Kayıp Günlük (Düzenleniyor)

11. BÖLÜM

17.03.1985
Anneme sürekli beni o adamla evlendirmemesi işin yalvarıyorum. Sadece "Yapabileceğim bir şey yok kızım. Babanla konuşmalısın." diyor. Dün akşam salonda otururken lafı açtım. "Baba beni evlendirme." -buna sadece açmak denirse tabi -. Babam sinirlendi "Ne yapalım? Sefalet içinde sürünmeye devam mı edelim?" dedi .
"Para, kızından daha mı değerli bana?"
"Ne olacak sanki? Sonunda evlenmeyecek misin? Rıfat ile evleniver. Hem ondan başkası pay diye vermez parayı."
"Ama baba..." dememle babam ayağa fırladı. Annemde ayağa kalktı. "Aman Kemal Bey sakin ol, yapma.." dedi babam kapıyı çarpıp çıktı. Ağladım. Annemin tüm avutmaları boştu. Hayatım zehir olacak günlük. O iğrenç adam, Rıfat, bana hayatı zehir edecek.
Geçen sene yaz tatilinde biri ile tanışmıştım. Bir iş için buraya gelmişti. Normalde İstanbul' da yaşıyor. O kadar yüce gönüllüydü ki, fakir zengin kimseyi ayırmıyordu. Onunla birlikte zaman geçirmiştik. Bana evlenme teklif etmişti. Asla kabul edemezdim. Beni çok seven annem ve kız kardeşimi bırakıp İstanbul'a gidemezdim. Ne kadar hayallerimi süslese de bu teklif kabul etmemiştim. Böyle olacağını bilsem reddeder miydim hiç? Asla. Bilemezdim bilemedim. Ne yapacağım ben? O adamla her gün aldatılacağımı dayak yiyeceğimi evimin pis içki kokusuyla dolacağını bile bile evlenecek miyim? Asla! Gerekirse kaçarım ama asla evlenmem.

Salona oturmuş Elif ile birlikte okuyorduk günlüğü. "Elif" dedim "Annem babasının adını yazmış." Bana şaşkınca bakıyordu "Yazmışsa ne olur ki?"
"Babasının adı Kemal."
Parlayan gözler ve olayı çözmenin mutluluğuyla aynı anda bağırdık, "Kemal Kara."
"Evet. Günlüğü benden almak isteyen adam, yani DEDEM."
"Ama onu neden senden almak istedi ki?"
"Bilemiyorum. Annemin öldüğünü öğrendiğimiz günden beri dedemi hiç görmemiştim. Akrabalarımı hayatımdan sildiğim günden beri. Gerçi ondan öncede 2 ayda bir anca görürdüm. Ama dedem gerçekten çok değişmiş."
"Şimdi ne yapacaksın?"
"Bilmem. Ama ona şu anda çok kızgınım. Anneme yaptıkları affedilir değil. Cüzdanda adres yazıyor muydu?"
"Çantamdaydı, bakalım."
Elif çantasından cüzdanı çıkardı. İçinde adres yoktu. Birkaç kart, biraz para vardı sadece. Dedemin fotoğrafını çıkartmak istedim. Arkasında iki fotoğraf daha vardı. Ben ve annem. Annemi görünce kendimş tutamadım yine. Elif'te benim küçüklük fotoğrafımı çok beğenmiş, gülüyordu. Tek ihtiyacım olan günlüğü okumaya devam etmekti. Öyle de yaptım.

18.03.1985
Artık başka çarem kalmadı. Kaçacağım. Hiçkimseye haber vermeden İstanbul'a kaçacağım. Babamın adamlarla beni aramaya geleceğinden eminim. Hem kızkardeşim de orada. Onun yanına giderim. Erkenden evlenip babam ve annem onu evlatlıktan reddettiğinden beri İstanbul'da yaşıyor. Çok özledim onu. Bu gece kimseye görünmeden evden çıkacak, otobüse binip buradan gideceğim. Orada yeni bir hayat kurabilirim. Umarım yanlış yapmıyorumdur.

Merhaba... bu bölümde bu kadar. Teog'a giren tüm arkadaşlarım (ben de dahil :)) dilerim güzel notlar alırlar.
İyi günler.......:):):)