီ ၊ ဆရာ့ကို အကူအညီတောင်းဖို့ ကိစ္စကို ဒီမနက်မှ သတိရတယ် ။ ဪ ဒါက ဆရာနဲ့ အန်တီ့အတွက် လက်ဆောင်ပါ ၊ ညက မိုးတွေ ရွာနေတော့ ကားထဲကနေ မထုတ်မိဘူး "

ဖျက်ခနဲ နောက်လှည့်ကြည့်မိတော့ ခွန်းကို လှမ်းကြည့်တဲ့ သူနဲ့ မျက်ဝန်းချင်းစုံသွားတယ် ။

" ဆရာ့သမီးလေး ရှိတယ်ဆိုတာကို သိပေမယ့် ကလေးငယ်ငယ်လေးထင်လို့ ချောကလက်တွေ ဝယ်လာလိုက်တာ မှားပြီ ထင်ရဲ့ "

ခွန်းကို ကြည့်လို့ ပြုံးရင်းနဲ့ ပြောလာတာကို မေမေကတော့ ရယ်တယ် ။ လက်ထဲက အထုပ်တွေကို လှည့်ကြည့်ပြီး မျက်ခုံးတွေ ပင့်တင်လိုက်မိတယ် ။ ခွန်း ဆယ်တန်းနှစ်တုန်းက ဖေဖေက မကြာခဏဆိုသလို သူ့တပည့်မလေးတစ်ယောက်အကြောင်း ထည့်ပြောဖူးတာကို မှတ်မိသွားတယ် ။ ဒီတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို သတိထားမိတယ် ။

" ဒီမနက် ကြောင်လေးကို ဝင်ကြည့်ဦးမှာလား ခွန်းခွန်း "

" အဟွတ် "

ကော်ဖီတွေက အစာရေမျို မဟုတ်ဘဲ လေပြွန်ထဲကို မှားယွင်းပြီး တိုးဝင်သွားတော့ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်သွားရတာက ခွန်းရယ်ပါ ။ ဖေဖေနဲ့ မေမေ ခေါ်နေတုန်းက ဘယ်လိုမှ မနေခဲ့တဲ့ နာမည်ကို တခြားတစ်ယောက်ဆီကနေ ကြားလိုက်ရတော့ ဟန်မ‌ဆောင်နိုင်လောက်တဲ့အထိပဲ ။

" ကဲ ဒီကလေး ၊ အစားစားရင် အလောတကြီးမလုပ်ရဘူးလို့ မေမေ မပြောထားဘူးလား "

ခွန်းကတော့ မေမေ့ရဲ့ ဩဝါဒကို ကောင်းကောင်းကြီး အခြွေခံနေရပေမယ့် သူက ခွန်းကို ကြည့်ပြီး ရယ်နေလေမလား ။ နောက်ကျောပေးလိုက်တဲ့ အရာတွေကိုဆို သိချင်စိတ်မထားတတ်တဲ့ ခွန်းက ဒီအမျိုးသမီး ဘယ်လို အမူအရာဖြစ်နေမလဲဆိုတာကိုတော့ သိချင်နေပါသတဲ့ ။