LOST - H.S

Chapter 35: Big suprise

Ruby.

Een diepe zucht van verluchting verlaat mijn lippen. Ik heb een zalf gekregen voor mijn wonde en twee soorten pillen. Ik ken ze allebei. De ene is pijn bestrijdend en de andere zorg ervoor dat de kneuzingen beter helen. Ik ben Harry toch dankbaar dat hij me naar hier heeft meegebracht. De pijn betert snel. Ik winv het een wonder dat de verpleegster ons zelfs geloofde. Gevallen van de trap met soep, soep voor een zieke Harry. Hij ziet er niet ziek uit toch? Of wel.

We zitten al ruim een half uur in de wachtkamer en Harry ligt heen en weer te ijsberen. Ik heb hem al tachtig keer gezegd dat hij rustig moet blijven. Ijsberen en jezelf druk maken helpt niets. Het maakt jezelf enkel maar zieker. En het is niet omdat we in een ziekenhuis zijn, dat je ziek mag worden.

"Het komt wel goed... Geloof me." zeg ik en trek hem voorzichtig op de stoel. Het is normaal dat hij gestresd is, maar veel stress is ook erg slecht voor je. "K-kan hij daar... nouja, iets aan overhouden? Een letstel ofzo? Of iets aan zijn stem?" vraagt hij een beetje aarzelend. Ik schud mijn hoofd. "Een schorre keel en de komende weken wat last op zijn longen, kortademig misschien." Als iemand me die uitslag zou vertellen, zou ik blij zijn. Maar Harry ziet er niet blij uit. "Hoelang is een paar weken?" Ik pruil en denk na. "Vier à vijf, hoogstens 6." Hij zucht en vloekt binnensmonds.

Waarom is hij daar niet blij mee, het had veel erger kunnen zijn... "Over twee weken gaan we op tour." legt hij me uit. Ik frons, tour? Welke tour? Gaan ze opreis samen. Da's gezellig, maar dan moet ik wel dirngend gaan zoeken naar een huisje of een flatje. Want ik kan hier niet blijven als hij op reis is. "Naar waar?" vraag ik, er van uitgaande dat hij op reis gaan. "Eerst een twintigtal in de UK en nog een paar in Ierland. En dan Parijs, België, Nederland, Berlijn, Italie... En later ook nog de US." 

"Ga je op wereldreis ofzo?" grinnik ik, niet echt snappend wat hij bedoeld. Hij lijkt het zelf ook niet zo goed te snappen, want hij fronst. Hij lijkt te denken in zichzelf. Wat zou er in zijn gedachten omgaan? "R-ruby, je gaat me toch niet zeggen dat je niet weet wie ik ben?" Ik haal mijn schouders op. "Harry?"

Hij bijt op zijn onderlip, en ik moet toegeven dat dat er best sexy uitziet. Wat? Ik schud mijn hoofd en kijk hem terug aan. Hij spreekt de woorden uit die ik nauwelijks kan geloven. 

"Ik ben Harry Styles, van One Direction. De wereldberoemde boysband." zegt hij, alsof ik het wel had moeten weten. O mijn god. Mijn mond valt open. Ik weet niets over hem en zijn boybandje, maar ik hoor die naam op school vaak genoeg. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen nu. Ik bedenk me net dat Tiffany het altijd over een jongen had met krullen en groene ogen. Harry Styles van One Direction. Ik slik en haal een hand door mijn haren. "S-sorry..." mompel ik, niet goed wetend hoe ik moet reageren.

Hij kijkt me vragend aan. "Waarom zeg je sorry?" vraagt hij eerlijk. Ik zucht zachtjes. "Sorry dat ik al je tijd verspil, je hebt wel betere dingen te doen dan dat. Ik bedoel, ik ben gewoon een meisje dat opeens aan je deur stond en je neemt me zomaar binnen, je hoort en hoeft dit ook helemaal niet te doen en ik weet dat je het druk hebt en o mijn god ik had je nooit moeten lastigv-" Ik praat razendsnel. Ik voel me zo stom nu. Ik zie Harry zachtjes lachen en hij onderbreekt me terwijl hij wat haren achter mijn oren stopt. "Ruby, ik vind het fijn dat je mijn tijd verspild... En ik vind het fijn dat je niet eens wist wie ik ben."

Ik glimlach een beetje, sprakeloos ja. Nogal. Hij heeft me net verteld dat hij een wereldberoemd superster is. En ik gedraag me zo stom. Hij lacht om me en haalt een hand door zijn krullen, net zoals ik eerder deed. Maar dan iets wilder. Zo veel mensen zouden nu in mijn plaats willen zijn.

~ x Femke x