LOST - H.S

Chapter 63: Revenge bitch

Ruby.

Alles kan niet snel genoeg gebeuren. Ik moet zo snel mogelijk in de straat zijn. Ik wil niet weten waar die fucked up bitch in staat tot is. Ik ben normaal niet zo. Ik zou mensen geen bitches noemen. Zelfs mensen zoals Claire niet. Ik ben gewoon zo niet. Maar als ik in mijn gedachten houd wat zij kan doen. En door welke verschrikkelijke dingen Harry nu zou kunnen gaan, dan knapt er iets in me. Iets dat mijn emoties doet ontploffen en waarbij enkel woede nog overblijft.

Vanaf het moment dat ik uit het ziekenhuis ben, weet ik enkel nog dan het iets met Bursberry Lane was en een geel huis. Maar ik zou niet weten hoe ik er naartoe zou moeten gaan. Ik slik moeilijk en haal een hand door mijn haren. Ik adem diep in en uit. Ik heb geen geld, dus een taxi kan ik niet nemen. Ik kan natuurlijk ook gewoon doorlopen en niet betalen. Maar ook al ben ik woedend, dat zou ik gewoon niet doen.

Ik kan toch nu al niet opgeven? Ik ben er nog niet eens. Mijn hart bonkt hevig in mijn borst en ik kijk paniekerig rond. Ik zucht diep en laat me tegen de muur van het ziekenhuis zakken terwijl tranen over mijn wangen stromen.

"Ruby?" Een veel te bekende stem klinkt van boven me. Melissa. Mijn redder. Ik sta op en ze kijkt me vragend aan, doelend op de tranen.

"Ik ben in orde Mel, maar Harry niet. Je moet me helpen. Claire, die blonde van vorige keer heeft hem zowat gekidnapt en ik vermoed dat hij bij haar thuis zit. Bursberry Lane. Maar ik zou niet weten waar het is, zo meteen gebeurd er iets ergs met hem. Ik moet hem gaan helpen Melissa. Alsjeblieft j-"

"Rustig Ru, ik help je, neem mijn fiets maar." Zegt ze en ik zie dat ze hem vast heeft. "Bursberry Lane is gewoon deze weg door het park volgen, altijd rechtdoor tot je niet meer kan. Dan links. Dat is Bursberry Lane. Je kan het niet missen. De straat start met een aantal grote dennen." Ik knik voorzichtig en kijk haar aan.

"Dank je Melissa" Ik knuffel haar stevig voor ik haar fiets aanneem, maar dan bedenk ik me iets.

"Hoe ga jij naar huis?"

"Maak je maar geen zorgen, ik neem de bus wel. Ga nu maar snel Ruby. Ik hoor je nog wel." Mijn glimlach is niet van mijn gezicht te slaan. "Dank je." Hoe hard ik nog wil blijven om haar een dienst terug te bewijzen, Harry wacht op me. Ik moet zijn redder zijn nu.

Zoals Melissa net mijn redder was, moet ik nu de zijne zijn. En dat is een verschrikkelijk grote verantwoordelijkheid.

Ik stap op de fiets en ga de richting uit die Melissa me net aanwees. Het park in. Het kiezelpad volgen. Ik fiets sneller dan dat ik ooit eerder fietste. Al snel staat het zweet op mijn voorhoofd. Mijn keel voelt droog, maar het is ook een tijdje geleden dat ik nog iets heb gedronken. Ik slik om de droge plek achteraan mijn keel weg te krijgen. Zonder resultaat.

Voor ik het weet kan ik niet meer verder fietsen omdat een baksten muur op me afkomt. Ik kijk rond en denk na over wat Mel zei. Links. Ik draai aan mijn fietsstuur zodat ik richting de juiste kant ga. Al snel storm ik voorbij een paar dennen. Ik bijt op mijn lip van de zenuwen. Het komt nu wel heel dichtbij. Ik kijk rond. Allemaal saaie en gigantisch grote huizen. Witte huizen. Ik word een beetje paniekerig als ik niet meteen een geel huis zie. Misschien was Louis in de war en vergiste hij zich. Misschien is er hier niet eens een geel huis.