LOST - H.S

Chapter 47: What is love?

Ruby.

"Harry, waar ga je naartoe?" mompel ik zachtjes en dan merk ik pas dat ik een prop papier in mijn handen heb. Wow, wat? Hoe komt die daar? En waarom is Harry gaan lopen van me? Juist ja. De puzzelstukjes vallen een klein beetje in elkaar. Hij gaf me natuurlijk dat papiertje.

Ik staar een beetje nerveus naar het papiertje. Is het de bedoeling dat ik het lees? Waarschijnlijk wel, want anders had hij me dat nooit gegeven. Ik haal eventjes diep adem en vouw het langzaam open. Het eerste dat me opvalt is dat Harry voor een man - jongen - een heel mooi geschrift heeft. Een beetje vrouwachtig. Hij zet bolletjes op de 'i' in de plaats van puntjes. En zijn lussen van de 'l' en de 'f' zijn er rond en bollig. Maar los daarvan, lees ik wat er op het papiertje staat.

Lieve Ruby,

Ik slik en wandel terwijl ik het lees richting de lichtknop. Ik doe hem aan zodat ik zeker geen fouten lees. Ik wil niet iets gaan lezen dat hij helemaal niet schreef.

Het spijt me dat ik altijd zo stom doe. En dom, belachelijk, gek, raar, gestrest...

Wauw, hij is niet echt aardig tegenover zichzelf. Hij is niet stom. Niet dom. Soms een beetje belachelijk en gek, maar dat vind ik juist leuk aan hem. Het is fijn dat iemand eens eventjes los kan gaan en gek kan doen. Raar? Ja, hij is raar. Maar ik ook. Iedereen is ooit wel eens raar. Maar hij is raar op een leuke manier.

Maar.. Ik denk dat het komt door alles wat er gebeurd. Niet alleen de slechte dingen, maar ook dat jij hier bent. Door jou denk ik echt veel minder aan Claire. Ik ben haar haast vergeten...

Ik lees de woorden één voor één. heel zorgvuldig en langzaam. Het lijkt wel alsof hij gewoon zijn gevoelens in een brief heeft gezet. Een lange brief. Een brief die volgens mij tot mij gericht is. Niet alleen omdat er Lieve Ruby aan het begin staat, maar ook omdat ik me ertoe aangetrokken voel. Ik weet wat hij schrijft, ik weet over wat het gaat. Ik ken hem nu misschien een week. Maar het lijkt alsof ik al heel mijn leven bevriend met hem ben. Als ik aan het einde ben, heb ik tranen in mijn ogen.

Maar door jou is alles veel beter. Ik heb het gevoel dat ik weer lief.

Ik heb je nodig Ruby.

Ik h..

Ik h? Wat? Ik haat je? Ik heb je niet graag? Het klinkt een beetje raar en misschien zelf egoïstisch. Maar na wat hij daarstraks tegen me zei, lijkt er alsof er daar Ik hou van je moest staan. Ik bijt op mijn lip en hou de brief tegen mijn borst aan terwijl ik mijn ogen sluit.

Bedoelt hij dat hij van me houd als vrienden? Of meer? Of misschien moest daar wel helemaal niet ik hou van je staan? Zoveel vragen, geen antwoord. Maar stel je voor, in het tweede geval, dat hij van me houd als meer dan vrienden... Ik weet niet of ik dat kan. Ik weet niet eens wat liefde is, ik heb het nooit eerder gevoelt.

Ik moet wel toegeven dat Harry ervoor zorgt dat ik me anders voel, speciaal. Hij zorgt ervoor dat ik me voel alsof ik iets waard ben. Een gevoel dat ik nog nooit eerder heb gehad. Is dat liefde? Dat rare gevoel vanonder in je buik dat je voelt elke keer als hij je te diep in je ogen kijkt? Ik weet het niet.

Maar ik krijg ook geen tijd om te denken, want opeens komt Harry eraan.

"Je hebt het gelezen." Hij kijkt me aan alsof hij spijt heeft van wat hij heeft geschreven. "Het spijt me." Hakkelt hij. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik ben een beetje in de war. "Heb je spijt dat je het hebt geschreven?" vraag ik voorzichtig en kijk hem aan. Hij lijkt na te denken en schud na een tijdje zijn hoofd. "Nee."

"Waarom zeg je dan dat het je spijt?" Hij haalt zijn schouders op. "I-ik weet niet, i-ik dacht..."

Ik zet een stapje in zijn richting als hij naar de grond gaat kijken en leg twee vingers onder zijn kin. Ik til zijn hoofd een beetje op zodat hij me wel aan moet kijken. Ik staar doordringend in zijn ogen en zijn mond gaat open om te praten. "I-ik dacht dat je het stom zou vinden, belachelijk..." geeft hij toe. Ik schud mijn hoofd en verplaats mijn hand naar zijn wang. "Ik vind het niet stom en zeker niet belachelijk."

Ik dacht dat hij zou glimlachen, maar in plaats daarvan wandelt hij van me weg en loopt hij daar de keuken, hij haalt iets van het aanrecht en loopt ermee terug naar me. "Ik heb deze voor je meegenomen van mij je vader." zegt hij en geeft het kadertje aan mij. Het glas is stuk. Maar de foto zit er nog steeds in. Tranen vormen zich in mijn ogen. De foto van mij, mijn broertje en mijn moeder. Zonder mijn vader, want hij trok de foto. Ik sla een hand voor mijn mond en een snik rolt over mijn lippen. Ik scheur mijn ogen van de foto en kijk Harry aan.

"D-dankje..." mompel ik en sla mijn armen stevig om hem heen. De warmte die door me heen giert is extreem. Maar ik weet nu zeker van waar het komt. Het is geen dankbaarheid, want hij heeft zoveel voor me gedaan. Het is zeker geen medelijden door heel deze situatie. Nee.

Het is liefde.

-

(A/N; TADAAAAAA!,dank jullie zo hard voor d de +2000 reads ;o Ik hoop dat dit hoofdstuk een beetje goed was, want ik vond het redelijk moeilijk om te schrijven, ik weet niet waarom ;s, Ik draag dit hoofdstuk op aan Dudeloveslilo omdat ze zo vaak leuke reacties zet :) Alleen zei ze dat de vrolijk werd van chapter 38, en dat vond ik een beetje raar ghehe. maar goed, blijf lezen, stemmen en fannen! EN ZEKER OOK REAGEREN! :) Love yeh all x)

~ Femke x