LOST - H.S

Chapter 52: Sweet Fairytales

Harry;

Het was echt geweldig bij Louis. Ik sprong een gat in de lucht toen ik hoorde dat hij wakker was geworden. Ik rende haastig alle trappen op omdart ik vergeten was dat er een lift was. Toen ik op de zesde verdieping was stond Ruby al op me te wachten. Ik liep meteen de kamer in om hem te omhelzen. Het was zo geweldig om hem wakker te zien. Ik heb hem echt gemist. Zelfs in het ziekenhuis is hij een grapjas. Zijn stem klonk wel schor. Omdat hij veel zand naar binnen heeft gekregen. Ik kon het niet laten om een beetje op te scheppen over Ruby en mij. Hij was blij dat hij gelijk had. Je kon het zien. Ik wed dat hij het liefste keihard had geroepen: "Zie je wel!" Maar hij hield zich in. Het was fijn om hem weer zien te lachen. Ik weet eigenlijk niet of hij me heeft gehoord toen hij nog in coma lag. Maar dat doet er niet toe. Hij is wakker en gezond.

Helaas moesten we na een tijdje weg. Een dikke verpleegster kwam ons ophalen. Ik vond het vreselijk om Louis daar zo achter te laten. Met het vieze eten, de verpleegsters en in de saaie witte ruimte. Maar er is niks aan te doen. Morgen kom ik terug. Ik loop met Ruby de kamer uit naar de lift. Zachtjes neurie ik Truly Madly Deeply weer en glimlach naar Ruby. We willen op het lift knopje drukken maar ik laat Ruby maar. "Je hebt gouden vingers." Ja ja.. Een vreselijk compliment maar ik weet geen complimentjes meer maar ik wil haar toch complimenteren. De liftdeuren gaan open en ik zie een meisje staan met uitgelopen mascara. Haar haar hangt voor haar ogen maar de zwarte vegen zijn toch goed te zien. Ik stap met Ruby in de lift en het meisje kijkt op.

"Harry?"

Mijn ogen worden groot. Ik kijk haar aan en slik. Waarom? Waarom staat zij hier nou. Dit kan niet waar zijn.

"C-claire?" Ik slik. "Wat doe jij hier?"

Louis;

Het was super gezellig met Harry en Ruby. Ik heb ervan genoten maar helaas zit ik hier nu weer alleen. Ik schraap mijn keel even die aardig zeer doet en slik. Ik heb zo vrolijk mogelijk gedaan tegen Harry. Alsof er totaal geen problemen waren en alles perfect ging. Maar eigenlijk is dat niet zo. Ik heb nachtmerries. Telkens word ik weer opgesloten in een kist alleen dit keer word ik niet bevrijd en word ik niet wakker in het ziekenhuis. Nee deze keer ben ik echt dood, zie ik Harry nooit meer en ik mijn leven dus echt voorbij. Ik schreeuw dan in mijn slaap. En huil. Ze zetten nu elke avond een zuster in mijn kamer zodat ik niet alleen ben en mocht ik gaan schreeuwen dan kan ze me wakker maken. Anders stoor ik de andere patiënten. Ze heeft me al drie keer wakker moeten maken op één avond. Ik schaam me er best wel voor maar ik kan er niks aan doen. Ik ben gewoon bang. Ik wil hier ook niet zijn. Ik wil naar huis. Nee, ik wil bij Harry zijn. Dan ben ik niet alleen en dan voel ik me veilig. Maar alsof hij mij in huis wil hebben..

Hij heeft Ruby nu.

Harry;

Ik slik. Waarom is Claire hier. Ze kijkt me met grote ogen aan terwijl er tranen over haar wangen stromen. Ik weet niet waarom maar ik voel wat medelijden. Ik kijk even naar Ruby en dan weer naar Claire. "M-mijn vader." hakkelt ze snikkend. "Wat is er? Wat is er met je vader?" Ik kijk haar aan. Het lijkt wel alsof ze me een soort van betoverd. Dat je alles gelooft wat ze zegt. Dat elk slecht ding iets goeds lijkt. "H-hij is aangereden en ligt in coma." snikt ze. Coma. Ik haat dat woord. Louis lag in coma. Ik weet precies hoe ze zich voelt. "W-wat erg.." Ik slik en kijk haar aan.

Altijd heb ik Claire ontlopen. Ik wou haar niet zien of spreken. Omdat ze een vreselijk mens is? Misschien. Maar misschien ook wel omdat ik niet tegen haar kan. Zoals ik als zei betoverd ze mensen. Je gelooft alles wat ze zegt. Wat slecht is word goed. Het is alsof ze je lokt naar een sprookjes wereld.

"Harry! We hebben hier snoepjes en mooie meisjes. Alles is hier goed.. Kom.. Kom!"

Ik schud mijn hoofd even en kijk haar aan. Ik sla mijn arm om haar heen zodat ze kan uithuilen op mijn schouder. Kort kijk ik even naar Ruby. Troostend wrijf ik over Claire's rug. "Je moet gewoon tegen hem blijven praten. Hij hoort je vast en dan word hij snel genoeg wakker." Ik slik. Waarom doe ik dit? Het gaat automatisch. Ze snikt en kijkt op. "Oh nee. Een hele vlek in je shirt. S-sorry." Ik slik. "Geeft niet." Ze snikt weer. "Het spijt me zo Harry. Van alles. Geloof het of niet maar ik mis je."

Ho, ho, ho. Wat is dit!? Sorry? Ze bied haar excuses aan!? De lift deuren gaan open. Ik slik en trek Ruby mee. "Dag Claire." Snel loop ik de lift uit naar buiten. Ik slik. Nu ben ik van haar af. Maar ik kan haar niet eeuwig ontlopen.

Ik heb zo'n gevoel dat ik haar hier nog vaak tegen zal komen..

------------------------

Weer een nieuw hoofdstuk :)

Het gaat zo snel!

Umh.. Bedankt voor de reads en verder heb ik niets te zeggen <3

Vote, Fan & Comment!

Xx Nathalie Styles

(A/N: Hello, Femke komt eventjes inbreken in Nathalie's hoofdstuk. Voor de duidelijkheid; De enige echte Styles hier, ben ik. Amen.)

Dacht het niet! Blijf uit mijn hoofdstuk!!!