LOST - H.S

Chapter 61: Bursberry Lane

Ruby.

Na dat het meisje dat Jeniffer heet die woorden uitsprak, kon ik het niet meer aan en barstte ik in tranen uit. Ze is minstens een paar jaar jonger dan ik. Maar dat kan me niet schelen. Ze vraagt aan de andere twee meisjes of ze de kamer eventjes willen verlaten en richt zich op mij.

"Ruby? Je kan het me vertellen, echt waar. Jij helpt mij. Ik help jou." zegt ze met een zachte stem. Ik ken haar niet, maar het voelt alsof ik haar kan vertrouwen. Ik haal diep adem en vertel haar alles. Ik begin helemaal bij het begin.

Het auto-ongeluk,

mijn vader die begon te drinken,

zijn geweld, 

de pijn, 

de dag dat het te veel werd,

dat ik bij Harry terecht kwam,

hoe lief hij voor me was en me meteen in huis nam,

het hele Louis gedoe,

het ziekenhuis,

hoe ik langzaam voor Harry begon te vallen,

hij blijkbaar voor mij,

het pretpark,

de kus in de regen,

en dan Claire.

Bij het hele verhaal over dat  laatste stort ik helemaal in en krijg ik niets meer over mijn lippen. Ik lig als een klein kind te huilen in Jennifer's armen. Ze wrijft troostend over mijn rug. Ik probeer verder te vertellen. "N-na de k-kus ben ik weggelopen. M-maar ik kreeg n-niet v-veel later een telefoontje v-van Lou d-dat ik naar de televisie moest kijken... H-Harry lag op de bank. Te b-braken en te huilen. I-ik moest hem vinden." Ik snik luid en ze veegt mijn tranen weg. Ik heb het fut niet om het zelf te doen. "T-toen ik hem uiteindelijk v-vond wist i-ik dat het goed kwam. Maar toen kwam die C-Claire en sloeg ze me b-bewu-usteloos met een w-wijnfles."

Jeniffer blijft rustig. "Het komt wel goed Ruby, maar nu denk ik vooral dat je slaap nodig hebt." Ik zucht zachtjes. "I-ik ben b-bang om te gaan s-slapen.." 

"Sshht, ik beloof je dat ik er morgenvroeg nog ben." 

En met die woorden val ik in een erg onrustige slaap.

*

 Als ik de volgende ochtend wakker ben, is Jeniffer er inderdaad. Maar ze slaapt. Ik glimlach zwakjes en rek mezelf eventjes uit. Ik sta op en leg een kussen onder Jeniffer's hoofd. 

"Ruby?" hoor ik een schorre stem zeggen en draai me gschrokken om. Ik glimlach breed als ik Louis zie. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. "Oh Lou, je weet niet hoe blij ik ben je te zien." Ik voel meteen tranen over mijn wangen stromen ben opluchting. 

"Heb je Harry gezien?" vraagt hij, ik zucht. Nu moet ik het hele verhaal opnieuw doen. Maar deze keer begin ik van dat ik Harry vond in een steegje toen hij terug kwam van het park nadat de paparazzi hem aanviel. Ik vertel hem hoe Claire terugkwam en met een wijnfles op mijn hoofd sloeg.

Claire. Claire? Claire!

Er valt me iets te binnen.

"Louis waar woont die Claire?" vraag ik en ik zie hem nadenken. "Vlak achter het park aan Bursberry Lane dacht ik. Ik weet niet meer welke nummer. Maar het is het enige gele huis daar. Al de rest is wit en ik d-" "Dankje! Ik leg alles later wel uit!" zeg ik en spurt de kamer uit. Ik negeer mijn hoofdpijn en laat Louis alleen achter met Jeniffer. Hij red het wel. Maar Harry niet als ik niet snel ben.

Ik ga hem halen.

-

Hi, dit is heel kort en shittig slecht, maar er komt vandaag nog twee nieuwe hoofdstukken bij als compensatie voor het lange wachten. Ze zullen ook langer zijn ;D

Dankje voor de +3300 reads omg ;o 

Love you guys loads x

~ Femke x