Kayıp Günlük (Düzenleniyor)

29. BÖLÜM

İyi okumalar...

Heyecan. Belki de şu an kalbimin bu kadar hızlı atmasının ve ağır çekimde gibi ilerlediğimi hissetmemin sebebi heyecandı. Ama garip bir heyecan. Sonuçsuz ve amaçsızca bir heyecan.

O adrese gittiğimizde ev, yıkılmış ve yeniden yapılmıştı. Ve evin yeni sahiplerinin eskiden orada yaşayanlar hakkında hiçbir bilgisi yoktu. Zaten önemli olan o ev değildi. Önemli olan nikah dairesinin hala aynı yerinde olmasıydı. Ve oradaydı. Şu an, eski kayıtların ellerinde bulunduğunu söyleyen görevlinin peşinden arşiv bölümüne gidiyorduk. Adem, durumu biraz özetlemiş, bunun bizim için çok önemli olduğundan bahsetmişti.

Peki neydi bu bendeki heyecan? Öğrenince ne olacaktı? Öğrenmem kardeşimi bulmam için bana yardımcı olacak mıydı? Belki dedem sadece küçük bir yalan söylemişti. Ama yalan söylemesi için hiçbir sebep yoktu ki. Benim bir kardeşim vardı ve ben onun kim olduğunu bilmiyordum. Ama bulmalıydım. Belki bana bir yükten fazlası olmayacaktı ama biz aynı kandandık. Hatta belki de aynı karındandık. Geriye kimsemiz kalmamışken birbirimize destek olamaz mıydık?

"Siz burada bekleyin, ben dosyalara bir bakıp geleyim. Tarihin ne zaman olduğun söylemiştiniz?"

Düşüncelerimden kurtulup görevli bayana döndüm,

"1985 yılının Nisan ayına bakmanızı istiyoruz. Melek ve İsmet isimli kişiler o tarihte gün almışlar ama evlenip evlenemediklerini bilemiyoruz."

"Peki, tamam. Ben birazdan gelirim. Şu koltuklarda bekleyebilirsiniz."

*

Kapının ardında görülen görevliyle hemen ayağa fırladım.

"Bulabildiniz mi?"

"Evet, buldum. Söylediğiniz tarihte Melek Esra ve İsmet isimli iki kişi evlenmişler. Nikahları sorunsuzca gerçekleşmiş."

"Peki, yardımınız için teşekkürler."

Demek evlenmişlerdi. O zaman annem İsmet'ten ayrılıp neden Rıfat'la evlenmişti ki? Dedem evli iki insanı ayıracak adar gaddar olamazdı değil mi?

"Ne düşünüyorsun?" Adem'in sesiyle adımlarımı hızlandırıp düşüncelerimden sıyrıldım.

"Birçok şey."

"Ah, anladım."

"Ne düşünmeliyim?"

"Hiçbir fikrim yok."

"Dedemi bulduğum zaman bana bir mektup yazmıştı ve bana bir kardeşim olduğundan bahsetmişti."

"N-"

"Lütfen bir şey sorma. Sadece bir kardeşim olduğunu ve bunu bana dedemin söylediğini bil, yeter."

"Tamam. Annen ölene dek bir kardeşin yoktu, değil mi?"

"İşte benim anlamadığım da bu. Annem ölmeden önce bizim evde benden başka hiç çocuk yoktu ki. Hamile falan olsa, hatırlardım. Öyle bir şey hiç olmadı."

"Ya sen yokken olmuşsa?"

"Ne?"

"Yani kardeşin senden büyükse?"

"Olabilir ama o zaman neden başka bir yerde yaşasın ki? Hem bildiğim kadarıyla annem ile Rıfat -yani babam- evlendikten beş ay sonra annem bana hamile kalmış. Onların benden önce bir çocuğu daha olmasına imkan yok."

Birden bana döndü.

"Anlasana, onların zaten senden başka bir çocuğu yoktu. Annenin ve İsmet'in vardı."

Adımlarım aniden kesilip, bende ona döndüm.

"Tabi ya! O zaman kardeşimle aynı anneden farklı babadanız. İyi ama öyleyse İsmet ve çocuğu –yani kardeşim- annemin ölümünden sonra beni merak etmediler mi veya annem onca zaman çocuğunu ve eski eşini hiç mi merak etmedi? Hatta annemin bir eşi ve çocuğu varsa neden Rıfat ile evlendi ki?"

"Tüm söylediklerinde haklısın, bunları çözeceksin. Ama sakin ol!"

"Sakin olmadan önce deli olacağım."

"O zaman sen deli olmadan önce hemen eve gidip güzel bir uyku çekmelisin."

"Evet, galiba gitmeliyim."

"Benim buralarda bir işim var, seni taksiye bindireyim olur mu?"

"Olur."

Taksi geldi. Adem beni taksiye bindirip tüm itirazlarıma rağmen ücretini ödedikten sonra yandaki sokağa doğru ilerlemeye başladı. Tam taksinin kapısını kapatacağım sırada tekrar seslendi,

"Şara?"

"Efendim?"

"Uykunda anneni ve labirentten farksız geçmişini düşünme. Deli bir Şara'yla polisçilik oynamak isteyeceğimi düşünmüyorum." dedi ve genişçe güldü.

Ben de aynı şekilde gülümsedim ve taksinin kapısını kapattım. Kısa sürede olsa beni sorularımdan kurtarıp gülümsetmişti. Sahi, kardeşimin elinden tutup annemi hatırlayarak gülümseyeceğim ve tüm bu soruları boş verebileceğim bir günüm olacak mıydı acaba?