LOST - H.S

Chapter 37: Just like kindergarden

Ruby.

De ijsjes waren heerlijk. Het is ook weer zo lang geleden dat ik zoiets heerlijks heb gegeten. Ik ging haast strijk van het lachen toen Harry zijn neus vol hing met mijn aarbeienijs. Net zoals in de peutertuin. Ook net zoals in de peutertuin zijn zijn stemmingswisselingen. Hij is net een zwangere vrouw. Maar ik kan het hem niet kwalijk nemen. Hij gaat ook door een harde tijd.

Ik kan ook zijn gezicht zien dat hij zo verschrikkelijk bang is om Louis te verliezen, elk half uur mompelt hij dat hij misschien dood zal gaan. Maar hij gaat niet dood. Alles komt perfect in orde, maar hoe vaak ik dat ook zeg, het gaat er niet in. Dat had ik ook toen de twee agenten voor mij deur stonden. Ik kon het niet geloven.

Nu kijk in met een kleine grijns naar het klimrek. Ik hou van klimrekken. Vroeger hield ik er van, althans... vroeger. Als Harry bovenaan is en me een beetje beschaamd aankijkt glimlach ik. "Help me erop! Dan kom ik erbij!" zeg ik en steek mijn handen uit. Hij trekt me op, ik weeg nu eenmaal zo licht als een veertje, maar hij trekt iets te hard waardoor ik boven op hem beland. Ik begin te lachen en laat me voorzichtig naast hem vallen. Door de zware pijnstillers voel ik bijna niets meer. 

"Ik hou ook van klimrekken, het doet me denken aan vroeger. Toen ik klein was en alles nog fijn was." mompel ik en kijk naar de wolken. Je ziet er vanalles in. Alles wat je maar wil zien. Schildpadden, duiven, wortels, teddybeertjes, zelfs nijlpaarden in rolstoelen als je wil.

Ik zie dat hij ook geobsedeerd naar de wolken kijkt. Ik schuifel wat dichter naar hem toe en staar naar de witte schuimpjes die de hemelsblauwe lucht vullen. "Wat zie je." vraag ik, de heerlijke stilte onderbrekend. Hij kijkt me eventjes aan en denkt na. Dat zie ik aan zijn voorhoofdrimpels. Zo ziet hij er veel ouder uit. "Nu, zie ik jou." zegt hij melig. Ik lach eventjes en kijk weer naar de lucht. 

"Weet je, toen mijn mama nog leefde, liet ze me eerst altijd mijn dessert eten voor al de rest van mijn eten." zeg ik grinnikend, terugdenkend aan die goede tijden. Harry lacht ook. "Waarom is dat goed?" vraagt hij verbaasd. Ik kijk hem weer aan, in zijn groene ogen. Groen dat nergens mee te vergelijken is. 

"Wel, wat eet jij het liefste als je op restaurant gaat? Voor-, hoofdgerecht of desert?" Ik geef hem een vragende blik en grijns geniepig. Hij denkt eventjes na. "Het dessert." besluit hij uiteindelijk. Ik knik. "Ik ook." Ik zie dat hij het nog steeds niet snapt. 

"Wel, waarom wachten om het als laatste op te eten, als dat hetgene is dat je het liefste van al wil eten. Er kan vanalles gebeuren..." leg ik uit. Hij fronst iets minder, maar nog steeds zijn er voorhoofdrimpels te zien. "Zoals wat?" Ik ben nu degene die denkt.

"Ik kan stikken in mijn voorgerecht. Dood. Geen desert. De aarde kan vergaan, geen desert. Er kan zelfs een komeet op de aarde inslaan, net op de paar vierkante meter waar ik zit. Tja, dat heb ik ook geen desert gegeten..." Hij schiet in de lach, maar knikt. "Eigenlijk heb je gelijk. Als ik je volgende keer mee op restaurant neem, vraag ik als eerste het desert." zegt hij. Ik glimlach. "Afgesproken."

*

Wat later zijn we thuis en plof ik op de zetel. Harry ploft al snel naast me neer. "Hmm, zullen we iets leuks doen nog? Dan kan ik mijn gedachten wat verzetten?" stelt hij voor. Ik knik en glimlach breed. "Dat lijkt me een goed idee... Heb je gezelschapspelletjes?" vraag ik en pruil eventjes. "Jup, MONOPOLY!" roept hij blij en staat weer op. Ja, inderdaad een zwangere vrouw. Daar lijkt hij op.

Als hij terug is met een grote doos waar een man met een hoge hoed en een bril op staat, groeit mijn glimlach weer. "Ik ben er wel rotslecht in. Ik verlies altijd..." mompel ik pruilend.

En inderdaad. Ik ben slecht. Twee uren later heeft hij gewonnen. Hij heeft al de duurste straten en de bank is leeg. Ik heb een briefje van honderd en eentje van duizend. Hij heeft al de rest. Ik zucht eventjes als hij me zowat uitlacht. "Nouja, ongeluk in het spel is geluk in de liefde zeggen ze toch?"

Ik lach eventjes, alsof ik ooit geluk zou hebben in de liefde. Droom verder Ruby.

-

Ja, het is kort, maar zo krijgen jullie meer updates ;p

#138 in fanfiction ;o Whuuuuuuuuuut?? Ik wil graag een dedication doen aan jullie allemaal, maar dat gaat dus niiiieet ;c Daarom krijgt degene met de leukste comment chapter 45 aan zich opgedragen als hij er is, dus tot dat krijg je de tijd <33