LOST - H.S

Chapter 55: You just used me

Ruby.

Terwijl ik Harry probeer te vinden vraag ik me nog steeds af wat er mis is met 'Hazza'. Het is toch maar een bijnaam. H-A-Z-Z-A. Niets speciaal aan toch? Maar sinds hij daarnet die - bloedmooie - Claire heeft gezien, is hij helemaal over zijn toeren. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Maar ik denk altijd het positieve. Dat probeer ik toch te doen. Positief denken.

Ik roep af en toe zijn naam. Maar ik ben bang dat als ik het te luid doe, één van zijn miljoenen fans op me afstormt. Ik ben nu al beter, maar nog steeds kwetsbaar.

Ik besluit naar het ziekenhuis te wandelen om te zien of iemand hem daar misschien zag voorbij lopen. Ik weet anders geen plek om naartoe te gaan. Ik zucht diep en wandel goed door terwijl ik af en toe zijn naam roep. Maar als ik het zie, stop ik met roepen.

Harry en Claire. Ze staan bij elkaar. Claire ligt te huilen en vanalles te roepen naar hem. Maar het klinkt niet als bedreigingen. In tegendeel. Het klinkt eerder als... Een of andere liefdesverklaring. Ze pakt zijn handen en zegt nog één ding. Nog één ding voordat hun lippen tegen elkaar belanden.

Mijn ogen worden groote en zonder dat ik het door heb zet een enkele stappen naar voor. Hij trekt niet eens weg... Hoe zoent lekker mee en sluit mijn ogen. Zijn handen in haar blonde haren. Ik kan elk detail volgen in de raam van het gelijkvloers van het ziekenhuis. Ze plakken tegen elkaar aan. Bijna alsof ze aan elkaar gelijmd zijn. Tranen rollen over mijn wangen en ik zie Melissa aan de opening van het ziekenhuis staan. Ze kan alles mee volgen. Ik voel haar blik op mij rusten en niet veel later merk ik ook dat Harry doorheeft dat ik er sta.

Hij heeft door dat ik er ook nog ben. Ik, het meisje waar hij gisteren nog aan vroeg of ze de zijne wou zijn. Het meisje waar hij mee stond te zoenen in de vallende regen. Het meisje waar hij tegen zei dat hij van haar hield.

Allemaal leugens.

Hij houdt niet van me.

Integendeel.

Hij gebruikte me om haar te vergeten.

Claire.

Die gedoemde naam schud me terug wakker. Ik zet het op een lopen en hoor Harry luid mijn naam roepen. Maar ik doe alsof ik het niet hoor en loop snikkend weg. Ik voel dat niet heel mijn lijf meewerkt. Maar dat kan me niet schelen. Al van ik hier dood. Wie zou dat erg vinden? Niemand toch? Want de enige persoon waarvan ik dacht dat hij om me gaf, blijkt nu even erg te zijn als iedereen anders op deze wereld.

Ik hap naar adem. Ik loop nu ongeveer tien minuten aan één stuk door. Ik ben bekaf. Ik ben richting het park gelopen. Het park achter het ziekenhuis. Waar de patiënten altijd naartoekomen. Ook al loop ik al tien minuten. Ik ben helemaal niet ver gekomen. De brandende pijn ter hoogte van mijn hart houdt me tegen.

Een groot hol gat.

Zo voelt het. Alsof er een groot hol gat in mijn borst zit. Eentje dat werd opgevult door hem. En nu weer helemaal leeg is. Ik zak neer tegen op een bankje aan de kant van de weg en trek mijn benen op. Ik heb alles voor hem gedaan. En wat krijg ik terug? Dikke leugens en bedrog.

Als ik een lichte tik op mijn schouders voel, kijk ik op. Ik verwacht Harry, maar het is Melissa die naast me staat. Ze heeft rode wangen en ademt - net als ik - schokkerig. Hijgend bijna.

"Alles oké?" vraagt ze bezorgd. Kennelijk heeft ze alles gehoord en weet ze wat er aan te hand is. Ik ken haar alleen van het ziekenhuis en toch is zo aardig tegen me. Ik schud eerlijk mijn hoofd.

"Het komt wel goed, je kan vannacht bij mijn blijven slapen. Ik heb wel maar één bed. Maar je past er makkelijk met twee in en als je het niet wil, slaap ik wel op de zetel." Ik kijk haar aan. Zie is zo lief. Mensen horen niet lief te doen tegen me. Ik ben niet gemaakt om lief tegen te doen. Ze moeten me haten. Want dat doet iedereen toch al.

*

Met een kop thee en een dekentje, zit ik bij Melissa in de sofa. Ze vroeg me ook nog of ik iets wou eten. Maar ik had geweigerd. Ik heb geen honger en het gat in mijn borst zal daar ook niet mee gevult kunnen worden. Ze komt nu naast me zitten en wrijft troostend over mijn rug. "Weet je... Volgens mij hield hij echt wel van je..." Dankje. Dat vrolijkt me helemaal op.

Ik kijk haar aan. "Waarom stond hij daar dan die blonde binnen te draaien?" Ik wil Claire niet beledigen. Ik snap Harry. Ze is veel mooier, knapper en waarschijnlijk ook aardiger dan mij. Iedereen is veel mooier, knapper en aardiger dan mij. Dat heeft mijn vader me wel al duidelijk gemaakt.

"Misschien moet je wat rusten?" stelt ze voor terwijl ze wat haar op zijn vaste plekje stopt. Natuurlijk veranderd ze van onderwerp. Want ze weet het antwoord op die vraag ook niet. Niemand zal het antwoord weten buiten ik en Harry.

Claire is perfect.

Toen ik hen twee daar zag kussen, kon ik maar aan twee dingen denken. het feit dat hij me zowat bedriegd en het feit dat ik het onmogelijk erg kan vinden. Want ze heeft alles wat hij nodig heeft. Schoonheid, karakter, waarschijnlijk ook geld een mooi huis. Ik kan hem dat allemaal niet geven. Ik heb letterlijk niets. Niets buiten mezelf. En nu heb ik ook niemand meer. Ik snap ook wel dat hij iemand nodig had om haar te vergeten. Ze is nogal onmogelijk te vergeten naargelang haar schoonheid. Daarom was ik er.

Hij gebruikte me om haar te vergeten.

-

Jup, jullie mogen me allemaal slaan. Want het is een eeuwigheid geleden dat we hebben geupdate. Maar we hebben ook beslist dat we iets minder gaan updaten. Ik heb binnen een week examens en Nathalie heeft veel toetsen. En zo hopen we ook wat meer reacties te krijgen per hoofdstuk. We laten het telkens mooi eindigen, maar als we niet meer reacties krijgen, zorgen we ervoor dat het eindigt met cliffhangers ;) Ghehe. Evil.

Maar jullie zijn wel geweldig! +2500 reads is fucking awesome. Sorry. F***ing awesome.

Blijf FANNEN & VOTEN, maar vooral COMMENT!! <3

~ Femke x