İzmir'in Manyakları

TANITIM

Okul. Her zamanki sıkıcılık. Fakat kapanmasına az kaldıysa hapishane bir anda eğlence merkezine dönüşür. Vakit arkadaşlarla eğlence vaktidir. Ama bizim hocalar ders işlemek zorunda. Neden? Çünkü bu bilgiler seneye işe yarayacakmış. Çünkü okul ders işleme yeriymiş oyun değil. İşte klasik sözler. Tabi bunları takan var mıydı? Hayr. Onun yerine arkada Açelya'yla beraber takılıyorduk.

Açelya. Muhteşem güzellikte sarı saçları ve ela gözleri var. Benim en yakın arkadaşım. Bu dünyada onun gibi bir arkadaş bulunması gerçekten çok zor. Çocukluk arkadaşım o, benim. Babalarımızın şirketleri biz çok küçükken ortak olmuşlar. Biz de bu sebeple tanışmışız. Sonra da ayırmak zor olmuş. Ama tabi ki tek arkadaşım o değildi. Doruk ve Ömer de vardı.

Doruk. Sarı saçları ve kahverengi gözleri var. Yüzünün etrafında benler olması onu fazlasıyla sevimli ve aptal yapıyor. Hayatım boyunca tanıdığım en salak insan. Gerçi insan demeye bile bin şahit ister. Aramızdaki ilişki çok farklı. Tanışmamız bile insanca değildi mesela. Salak çocuk üstüme uçmuştu. Ciddi anlamda uçmaktan bahsediyorum. En fazla altı yaşındaydım. Parktaydım ve salıncakların biraz ilerisinde ip atlıyordum. Bir bağırış duydum. Ve kafamı kaldırmamla bir adet Uçan Doruk'la karşılaşmam bir olmuştu. Hayvan, sallanırken salıncağı koparmıştı. Hiç iyi bir deneyim değildi. İnanın bana.

Ömer.Koyu kahve, kıvırcık saçları ve mavi gözleri var. Ne yazık ki kıvırcık saçları onu tatlı yapmıyor. Her seferinde daha da soğuk gösteriyor. Sessiz olsa da ne kadar çirkinleşebildiğine bizzat şahit olmuştum. Ömer'in yeri farklıydı. 4,5 sene önceydi. Ailemin cenazesi. Orada tanışmıştım Ömer'le. Bana fazlasıyla yardımı dokunmuştu. Toparlanmamdaki etkisi çok büyüktü. Yaşı benden biraz daha büyük olsa ikinci abim diyebilirdim. Şimdi de eniştemdi gerçi ama neyse. Açelya'nın müstakbel erkek arkadaşı Ömer. Kusabileceğim kadar tatlı bir çifttiler.

Sıra geldi kendime. Bunu başta yapmam gerekiyordu. Adım Yağmur. Siyah saçlara ve mavi gözlere sahibim. Güzel bir kızım. Kendimi övmem gerekiyor. Burası benim paragrafım. Minyon tipli sayılabilecek kadar cılızım. Kimsenin sahip olamayacağı kadar mükemmel bir aileye sahiptim. Geriye sadece abim ve ben kalana dek.

Abim. Gördüğüm en güçlü insan. Başımıza gelen onca şeye rağmen ayakta kalmayı başarabilen o olmuştu. Yaşadığımız şeyler kolay değildi. Kimin ailesi bir yangında canlı canlı ölmüştü ki? Kaza denerek kapatılan bu dosya kaza değildi. Bence değildi. Abim de biliyordu. Başkaları da. Ama üzerinde durmamışlardı. Bu yüzden kurcalamıyordum. Fakat belki de zamanı gelmişti!