LOST - H.S

Chapter 17: Spaghetti à la Hazza

Ruby.

"Moet ik helpen?" Vraag ik voorzichtig en wandel een beetje mank naar de keuken toe. Harry heeft me nog wat pijnstillers gegeven.

Ik zit nog steeds een beetje met Harry's verhaal in mijn achterhoofd. Ik vind het erg voor hem. Hoe kunnen mensen zo slecht zijn? Hoe kan je iemand die alles voor je doet en zo aardig is op die manier kwetsen? Een zucht verlaat mijn lippen en ik kijk Harry aan.

"Het hoeft niet, maar je mag wel." Zegt hij en hij kijkt me met een kleine glimlach aan. Zijn rode ogen van het huilen zijn minder geworden en hij kan terug een beetje glimlachen. Nadat hij zijn hele verhaal had gedaan en ik hem er van overtuigt dat hij zich niet aanstelde, heeft hij nog een tijdje huilend tegen me aangezeten. Ik begon ook te huilen om mijn problemen. Zo troostte we elkaar.

"Ik wil helpen, dat is het minste dat ik voor je kan doen na wat jij voor mij deed." Ik leg voorzichtig mijn hand op zijn schouder als ik zijn onderlip zie trillen. "I-ik hoop gewoon dat alles weer goed komt met Lou..." Jammert hij zachtjes en roert door zijn kookpot. Ik knik eventjes. "Het komt allemaal wel goed, Louis is een aardige jongen, hij zal het wel snappen."

Hij knikt. "Je zal wel gelijk hebben."

Ik probeer de sfeer wat te verlichten en kijk in de pan en de potten. "Wat maak je klaar?" Vraag ik en wapper de rook wat naar me toe zodat ik kan ruiken. Het ruikt heerlijk. Ik kan niet echt verklaren wat het is. Het ruikt bekend, bekend met een ander tikkeltje aan.

"Spaghetti à la Hazza." Ik sluit mijn ogen weer en ruik nog eens.

"Het ruikt heerlijk..." Mompel ik. "Wat is het à la Hazza deel?" Hij glimlacht cheeky en kijk me aan. "Sorry, da's een geheim."

Ik frons eventjes. Een geheim? Waarom mag ik niet weten wat er in zit? Ik pruil.

"Dus... Wat kan ik doen?"

Hij schuift wat uien en paprika's in mijn richting. Hij hoeft niet te zeggen, want ik weet wel dat ik die niet gewoon hoef op te eten.

Ik haal de bruine schil van de uien en de groene steel van de paprika's. Daarna neem ik het vlijmscherpe mes en zet het in de groenten. Ik snijd er grove blokjes van, dat doet Harry ook met de tomaten en de wortels.

Als ik klaar ben schuif ik de plank naar hem toe. "Goedgekeurd?" Vraag ik en en kijk onder mijn wimpers door naar de jongen met de chocoladebruine krullen die zo lief was me in zijn huis toe te laten.

Hij tilt de plank op en houdt hem op ooghoogte. Van op een afstandje van nog geen twee centimeter staart hij de uien en de paprika aan. Zolang tot hij huilt, van de uien.

Hij knikt en veegt overdramatisch zijn tranen weg. "J-ja, i-ik ben sprakeloos... Ze zijn p-prachtig!"

Ik schiet in de lach en geef hem een speels duwtje. Het is zo lang geleden dat ik nog eens oprecht glimlachte, al meer dan zes jaar.

Harry doet mijn kunstwerkjes in de pan om ze aan te stoven.

Na een tijdje zit alles ik de pot en ligt de harde spaghetti te wachten om in het warme water gekookt te worden. "Zo, nu wachten tot Lou er is..." Zegt hij en glimlacht een beetje nerveus. Aan zijn uitdrukking kan je zien dat hij bang is, hij voelt zichzelf schuldig. Ook al is daar helemaal geen reden toe. Als Harry het hele 'Claire' gedoe nog niet verwerkt heeft, is het logisch dat hij er fel op reageert.

"Is je lievelingseten ook spaghetti?" Vraag ik, om het wat minder gespannen te houden. Hij schud zijn hoofd en wandelt naar het salon, hij gaat zitten en klopt naast hem op de zetel als teken dat ik er ook bij moet komen zitten.

"Taco's. Dat is mijn lievelingseten." Ik frons en denk na. Taco's? Ik denk niet dat ik dat ken, laat staan dat ik het al ooit gegeten heb. Harry's uitdrukking is geld waard op dit moment.

'Wow, ow, ow. Ik ken die blik. Je gaat me toch niet zeggen dat je nog nooit eerder taco's at?" Ik schud voorzichtig mijn hoofd. Hij zegt het alsof ik een misdaad heb gepleegd. "Ik weet zelf niet wat het is..."

Zijn mond valt letterlijk open. Ik heb toch geen moord gepleegd ofzo.

"Oké, girl." Klinkt een sassy stem van aan de voordeur. "Dan is het dringend tijd dat Harry je mee uit neemt om taco's te eten." Ik schrik eventjes, maar grinnik als ik zie wie het is.

"Louis!" Roept Harry blij en hij staat op van ze zetel, waardoor hij opveert en ik een pijnlijke steek in mijn ribben voel. "Auw..." Mompel ik, maar ik denk niet dat iemand me hoorde, want het tweetal vliegt elkaar in de armen. Ik glimlach toch kleintjes.

Dit is ware vriendschap, iets dat ik nooit eerder kende.

-

(A/N: Hier is een nieuwe chappie, ik weet dat hij kort is, maar de volgende is langer :) promise!)

(A/N2: een kort applausje voor de geheimzinnige bobotie die op elk hoofdstuk reageerde, wie je ook bent, we houden van je <3)

Vote, fan en comment!