LOST - H.S

Chapter 1: Just a piece of shit.

Ruby.

Met een harde knal sla ik de deur van mijn kamer dicht. Ik gooi mijn tas in een hoekje van de kamer en laat mezelf tegen de muur naar beneden zakken. Mijn gezicht verstop ik in mijn handen en ik begin te snikken. 

Ik heb geluk dat ik mezelf heb kunnen inhouden tot dat ik thuis was, anders hadden Mitchel en Drake me nog wat uitgelachen ook. Ik kruip naar mijn nachtkastje en neem een zakdoek uit de lade. Ik houd hem tegen mijn bloedende lip. 

Ik ben blij dat ik met enkel een bloedende lip naar huis kon gaan, het is al erger geweest. Drake en zijn populaire rugby-vrienden hadden me bij mijn haren genomen en met mijn hoofd tegen de lokkertjes geduwt. Ik luide snik rolt over mijn lippen en ik kijk naar de lucht.

Ik kijk naar mijn mama en mijn broertje. 

Mijn mama en mijn broertje die veel te vroeg naar daar boven zijn gegaan. Tranen blijven over mijn wangen stromen. Ik kan het me nog goed herinneren. Ik was elf toen er plotseling aan de deur werd gebeld. Mijn vader deed open en twee agenten stonden voor de deur. Ik verstopte me achter de zetel omdat ik nieuwsgierig was.

Toen ik klein was, was ik altijd nieuwsgierig. Nu is dat helemaal voorbij. Ik wil niet meer altijd weten wat er gebeurd, ik ben altijd bang dat het weer iets is dat mijn leven alleen nog maar verergerd. Want ja, het is nog altijd mogelijk.

Ik kon de agenten niet goed verstaan, ik verstond maar een paar woorden. Maar een paar woorden waren genoeg om mijn wereld te laten instorten.

U vrouw en zoontje zijn omgekomen in een auto-ongeluk, het spijt me.

Alsof het die agenten iets zou kunnen schelen. Het was hun moeder niet. Hun zoontje van nog maar vier jaren oud was niet dood. Hun familie en gezin waren hoogstwaarschijnlijk compleet. Hun partners zaten op dat moment waarschijnlijk eten te maken en gezellig in het salon te wachten tot de liefde van hun leven terug thuis kwam van een zware dag. Een zware dag... 

Ik haal de zakdoek bij mijn lip weg en ga met mijn tong langs de wond aan de buitenkant van mijn lip. Het prikt, maar het bloed is gestolt. Ik veeg met dezelfde zakdoek mijn tranen weg en sta op.

Ik kreun eventjes van de pijn, mijn vader schopte me gisteren in mijn maag. Volgens mij heb ik een paar ribben gekneusd. Maar zoals ik al eerder zei, het kan altijd erger.

Zoals nu.

Ik hoor mijn vader thuiskomen en slik moeilijk. Mijn ademhaling gaat sneller en de adrenaline vloeit door me heen, want ik weet dat het volgende moment erg pijnlijk zal worden. Ik haat pijn. Ik haat alles wat me op welke manier dan ook kan mijn doen.

Harde bonsen op de deur schudden me weer helemaal wakker. Mijn reflexen zijn weer optimaal.

De deur vliegt open, maar ik sta te dichtbij. De deur vliegt tegen mijn gezicht en ik val op de grond. Ik voel een warme vloeistof uit mijn neus komen en hou mijn hand ertegen. Het bloedt. 

Ik kijk mijn vader bang aan. 

"Wel?! Wat zit je daar zo stom te liggen?! Ik ben klaar met werken! Ik heb verdomme honger! Waarom maak je geen eten voor me klaar stom wicht?!" schreeuwt hij.

Ik lig nog op de grond en tussen elk woord van de laatste zin, schopt hij met zijn werkschoenen tegen me aan. Zo hard dat ik naar adem moet happen en zowat ik ademnood ben.

Ik begin terug hard te snikken en pijnscheuten schieten door me heen.

"I-ik w-wou net beginnen... H-het spijt me vreselijk." piep ik en voel het bloed over mijn lippen heen stromen. Het smaakt vies, naar ijzer.

"Dat zeggen ze allemaal! Als ik binnen tien minuten geen fatsoenlijk eten voor mijn neus heb staan laat ik je vanavond het hele huis perfect schoonmaken! En je gaat niet slapen voor je perfect klaar bent!!" Hij tilt me nog eventjes op aan mijn haren en laat me met een harde bons op de grond vallen.

Ik gil het uit van de pijn. "Hou je bek! Niemand geeft om je, je bent niets waard!" brult hij en gaat dan mijn kamer uit. Ik sla mijn armen rond me heen en duik in elkaar. Hij heeft gelijk. Ik ben niets waar.

I'm just a piece of shit.

~ Femke x