LOST - H.S

Chapter 32: Blood

Harry;

Gister was gezellig. Het was een zware dag maar van de avond heb ik genoten. We hebben Love Actually afgekeken en Ruby is tegen me aan in slaap gevallen. Dat was echt lief. Voorzichtig heb ik haar daarna naar boven getild. Ik heb haar maar naast mij gelegd. Hopelijk vind ze dat niet erg.. Ik wou niet alleen slapen. Ik wou graag iemand naast me. Ik voel me alleen. Het komt door het idee dat Louis weg is. Nou, echt weg is hij niet maar hij slaapt nog steeds.

Het is nu ochtend en ik streel door Ruby's haar, langs wang, tot haar kin. Langzaam wordt ze wakker. "Goodmorning beauty.." Zeg ik zacht. Het ging eigenlijk vanzelf. Ik bloos licht. "Lekker geslapen?" Ze glimlacht. Een glimlachje mij kriebels geeft. Fijne kriebels.. "Heel lekker." Ik kijk haar in haar ogen aan. "Gelukkig maar. Ik dacht dat je het misschien niet goed vond dat ik je bij mij heb gelegd." Ze schud haar hoofd. "Zullen we ontbijten?" Ik sta op en kleed me aan. Ik loop naar beneden en zet alvast wat spullen klaar. Ik ren even naar de kamer waar Louis ligt en druk een kus op zijn mond. "Goodmorning. Slaap je lekker? Ik heb ontbijt in 10 minuten. Als je nou even wakker word dan kun je mee eten." Ik kijk naar hem. "Ik zet een bord neer.." Ik sta op en loop de keuken weer in.

Ik dek de tafel met drie borden en begin eten te maken. Ruby komt beneden. "Is Louis wakker?" Ik schud mijn hoofd. "Nee maar hij wordt het. Ik voel het."

Mijn omeletten leg ik op het bord. Ik heb geprobeerd die van Ruby na te maken maar dat is onmogelijk. Hopelijk zijn ze lekker. Ik loop de kamer van Louis in en slik. Nog steeds niet wakker..

Ik loop terug en ga zitten. "We kunnen alvast beginnen met eten.. Hij komt wel." Ik glimlach zwak en begin te eten. Het is best lekker maar die van Ruby zijn beter.

"Harry?" Ik kijk op. "Je zit nu al twee uur aan tafel.. De omelet is helemaal koud. Hij.." "Hij komt wel!" Onderbreek ik Ruby. "Hij word wakker en dan komt hij en dan ontbijt hij mee. Ik kan de omelet opwarmen in de magnetron." Ik slik. "Doe niet zo eigenwijs Harry. Het duurt nog wel even." Ik slik. "Dan wacht ik wel. Al moet ik wachten tot volgend jaar."

Ruby vind me nu vast eigenwijs maar ik had erop gerekend dat hij wakker zou worden. Ik weet niet waarom. Ik kijk naar het bord van hem met de koude omelet. "Come on Louis.. Wake up.." Hoe langer het duurt voordat hij wakker is hoe angstiger ik word. Misschien word hij toch niet beter.. Ik slik.

***

Ik spring op als ik gehoest hoor. Ruby is het niet want die zit achter me op de bank en daar komt het niet vandaan. "Louis!" Ik ren naar de kamer en ga bij hem zitten. "Ssht. Ik ben er. Rustig." Ik klop zacht op zijn rug en zie hem kokhalzen. "Ik haal een emmer."

Louis;

Langzaam open ik mijn ogen. Ik adem piepend en ik heb het gevoel dat er iets in mijn keel zit wat er niet uit wil. Wacht eens.. Ik ben niet dood. Ik ben in Harry's huis! Ik begin te hoesten en niet veel later hoor ik voetstappen.

Het hoesten stopt maar niet. Het gaat zelfs zo erg dat ik moet kokhalzen. "Ik haal een emmer." Zegt Harry. Ik kan hem niet eens vertellen hoe blij ik ben om hem te zien. Ik dacht dat ik hem kwijt was. Dat ik hem nooit meer zal zien.

Ik pak de emmer beet en ga erboven hangen. Ik hoest door en kokhals. "Rustig Louis." Zegt Harry. Ik hoest nog een keer en spuug bloed.

Ik snik en blijf maar hoesten. Mijn keel en rug doen zo'n zeer ervan maar het stopt maar niet. Ik spuug nog eens bloed en Harry springt op. Het volgende moment klinkt zijn paniekerige stem;

"RUBY! KOM HIER! Louis hoest bloed op!"

---------

Omg! Meer dan 1000 reads in 9 dagen! Jullie zijn geweldig! Dank je wel :)

Stop vooral niet!

Vote, fan, comment & share :D

Xx Nathalie & Femke