Kahve Prensi

Şimdi Bitmiştik

Beyza'nın Ağzından

Hayatımda hiç bu kadar aşağalanmamıştım. Kimse canımı bu kadar yakmamıştı. Ben hangi ara bu kadar değersiz olmuştum ki? Kendimi bu duruma ben düşürdüm aslında Akın'ı hangi akılla terk edip gittim ki? Akın aslında bana ne yapsa haklıydı. Ama amacına ulaşmıştı. Benden alabileceği en büyük intikamı dün gece tek sahip olduğum masumiyetimle almıştı. Peki ona neden kızamıyordum, yaptığım ihanetten dolayı mı? Yoksa onu bu kadar çok sevdiğim için mi? Böyle tavanla bakışıp düşünürken kapı çaldı. Büyük ihtimalle Toprak'tır. Hemen aşağı inip kapıyı açtım. Ve karşımda bekleyeceğim en son kişiyi gördüm, Akın. Hiçbirşey söylemeden kapıyı açık bırakıp salona geçtim. Ardımdanda Akın geldi. Akın koltuğa geçti bende sandalye alıp oturdum, yanına oturmak pekte mantıklı değildi. Ortamı biraz yumuşatmak için konuşmaya başladım.

"Bu ayın sonunda sergi var, herkes resimleri çok beğeniyor benimde en çok içime sinen sergi bu oldu.  Sergi bitince de geri döneceğim."

"İşler senin açından gayet iyi ilerliyor desene, benim aksime. Sana ne yaparsam yapayım pekte etkileniyormuş gibi durmuyorsun. Beni hiç umursamıyorsun değil mi?"

"İyi olduğumu söyleyemezsin Akın! Ne halde olduğumu bilmiyorsun."

Sinirle ayağa kalktı ve bağırmaya başladı.

"İyi değilsin öyle mi? Serginin hayalini kuruyorsun nasıl iyi değisin? Ben anladım biliyor musun? Ne yaparsam yapayım senin canını hiç yakamayacağım."

Kapıya doğru ilerlemeye başladı. Hemen arkasından gidip beline sarıldım. Ahhh bu adamı çok fazla özlemişim.  Yaklaşık 10 dakika böyle kaldık.  En sonunda oda pes edip bana döndü ve sarıldı.  O sarılınca hemen konuşmaya başladım.

"Özür dilerim gerçekten özür dilerim.  Ben çok fazla pişman oldum.  Seni bıraktığım için çok pişman oldum.  Ne olur affet beni ne olur affet."

Saçlarımı okşayarak konuştu.  Bende ağlamaya başladım.

"Şşşş tamam ağlama, şimdi söz ver bana bir daha beni bırakmayacaksın!"

"Söz veriyorum hemde kocaman söz veriyorum benden kurtuluşun yok artık. "

******************

Akın'la beraber mutfağa gitmiştik.  Yine mutfak isyan etmişti.  Mutfaktan başka bir mutfak çıkmıştı ortaya. Yaptığımız yemek yine olmamıştı,  ikimizde birbirimizden beceriksizdik. Şimdi Toprak olacaktı. Neler yapardı kim bilir. Telefonum çalmaya başladı, arayan Toprak'tı. Hemen açtım. 

"Efendim?"

"Beyza nasılsın? "

"İyiyim Toprak sen nasılsın? "

"Ben nasıl olduğumu bilmiyorum pek."

"Nasıl yani?"

"Sen evde misin?"

"Evet evdeyim, istersen gelebilirsin."

"Süpersin prenses hemen geliyorum. "

Diyip telefonu kapattı bakalım Akın'la barıştığımızı görünce nasıl bir tepki verecek.

"Akııın. Toprak buraya gelecek."

"Tamam canım gelsin."

Sanki ben haberi olsun diye söylüyorum.

"Mutfak savaştan çıkmış gibi gelde yardım et bana beraber halledelim."

Bir anda kapıda görünce korktum. Gelip belimden sarıldı.