Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 6

Επανέρχομαι στην πραγματικότητα, μη ξέροντας πόση ώρα πέρασε. Κοιτάζοντας τριγύρω, διαπιστώνω εύκολα ότι είμαι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου από τους λευκούς τοίχους και τη διακόσμηση. Γυρίζω αριστερά το κεφάλι μου και βλέπω την πλάτη του, είναι γυρισμένος μιλώντας στο τηλέφωνο. Μου κάνει τεράστια εντύπωση που έμεινε. 

"Κοιμάται τώρα. Θα φύγω ρε μαλάκα αφού ζει. Έρχομαι!", φωνάζει εκείνος στο ακουστικό του τηλεφώνου. Σιωπή.
"Τι; Αστειεύεσαι έτσι;",λέει λίγο αργότερα, ο θύμος φαίνεται ξεκάθαρα στη φωνή του.
"Δεν θα τολμήσεις να με βγάλεις. Δεν μπορείς γαμώ!", λέει πιο δυνατά, αλλά η φωνή του σπάει στο τέλος.

Εντάξει θα μείνω." παύση. "Ναι θα το κάνω κι αυτό" παύση. "Ναι!", επαναλαμβάνει και αναρωτιέμαι ποια είναι τα πράγματα στα οποία λέει ναι.

"Αλλά δεν θα φύγω! Ξέρεις ότι είμαι από τους πρώτους στην γαμημένη συμμορία. Από τους καλύτερους κιόλας. Ένα πούστικο λάθος δεν με βγάζει από αυτήν!", λέει και κλείνει απότομα το τηλέφωνο, το πετάει στον τοίχο με νεύρα και αυτό ακούγεται να συγκρούεται με το πάτωμα μετά τη πτώση.

Ανοίγω τα μάτια παριστάνοντας ότι τώρα ξύπνησα. Μόλις το καταλαβαίνει με πλησιάζει.

"Πώς είσαι;", ρωτάει κάπως απότομα και εγώ περιεργάζομαι τον εαυτό μου για λίγο.

Φοβισμένη για τον θυμό της μητέρας μου που πλησιάζει. Εκνευρισμένη με την κολλητή μου που με παράτησε. Και πάλι φοβισμένη από του αναρχικούς, τις συμμορίες, και όλα αυτά που έχω μάθει τόσο σύντομα. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα πω στους γονείς αλλά ξέρω ότι θα έχουν τρελαθεί.

"Καλύτερα", του απαντάω μετά από λίγο, χωρίς να μπαίνω σε λεπτομέρειες για το πώς νιώθω αυτή τη στιγμή. 

Ένας γιατρός μπαίνει στο δωμάτιο.

"Ξύπνησες! Πώς αισθάνεσαι;", με ρωτάει ενώ με πλησιάζει. Είναι σίγουρα άνω των 40, το πρόσωπο του είναι φιλικό. 

"Ζαλίζομαι κάπως. Και πονάει. Αλλά καλύτερα από πριν", απαντάω και εκείνος χαμογελάει. Ύστερα κοιτάζει το τραύμα στο κεφάλι μου. Εκνευρίζομαι που τα μαλλιά μου έχουν αίματα.

"Θα σε κρατήσουμε μέχρι το πρωί για να δούμε τα αποτελέσματα από την εξέταση. Αν και πιστεύω ότι δεν δημιουργήθηκε εσωτερική βλάβη, είσαι τυχερή",λέει.

"Το πρωί; Τι ώρα είναι;", ρωτάω ταραγμένη.
Όλοι θα με ψάχνουν δεν το πιστεύω ότι έμπλεξα έτσι! Θα είμαι τιμωρημένη για πάντα. Εγώ! Που πάντα είμαι συνεπής και τέλεια κόρη. Που ποτέ δεν κάνω τρέλες και πάντα ακούω τους γονείς μου...

"Είναι 12 το βράδυ", μου λέει ο γιατρός και αρχίζω να κλαίω, βάζοντας το πρόσωπό μου στα χέρια μου. Πώς έμπλεξα έτσι;

"Γιατί κλαις; Μην ταράζεσαι, δεν κάνει καλό για το τραύμα", λέει ο γιατρός στοργικά.

Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες προσπαθώντας να ηρεμίσω κι όταν τα καταφέρνω κάπως σηκώνω το κεφάλι μου. Ο αναρχικός βρίσκεται ακόμη στο δωμάτιο κοιτάζοντάς με και προκαλώντας μου μεγαλύτερη ταραχή. 
Σαν να διάβασε την σκέψη μου μόλις τον κοίταξα, στριφογυρισε τα μάτια και βγήκε έξω απ το δωμάτιο.

"Τώρα πρέπει να μου πεις το τηλέφωνο των δικών σου, για να τους ειδοπ", "Όχι!", φωνάζω διακόπτωντας τον γιατρό.

"Όχι; δεν γίνεται, χρειαζόμαστε στοιχεία και κηδεμόνα για να σου δώσουμε εξιτήριο", εξηγεί.

"Δεν πρέπει να το μάθουν οι γονείς μου ότι πήγα στην πορεία", εξηγώ στον γιατρό. Δείχνει σκεπτικός για λίγο.

"Το αγόρι έξω τι σου είναι;", ρωτάει ο γιατρός και πριν καν προλάβω να αγχωθώ για την απάντηση που πρέπει να δώσω η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει.

"Ο αδερφός της είμαι και θα υπογράψω εγώ", λέει εκείνος με σιγουριά. "Λυπάμαι αλλά είναι απαραίτητη η συναίνεση των γονέων. Πείτε μου επιτέλους τα ονόματά σας γιατί θα καλέσω την ασφάλεια", ο γιατρός φαίνεται να χάνει την υπομονή του.

"Εντάξει. Αφήστε μας να... το συζητήσουμε για λίγο.", λέει και ο γιατρός βγαίνει έξω. 

Εκείνος φαίνεται σκεπτικός στην αρχή, κοιτάζει τριγύρω ψάχνοντας λύση.

"Λοιπόν. Θα φύγουμε μόνοι μας. Από την πίσω πόρτα. Θα σου κρατάω το χέρι και θα περπατάς φυσιολογικά απλά λίγο γρήγορα. Δεν θα κοιτάς τριγύρω και θα είσαι από πίσω μου. Εντάξει;", μου λέει κοιτάζοντας με. Γνέφω καταφατικά αλλά ξέρω ότι η ιδέα είναι ριψοκίνδυνη. Όμως είναι η μόνη λύση. 

Του ζητάω να βγει από το δωμάτιο για να αλλάξω κι αυτός γελάει αλλά βγαίνει. Έχει όμορφο γέλιο.
Φοράω τα ρούχα μου και παίρνω κι άλλες ανάσες προσπαθώντας να μη σκέφτομαι τι πρόκειται να κάνουμε σε λίγο και πόσο επικίνδυνο είναι αυτό, αλλά η καρδιά μου σφυροκοπάει μέσα στο στήθος μου από το άγχος.