Hira Şahin ve Arslan Demir Öztürk'ün inişli-çıkışlı aşk hikayesine hoş geldiniz..
Hirayla Arslan birlikte kalmayı başaracaklar mı?
Ve seni, benim hayatıma uğratan kaderin de vardır bir bildiği..
Berdelle evlendiler, sizce nefret aşka dönüşe bilecekm...
“Herkes farklı bir şekilde tükeniyor hayatta; kimi doğru insanı beklerken, kimi yanlış insana katlanırken. Ve herkes bir şeyin bedelini ödüyor ; bazen seçimlerinin bazenseçemediklerinin.”
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
44. Hatıramsın, seni unutsam ölürüm ben..
Onunla karşılaşmamızın üstünden 1 hafta geçmişti. Garip, yine beni ne aramıştı, ne görmeye çalışmıştı. Bazen düşünüyorum, benim aşık olduğum, sevdiğim adam bumu diye? Sonra yine hatırlıyorum, Devremin söylediklerini.. Hakikaten bana, kendi abimden bile daha yakın oldu, 4 yıl boyunca beni yalnız bırakmadı, benimle konuştuğunu Arslandan gizledi, sürekli beni görmeye geldi, anlayacağınız hakkını ödeyemem dediğim insan. Devreme bir keresinde sormuştum, başkasımı var hayatında? Hayır söylemişti, hatta böyle birşeyin mümkün olmayacağının, Arslanın beni ne kadar sevdiğinden bahs etmişti. Yine sormuştum, peki o zaman beni neden aramıyor? Merak etmiyor?, bu konuşmasını asla unutmuyorum, yenge merak etmediğinimi düşünüyorsun? Sensiz içi gidiyor, her gün ölüp-ölüp diriliyor, bir görsen ölüden farksız. Bazen korkuyorum kendine birşey yapacak diye, seni aramıyor, seni özgür bıraktı, hayatını daha fazla çalmak istemiyor, biliyormusun yenge onda nefret ettiğini, hatta iyrendiğini sanıyor. Bu konuşmanın üstünden yıllar geçmişti, hala unutmamıştım. Ondan iğrendiğimi sanması, ağrıma gidiyordu, onun dokunuşları bana can verirken nasıl böyle düşünürdü, onunla nefes alıyordum, onunla yaşıyordum, onunla sevmişken herşeyi nasıl nefret ederdim? Doğru beni kendinden kurtar demiştim ona, yine beni bırakmayacağını sanmıştım. Ama bırakmıştı, onsuzluğu tatdığım zaman anladım, ondan kurtulmak benim ölümümmüş..
Telefonuma gelen mesaj, düşüncelerimi böldü, gözlerimden süzülen yaşı silerek, telefona baktım..
Kaç dakikadır bilmiyorum, öylece telefona bakıyordum.
Mesaj:
Sevdiğim💔: Merhaba..
Kısa bir " merhaba" yazmıştı, ancak gözlerimde ki yaşlar durmak sızın akıyordu. Bu "merhabayı" kaç sene bekledim ben..
Ellerim titriyordu, tam yazacakken yeni bir mesaj daha geldi..
Sevdiğim 💔: Gerçekten iyileştin mi? Bensizliye alıştın mı? Benimkide soru zaten ben kimim ki.. Biliyormusun ben seni, biran bile olsa ne aklımdan ne kalbimden çıkara bildim, hırçın karım..💔
Ben seni unutamam ki, yazmak istedim, yazamadım. Sensiz her gün ölüyüm, yaşamıyorum, nefesin, kokun olmadan ölüyorum, sensizken çaresiz, kimsesizim diyemedim. Seni öyle seviyorum ki, yaptığın tüm yanlışları, hataları unutturuyor bu aşk diyemedim. Uzaktan sevdiğim, beni yaşatan şeyin sen olduğunu, senin nefes alman olduğunu keşke anlata bilsem sana. Sensiz ne zorluklar çektiğimi, sensizliğe sarıldığımı, özlediğimde hatıralarını bağrıma basıp nasıl acı çektiğimi söylemek istedim, yapamıyorum..
