Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 55

*Προτείνω το κεφάλαιο να διαβαστεί από άτομα 14+ λόγω ακατάλληλων σκηνών*

"Πάμε να φάμε κάτι;", με ρωτάει η αδερφή μου με την παιδική φωνή της. "Μπα δεν πεινάω. Πήγαινε εσύ αν θέλεις", την χαϊδεύω στο κεφάλι κι εκείνη γνέφει και φεύγει.

Σκέφτομαι ότι ίσως η απόφαση που πήρα είναι επιπόλαια. Έχω γίνει λίγο πιο τολμηρή, αλλά όχι τόσο ώστε να φύγω κρυφά από το σπίτι μου...

Όμως έχω δύο πολύ σοβαρούς λόγους να φύγω. Πρώτων, θέλω οι γονείς μου να καταλάβουν πόσο με πιέζουν. Και δεύτερον επειδή θέλω να είμαι δίπλα του σε αυτή τη φάση της ζωής του. Με χρειάζεται.

Ομως, υπάρχουν και αρκετοί λόγοι που με προτρέπουν να μείνω, για παράδειγμα το πόσο άβολη και παράξενη θα είναι η συγκατοίκηση μου μαζί του ή το πώς θα αντιδράσουν οι γονείς μου...

Το σκέφτομαι πολύ, έχοντας στο μυαλό μου όλες τις εναλλακτικές. Κλίνω προς το να μείνω στο σπίτι μου, μα ένα μήνυμα διακόπτει τον ειρμό μου.

*Πιθανότατα τώρα να σκέφτεσαι αν πρέπει να έρθεις ή όχι. Είναι τόσο απλό. Θα έρθεις, γιατί αλλιώς δεν θα σου δώσω πίσω το σάκο με τα ρούχα σου :)
Σταμάτα να σκέφτεσαι Καμ και πάρε ένα πραγματικό ρίσκο στην ζωή σου. Εξάλλου...σε χρειάζομαι..
Α. Και ωραία εσώρουχα ;)

Γαμώτο γαμώτο! Είμαι τόσο χαζή! Λοιπόν εντάξει, πρέπει να ηρεμήσω. Το μήνυμα του με επηρέασε ιδιαίτερα, δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι τόσο πολύ.

Είναι 8 το απόγευμα και μπαίνω στο μπάνιο.

Ευτυχώς έχω μερικά ρούχα ακόμα εδώ οπότε φοράω αυτά.

Πραγματικά δεν θέλω να κατέβω στον κάτω όροφο και να αντικρισω τους γονείς μου οπότε μένω στο δωμάτιο μου. Ακούω μουσική για να ξεφύγω από τις σκέψεις και το άγχος.

Σε λίγο χτυπάει η πόρτα και μπαίνει μέσα η αδερφή μου.

"Καμελια; Δεν πεινάς; Δεν έφαγες τίποτα", λέει με παράπονο. Εγώ χαμογελάω και την παίρνω αγκαλιά.

"Σαγαπω μικρή μου", της λέω και με αγκαλιάζει πιο σφικτά.

"Κι εγώ, ειδικά όταν βλέπουμε μαζί μπάρμπι. Κι όταν μου φτιάχνεις τα μαλλιά", λέει και γελάω.

"Να κοιμηθώ σήμερα μαζί σου;", ρωτάει και παγωνω. Ω όχι.

"Εε καλύτερα όχι...Τώρα που έμαθες να κοιμάσαι μόνη μην το χαλάσουμε", εύχομαι να μην επιμείνει περισσότερο και ευτυχώς δεν το κάνει.