Without Toppings

Chapter 39

Deflect (R-18)

Nanginginig ang buong katawan kong tumatakbo papunta sa art room ng university. My head was all over the place, the pain colliding throughout my body like a storm that refused to settle.

Hindi pa nga ako tapos sa sakit na nararamdaman ko kay Cid, tapos may panibago na namang putanginang problema?

All my paintings were there. Lahat ng ginawa ko ay iniwan ko ro'n dahil may upcoming exhibit ang school. At hindi ko maintindihan — paano nangyaring may sumira sa paintings ko? The art room was always locked.

And those weren't just paintings... they were pieces of me. Lahat ng damdamin ko, lahat ng hirap, lahat ng oras at panahong ibinuhos ko para mabuo ang mga 'yon ay hindi biro.

At sa iisang iglap... malalaman kong wala na ang mga gawa ko? Who the fuck would do this?

At ngayon... kung totoo man ang sinabi ni Jester na may gagong sumira sa kanila — panigurado, wala na akong maaabutan.

But please, Lord. Kahit isa lang. Isa lang may matira sa 'kin.

My chest tightened, emotions piling up inside me, threatening to crush me whole. Then suddenly, my knees buckled, and I felt myself falling.

Tangina.

Dumausdos ang katawan ko sa madulas na sahig ng university, pero hindi ko maramdaman 'yong sakit na idinulot nito. I barely felt the pain. Mas masakit ang nararamdaman ko sa loob.

Agad kong itinukod ang kamay ko, but the impact still burned against my palms.

"Yuno, shit, dahan-dahan!"

Jester's voice rang behind me, filled with panic. Within seconds, he was beside me, gripping my arms, his eyes scanning my wounds.

"You're bleeding," he muttered, his voice tight with worry as he looked at my scraped elbow.

Umiling ako, ramdam ang init ng luhang dumadaloy sa mga mata ko.

"I-iyong mga p-painting ko, Jes..." My voice cracked as I tried to push myself up.

Para akong batang nagsusumbong, nagmamakaawa, kahit alam kong wala namang magagawa si Jester para ibalik 'yon.

I probably looked pathetic — a fucking mess.

And people were watching.

Nakita kong may mga estudyanteng nakatingin sa 'kin, lalo na sa mukha kong may mga galos pa mula sa suntukan namin ni Constantine.

Pero tangina, wala akong pakialam. Mas masakit ang nawala sa 'kin ngayon kaysa sa anumang kahihiyan na pwede kong maramdaman.

Jester took my hand, carefully guiding me up.

"Breathe and calm down, Yuno. Malapit na tayo. I can't afford to see you breaking like this," puno ng pag-aalala niyang sabi. Kahit sa mga mata niya, alam kong nadudurog siya ngayong nakikita ako ng ganito.

Nakakaramdam na rin ako ng pagkadismaya sa sarili. I hated that he was witnessing me fall apart. Pero ang sakit kasi, tangina. Kanina pa ako umiiyak at hindi ko na alam kung matatapos pa ba 'tong mga putanginang luhang 'to.

Tumango ako, kahit parang wala nang natitirang lakas sa katawan ko. Jester wiped the tears that wouldn't stop falling from my eyes.

"Malakas ka. Tandaan mo 'yan," he whispered. "Pagsubok lang 'to and I'm always here to help you."

Pagdating namin, si Fifth ang agad na bumungad sa amin. May hawak siyang telepono sa tainga niya, pero nang makita ako, napakunot ang noo niya.

"Pre..."