LOST - H.S

Chapter 45: Nightmare or dream?

Ruby.

Ik kijk hem met grote ogen aan als ik in de badkamerdeur sta. "Ben je bij mij thuis geweest?!" Vraag ik een beetje in shock. Hij knikt. Hoe kan hij zo dom zijn? Hij had wel dood kunnen zijn!

Ik zucht diep en loop de badkamer binnen. Ik kijk hem aan en laat mijn vingers langs zijn bloedende voorhoofd glijden. "Waarom?" Zeg ik zachtjes. Bijna onverstaanbaar. Hij haalt zijn schouders op.

"Hij moest de pijn voelen Ruby. De pijn die hij jou heeft aangedaan... D-de pijn die hij Louis aandoet..." Ik zie dat hij het meent, dat hij het deed uit pure wraak en pure woede. Om te wreken dat mijn vader me ook pijn deed. "Het is veel te gevaarlijk, het had erger kunnen eindigen..." Protesteer ik, hij schud zijn hoofd.

"Dat maakt me niet uit. Hij heeft verdomme heel je toekomst afgepakt Ruby!"

Ik deins een beetje achteruit. Hij heeft gelijk, maar in heb er mee leren omgaan. Ik heb leren beseffen dat er andere opties zijn. Een zucht rolt over mijn lippen en ik negeer zijn laatste opmerking. Ik loop naar het kastje waar ik pijnstillers uit mocht halen en doorzoek er naar ontsmettingsmiddelen en watjes. Eens ik het gevonden heb, dompel ik de watten onder in ontsmetting en hou het tegen de wonde op zijn voorhoofd. Ik voel hem in elkaar krimpen en bijt op de binnenkant van mijn wang. Het is zijn eigen schuld.

Eens ik klaar ben met hem te verzorgen, ruim ik alles op en zeg geen woord. Ik zie een pijnlijke blik in zijn ogen.

"Wees alsjeblieft niet boos Ru..."

Noemde hij me nu net Ru? Ik kijk hem aan en haal een hand door mijn haren. "Ik ben niet boos, ik ben teleurgesteld en geschrokken." Zeg ik eerlijk en loop de badkamer uit, recht richting de slaapkamer.

"Het spijt me echt! Maar ik kon er niet meer tegen! Hij heeft je zo verschrikkelijk veel pijn gedaan." Ik kruip onder de dekens, hij blijft in de deuropening staan. "Sorry." Zegt hij, met die woorden verlaat hij de slaapkamer en sluit de deur achter zich. Ik zucht en kijk naar het plafond. Ik voel mijn ogen branden maar ben vastberaden niet te gaan huilen. Ik ben sterk.

Het is gewoon raar. Nog nooit eerder heef iemand echt om me gegeven. Nog nooit heef iemand zoiets voor me gedaan. Zoveel op het spel gezet. Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen. Ik val snel ik slaap, maar ik droom... Slecht.

Harry loopt mijn richting uit, we zitten bij de vijver. De eendenvijver. Hij slaat zijn armen om me heen en legt zijn hoofd tegen het mijne. Ik knipper en als mijn ogen terug open zijn, is Harry weg. Harry is weg en mijn vader zit in de plaats. Met een mes...

Ik schrik wakker en adem snel en onregelmatig. Ik voel naast me in het bed, maar het is onaangenaam leeg. Mijn voeten laat ik uit het bed glijden en ik sta op.

Ik loop voorzichtig de trap af en ga naar beneden. Ik verwacht Harry in de zetel te zien liggen, maar ik plaats daarvan zit hij aan de keukentafel met een pen en en stuk papier. "Harry?" Vraag ik stilletjes. Hij kijkt op en stopt snel de spullen weg. Ik wandel naar hem toe en vraag niet wat hij aan het doen was. Dat zijn mijn zaken niet. Ik ga over hem aan de tafel zitten en pruts aan mijn nagels.

"Ik kon niet slapen, rare nachtmerrie." Leg ik voorzichtig uit. Hij knikt. "Ik ook niet, ik dacht te veel na." Geeft hij toe.

Ik twijfel eventjes maar neem dan toch zijn hand. "Het is oké, ik snap wel waarom je dat deed. Ik ben niet boos, maar je moet me meiden dat je nooit meer zulke domme dingen doet." Hij staat op en loopt naar mijn kant van de tafel. Hij komt vlak voor me staan en neemt mijn gezicht in zijn handen. "Ik, Harry Styles, beloof plechtig dat ik voor eeuwig en altijd braaf zal zijn en nooit meer domme dingen zal doen." Ik lach eventjes en geef hem een knuffel.

Hij knijpt me haast fijn en ik hap naar adem. "Ik hou van je Ruby..." Mompelt hij zachtjes, ik kan het nauwelijks verstaan. Wacht, wat?!

Zij hij nu net dat hij van me houd, of droom ik?

-

(A/N: lol, ik heb niets te zeggen :)) love ya all xx)

~ Femke x