LOST - H.S

Chapter 21: Why?

Ruby.

Ik prul stilletjes wat aan mijn vingers, ik kon hem toch moeilijk echt slaan? Ik zucht heel zachtjes en kijk dan aarzelend naar Louis. Eerst was hij erg aardig, maar hoe langer ik hier ben, hoe nijdiger hij word.

Zou het mijn schuld zijn? En zou de ruzie tussen die twee beste vrienden ook aan mij liggen? Waarschijnlijk wel. En waarschijnlijk had ik op een of andere manier ook schuld aan het hele Tiffany gedoe. Ik haal een hand door mijn fris-ruikende haren.

Mijn ogen banen zich weet een weg naar Louis.

"Truth or Dare?" Vraag ik zachtjes. Zijn antwoord volgt al snel. "Truth." Ik denk na, ik ben helemaal niet creatief op dit moment. Ik zit ik mijn hoofd met het idee dat alles mijn schuld is. die kans is groot dat dat echt zo is ook.

Ik weet geen vraag voor hem. Dus ik denk aan het eerste dat in me opkomt.

"Heb jij Harry ooit een mep verkocht?" Vraag ik, ik weet niet waarom, maar dat is de eerste vraag die in mijn hoofd plopte. Hij fronst en kijkt me met een arrogante blik aan. "Nee." Zegt hij meteen, kort.

Als blikken konden doden, dan lag ik nu morsdood op de grond. Zijn blik beangstigd me een beetje.

"Ik ben niet zoals jou vader." Zegt Louis dan plots.

Ik slik moeilijk en voel tranen branden. Waarom ik godsnaam zegt hij dat? Ik kijk hem vanuit mijn ooghoek aan. Hij lijkt er nog geen heel klein beetje spijt van te hebben. Harry staat recht en eventjes ben ik bang dat hij hem weer gaat slaan. "Louis, ik wil dat je weggaat..." De kilheid overheerst duidelijk in zijn stem. Iets wat verschrikkelijk angstwekkend is.

"Waar slaat dat op Harry?! Ik heb toch gelijk?! Zij is toch verdomme degene die aan je deur lag te slapen? Degene die je hele huis inpalmde en er voor zorgde dat je me sloeg!" Ik snik nu, wat heb ik fout gedaan? Ik heb Harry toch niet gezegd dat hij Louis moest slaan ofzo?

"Louis! Ga nu fucking weg!" Roept Harry en ik knijp mijn ogen fijn dicht. Ik haat geroep en geschreeuw, dat deed mijn vader al genoeg. "Goed, ik wil hier nog niet eens blijven."

Tien seconden later hoor ik hard een deur dichtklappen. Waarom verdedigd Harry me? Waarom doet Louis zo? Ik snik en wil mijn knieën optrekken, maar dat doet veel en veel te veel pijn.

"J-je hoefde hem n-niet weg te sturen." Zeg ik en tril zachtjes. Zie je, dit is weer mijn schuld. "Ik kon ook g-gewoon weggaan... Ik k-kan hier toch niet altijd blijven." Ik sta voorzichtig recht ik kreun van de pijn. Ik hap naar adem en voel de pijn wee door me heen gieren. Aspirine bereikt ook een grens waarop het uitgewerkt is.

En blijkbaar heeft die dat nu bereikt.

Ik wil niemand tot last zijn, en dat ben ik nu. Dus is het beter dat ik ga, ik veroorzaak alleen waar slechte dingen.

~ Femke x

(A/N; kortheid overheerst hier, maar we willen ng zo veel mogelijk geven voor ik vertrek :p)