Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 4

Όταν ανοίγω τα μάτια μου, δεν βρίσκομαι στο σημείο στο οποίο τα έκλεισα. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν έχω ιδέα πώς έφτασα εδώ, αναρωτιέμαι αν πέθανα.Κοιτάζω γύρω μου και παρατηρώ ότι βρίσκομαι στην άκρη, στο γρασίδι.  ''Είσαι εντάξει;'', με ρωτάει μια φωνή. Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω έναν αναρχικό να στέκεται από πάνω μου. Τα μάτια του είναι ένα βαθύ πράσινο, και νομίζω ότι έχουν γεμίσει ανησυχία. Νιώθω μια ζάλη που δε μου επιτρέπει να τον παρατηρήσω περισσότερο.

Ένας οξύς πόνος στο κεφάλι μου με οδηγεί να το αγγίξω. Τα δάχτυλα μου βάφονται κόκκινα από αίμα και πανικοβάλομαι κατευθείαν. 

''Όχι ρε πούστη'', λέει όταν βλέπει το αίμα στο κεφάλι μου και κλοτσάει νευριασμένος το πεζοδρόμιο. Δεν αντιδράω, δεν μιλάω. Είμαι υπερβολικά σοκαρισμένη για να κάνω οτιδήποτε. Εκείνος κοιτάει τριγύρω, αναρωτιέται τι να κάνει ενώ όλο και περισσότερα μάτια που παρατήρησαν το περιστατικό πέφτουν πάνω μου. Αυτός σκύβει και έρχεται κοντά μου, δεν μπορώ να αγνοήσω μια χαρακτηριστική μυρωδιά που έχει που δεν είναι άρωμα όμως είναι εξίσου όμορφη.

Τα χέρια του τυλίγονται γύρω από τη μέση μου και με σηκώνει στην αγκαλιά του με σχετική ευκολία, το σώμα του δείχνει ιδιαίτερα δυνατό. 

Περπατάει με εμένα αγκαλιά μέχρι ένα στενό στο οποίο δεν βρίσκονται πολλοί κι έτσι αποφεύγω τα έντονα βλέμματα, τον ευγνωμονώ που με πήρε από εκεί. Βασικά που με έσωσε.

Λυγίζει τα πόδια του κι έτσι κάθεται στο έδαφος. Ακουμπάει απαλά το σώμα μου στο τσιμέντο ενώ κρατάει στην αγκαλιά του το κεφάλι μου. 

Κοιτάζει τριγύρω για λίγο, σαν να σκέφτεται τι να κάνει. Η μορφή του θολώνει, και τότε καταλαβαίνω ότι ζαλίζομαι και πάω να κλείσω τα μάτια. ''Όχι'', μου λέει με μια βελούδινη αλλά ταραγμένη φωνή και τα ξανά ανοίγω. ''Μην κλείσεις τα μάτια σου'', με διατάζει και συνεχίζει να με κοιτάει με τα εκφραστικά πράσινα μάτια του. Θα ήθελα πολύ να δω το πρόσωπο του. 

Η ευχή μου γίνεται πραγματικότητα, όταν βγάζει την κουκούλα του, και την σφίγγει στο τραύμα στο κεφάλι μου. Ω, είναι πολύ όμορφος. Κάτι παραπάνω από όμορφος. Τα μαλλιά του είναι καστανά, ανακατεμένα από την κουκούλα. Το πρόσωπό του είναι αψεγάδιαστο, με χαρακτηριστικές γωνίες στο σαγόνι. Δεν φαίνεται μεγαλύτερος από 20 χρονών. 

''Τι...Τι έγινε;'', καταφέρνω να πω μετά από λίγα λεπτά σιωπής, προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Το κεφάλι μου είναι ακουμπισμένο στα γόνατά του, και το χέρι του που κρατάει την κουκούλα, πιέζει ενάντια στο τραύμα μου, για να σταματήσει η αιμορραγία υποθέτω.

''Παραλίγο να έρθει πάνω σου η μολότοφ που πέταξα. Έτρεξα και σε έσπρωξα αλλά γαμώτο χτύπησες το κεφάλι σου σε εκείνο το γαμωπεζοδρόμιο'', μου εξηγεί και τονίζει τις λέξεις. Μπορώ να διακρίνω ότι είναι εκνευρισμένος και ανήσυχος. Ήθελα να ρωτήσω γιατί με έσωσε, και πως πρόλαβε αλλά δεν είχα δυνάμεις.

Ακολουθεί σιωπή, εγώ προσπαθώ να μην κλείσω τα μάτια μου, συγκεντρόνωντας όλη μου τη προσοχή στα πράσινα δικά του. 

''Πώς νιώθεις;'', με ρωτάει σε λίγο. ''Ζαλισμένη'', του απαντάω, με την φωνή μου βαριά. ''Γαμώτο'', ψιθυρίζει συχνά και αναρωτιέμαι γιατί να είναι τόσο ανήσυχος. Εξάλλου δε φαίνονται να τους νοιάζει πολύ για τις καταστροφές που προκαλούν. 

Με το χέρι του αγγίζει τα μαλλιά μου ψάχνοντας το τραύμα.

''Χρειάζεσαι νοσοκομείο. Και..Και γαμώτο μου, αν σε πάω καταστραφήκαμε'', λέει και με το ελεύθερο χέρι του περνάει τα δάχτυλά του γύρω από τα μαλλιά του τραβώντας τα απεγνωσμένα. ''Γιατί;'', τον ρωτάω χωρίς να καταλαβαίνω. ''Όλα τα ΜΜΕ και  η αστυνομία θα μας κατηγορήσει που τραυματίσαμε μια μαθήτρια. Και εμένα θα με διώξουν από την συμμορία που δεν στόχευσα σωστά. Δεν ξέρω καν γιατί στα εξηγώ όλα αυτά, σταμάτα να με ρωτάς'', λέει με αγενή τόνο. Νομίζω ότι καταλαβαίνω τον λόγο που ανησυχεί.

Αν εγώ πέθαινα,ή έστω αν μάθουν το πόσο τραυματίστηκα, όλοι θα στραφούν εναντίον τους. Μα γιατί να με νοιάζει; Αφού είναι κακοί άνθρωποι... Μα και πάλι ένα κύμα τύψεων με διακατέχει, μιας και νιώθω υπεύθυνη για αυτό που μπορεί να συμβεί στους αναρχικούς. Δεν το πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή σκέφτομαι για εκείνους,ενώ αιμορραγώ στο κεφάλι!