LOST - H.S

Chapter 25: Taughts & eggs

Ruby.

Mijn hart breekt een beetje als ik hem zo zie binnen komen, gebroken. Ik zie weer tranen in zijn ogen en dan stort hij in. Letterlijk en figuurlijk.

Ik wil naast hem gaan zitten en zeggen dat het goed komt, maar mijn verwondingen laten dat niet toe. Al mijn problemen worden naar achter geschoven en ik focus me alleen op hem, op hem en Louis. Ik moet toch iets kunnen doen?!

Ik ga op de leuning van de zetel zitten, zodat ik redelijk dicht bij hem zit en leg mijn hand op zijn rug. Van zodra mijn vingers zijn rug aanraken, leunt hij naar mijn aanraking toe en kruipt wat tegen me aan. Maar hij houdt nog steeds rekening met het feit dat ik ook lijd, van de pijn.

De gedachte dat dit mijn schuld is gaat niet weg, hij zei dat over mijn vader en Harry stuurde zijn béste vriend weg, voor mij. Waarom zou hij zoiets doen? Waarom?

"Het is mijn schuld..." Mompel ik zachtjes, eerder tegen mezelf. Harry kijkt op en snikt zachtjes. "Da's niet waar R-ruby, ik heb hem w-weggestuurd." Ik schud toch mijn hoofd.

"Je stuurde hem weg, voor mij. Dus het is mijn schuld." Protesteer ik, hij zit ondertussen al naast me - tegen me - op de zete en snikt. Zijn ogen zijn toe en hij negeert mijn laatste statement. Ik heb dus overduidelijk gelijk, en hij vindt dat blijkbaar ook. Hij wilt het gewoon niet toegeven.

Het valt me nu pas op, dat hij er erg moe uitziet. Hij heeft donkere kringen onder zijn ogen en zijn ogen zijn opgezwollen, deels van het huilen.

"Misschien moet je gaan slapen Harry, misschien is het beter dat je rustig slaapt. Morgen lossen we alles op en vinden we Louis." Zeg ik voorzichtig, ook al weet ik niet of we hem echt gaan vinden. Ik zal alles proberen wat in mijn macht ligt.

"B-beloof je dat?" Piept hij zachtjes, moe.

"Ik beloof het." Zeg ik en met die woorden valt hij lichtjes tevreden in slaap.

***

De volgende ochtend ben ik al lang wakker, ik heb eigenlijk niet geslapen. Of toch bijna niet. Ik bedacht allerlei manieren om Louis te zoeken, ik heb hem ook proberen bellen. Met Harry's iPhone. Ik hoop dat hij me dat niet kwalijk neemt. Maar hij neemt niet op. Hij lijkt wel van de aarde verdwenen te zijn. En er is niet dat ik kan doen. Dat geloof vreet me op langs binnen. Weten dat er niets is waarmee ik kan vechten. Een geloof dat ik erg goed ken.

Harry ligt nog op de bank, dezelfde houding dan hij in slaap viel. Toen ik met wat pijnkreunen mezelf uit zijn grip kon halen, legde ik een warm dekentje over hem heen, zodat hij warm bleef.

Nu slik ik net wat pijnstillers door, godzijdank heeft hij ook een goede voorraad medicatie.

Ik open voorzichtig zonder geluid te maken, de koelkast, omdat ik Harry niet wil wekken. Het enige dat ik op dit moment kan doen voor hem, is een ontbijt maken om hem te bedanken. Ik heb geen geld en ik kan niet veel, dus is dit een manier om hem te bedanken. Als ik geld had, kocht ik hem een mooi cadeau. Maar hij heeft duizende keren meer geld, dan dat ik ooit zal hebben.

Ik haal eieren, spek, tomaten en uien uit de koelkast. Ik ben geen slechte kok, maar ik kreeg ook nooit de kans om een slechte kok te zijn. Als ik iets maakte dat mijn vader niet beviel, sloeg hij me in elkaar. Eieren zijn een van mijn favoriete producten. Je kan er enorm veel mee. Maar nu maak ik een standaard omelet. Nouja, standaard is het niet echt. Maar ik vind het zelf erg lekker.

Ik neem voorzichtig een pan en doe er wat boter in. Ik snijd snel de uien - snel, want ik wil niet huilen - en doe ze in de pan. Dan snijd ik de tomaten en doe ze erbij. Ik laat ze beide een beetje sudderen en voeg dan de spek toe. Als alles voldoende gegaard is, voeg ik de eieren toe en kruid dan alles af met wat peper, zout, nootmuskaat en een potje Italiaanse kruiden die ik vanachter in zijn kast vond.

Ik neem twee borden uit de kast als ik me opeens doodschrik. Ik voel twee handen op mijn heupen en zie Harry's gezicht in mijn ooghoek. "Het ruikt hier heerlijk, wat maak je?" Vraagt hij en ik lach eventjes.

"Ook goedemorgen."

(A/N: Holy sexy Harry curlies, opeens weer bijna 100 reads meer in nog geen 24 uur! Jullie zijn awesome!)

(A/N2: vergeet vooral geen kijkje te nemen op mijn profiel, en lees daar ook maar Almost Gone :) als je dit een fijn verhaal vind, zal je dat ook wil leuk vinden! En kijk bij NanaStoran ook naar haar boek: Green eyes and Fake Smiles! Er is verslavend :))

~ Femke x