LOST - H.S

Chapter 58: Claire is back..

Harry;

Ik vraag me af wanneer het ophoudt. Ik snik luid, de tranen rollen over mijn wangen en weer geef ik over. Hoeveel kan er in godsnaam nog uit komen? Ik hap naar lucht en snik. Mijn keel brand en ik heb een vieze smaak in mijn mond. Ik heb me nog nooit zo naar gevoeld. Ik ben wel vaker dronken geweest maar nu is het erger, want ik heb Ruby niet meer en daar zit ik heel erg mee.

Hoe stom was ik dat ik er weer intrapte. Met beide benen. Claire geeft niks om me. Ze wil gewoon seks. Verder gaat het haar om niks. Als ik het had gedaan dan was ik er de volgende dag waarschijnlijk toch uitgegooid. Want dan stond er vast weer een ander te wachten.

Ik hoest even en krimp in elkaar. Mijn maag is overstuur en mijn hoofd ook. Ik kan niet helder denken. Ik sluit mijn ogen even. Ik wil naar Ruby. Ik moet sorry zeggen. Ik moet het goed maken. Ik ben niks zonder haar. Kijk nou naar me! Zonder haar ben ik een hopeloze popster die dronken over straat zwerft en ergens in een hoekje ligt over te geven terwijl de pers hem zoekt. Wie wil nou zo zijn? Niemand toch zeker? Het is zielig gewoon.

Hoe langer ik hier lig hoe gekker ik word. Een vlaag van misselijkheid komt weer en ik geef weer over. "STOP!" schreeuw ik naar mezelf. Alsof het zou helpen.. "HOU OP!" Ik snik en leg mijn armen om mijn maag. Ik kruip iets overeind en ga tegen de muur aan zitten. "Kijk wat je hebt gedaan! Sukkel! Idioot!" Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. "Je bent haar kwijt gek! Waarom deed je zo dom!?" Ik snik en zucht diep. Ik haal mijn handen weg en kijk even om me heen. Opeens zie ik Ruby staan. Ik schrik een beetje. Wat doet ze hier? Ik wil niet dat ze me zo ziet! Hoe lang staat ze er al? Ik slik als ze dichterbij komt. "H-Hoe lang sta je er al?" Ik kijk opzij. Ik durf haar niet aan te kijken. "Al een tijdje." zegt ze zacht. Het liefst wil ik weg rennen. Ik schaam me zo maar ik denk dat ik juist mijn kans moet pakken. Ik snik zacht. "Het spijt me zo Ruby. Ik heb zo dom gedaan.." Ik kijk haar aan en voel meer tranen opwellen. Ze pakt mijn handen vast. "Het is al goed." Ik snap niet hoe ze dat kan zeggen. "Vertel wat er is gebeurd.. Alsjeblieft." Ze kijkt me aan met een bezorgde blik. Ik wil haar tegen spreken. Het is niet goed. Maar dat doe ik toch niet. Ik besluit maar om op haar laatste vraag in te gaan.

Ik snik weer. "I-ik ben zo stom. Ik wou je achterna gaan maar Claire liet me niet toe." Ik bijt op mijn lip. "Ze is zo dwingend. Ik kan er niks aan doen." Verdedig ik mezelf nou? Het is toch gewoon mijn schuld? Ik kan er wel wat aan doen! "Ze zei dat ik mee moest gaan en dat deed ik dus.. Maar ik moest telkens denken aan jou en dan zei ze dat ik moest ophouden en gaf ze me een glas wijn. Telkens opnieuw." Het verhaal klinkt een beetje vaag en ik merk dat Ruby soms moeite moet doen het te begrijpen. "En toen was ik dronken en toen wou ze seks. Maar ik wou niet en duwde haar weg en toen werd ze boos en toen ben ik weg gegaan. En ik ging jou zoeken maar jij was weg en toen ben ik in slaap gevallen op het bankje. En de volgende ochtend was er allemaal pers en ze weten dat Louis in het ziekenhuis is en ik moest overgeven voor de camera en ik voel me zo naar.." Ik begin luid te snikken en voel Ruby's armen om me heen. "Stil m.." Ze maakt haar zin niet af. Haar armen glijden van me af. "Ruby?" snik ik en ik merk pas wat er gebeurd is als ik Claire achter Ruby zie staan. In haar hand heeft ze nog de hals van de fles wijn. De rest is kapot. Ze heeft gewoon een lege fles wijn tegen Ruby's hoofd aangeslagen. Ik kijk haar angstig aan.

"Niemand. Wijst. Mij. Af!" Zegt ze met pauzes ertussen. Ik voel hoe ik beet gepakt word. Ik wil me verzetten maar het lukt niet. Ik ben er te naar voor. Het lijkt wel alsof ik niks meer kan. Ik ben altijd al slap en een watje maar nu kan ik echt niks meer. Terwijl ik word weg getrokken door Claire kijk ik naar Ruby die levenloos op de grond blijft liggen. Bewusteloos. Hoop ik..

"Ruby! Ik kom terug! Ik beloof het je!" roep ik snikkend terwijl ik slapjes mezelf los probeer te trekken. Zonder succes natuurlijk.

Louis;

 

 

Ik schuif het bord met eten weer weg. Bah. Vieze prut. Ik ga dat niet eten en eten lukt ook niet. Ik ben veel te zenuwachtig. Zou Ruby Harry vinden? Komt alles goed? Ik zie een jongen naast mij kijken naar mijn bord met eten. "Wil je het?" Hij knikt en ik geef het bord. Ik krijg zijn lege bord zodat het lijkt alsof ik toch iets gegeten heb. Ik zucht even. Ik ben kapot. Ik sluit mijn ogen even en val licht in slaap.

Ik word wakker als een zuster me wakker maakt. Ik voel me best zwak. Waarom weet ik niet maar ik negeer het. "Je zusjes zijn er." Ik frons. Mijn zusjes? Maar.. Er komen drie meisjes giechelend binnen lopen. De zuster vertrekt en ik bekijk de meisjes. Dat zijn mijn zusjes niet. "Heeey Boo Bear." Ik ben te zwak om iets te zeggen. Het kost me gewoon te veel moeite. "Wil je een handtekening zetten?" Ik besef nu pas dat het fans zijn. Tuurlijk. Omdat het op tv was. Nu gaat iedereen zich voordoen als mijn familie. Ik krijg een pen in mijn hand gedrukt. Snappen ze niet dat dit gestoord is? Ik moet rusten. Ik wil de pen terug geven maar het meisje weigert hem aan te nemen. "Toeeeee? Maar drie handtekeningetjes." Ik zucht en krabbel wat op een papiertje. Ik heb hoofdpijn en mijn zicht word een beetje wazig. Steeds word mijn handtekening lelijker tot er bij de derde alleen maar een streepje op papier komt. Ik laat de pen uit mijn hand vallen en alles word zwart voor mijn ogen.

"Louis?" Hoor ik een meisje nog vragen. Paniek is in haar stem te horen. "Boo Bear?" vraagt een ander. Het geluid sterft weg.

-----------

 

 

 

Hey :) weer een hoofdstukje!

Ik hoop dat jullie het leuk vinden<3 en thx voor de vele reads!

Maar helaas moeten jullie nu even een lange tijd zonder..
Nog langer dan eerst. Femke heeft namelijk examens en ik een toetsweek.
Voor mij is het nogal belangrijk wil ik over gaan.
Ik moet dus hard leren en heb geen tijd voor het verhaal.
Dat geld ook voor Femke.

Maar niet getreurd! Het verhaal stopt niet hoor ;)

 

Vote, Fan & Comment!

 

Xx Nathalie Styles