Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 52

Ωχ όχι. Αυτό δεν είναι καθόλου καλό. Δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα γίνει αν έρθουν οι γονείς του εδώ και συναντηθούν μετά από τόσα χρόνια... Παρατηρώ τον Άλεξ, οι γροθιές του είναι σφιγμένες όπως και το πρόσωπο του.

Δεν θα συγχωρέσω αυτό που μου έκανε, μα βρίσκομαι εδώ επειδή ξέρω πόσο με χρειάζεται, και δεν θα μπορούσα να το αφήσω μόνο σε αυτή τη κατάσταση.

"Δεν ξέρω κανένα τηλέφωνο", λέει με απότομο τόνο.

"Δεν ξέρεις το τηλέφωνο των γονιών σου;", ο γιατρός παραξενεύεται και μέσα μου εύχομαι να μην ξεσπάσει ο Άλεξ. Μα το κάνει.

Σηκώνεται όρθιος και πλησιάζει επικίνδυνα τον γιατρό. Σηκώνομαι γρήγορα κι εγώ και πηγαίνω από πίσω του κρατώντας τον διακριτικά για να μην κάνει καμιά βλακεία. Τον τραβάω πίσω. Ο γιατρός φαίνεται εντελώς παραξενεμένος και φοβισμένος.

"Δεν έχει μιλήσει με τους δικούς του εδώ και τρία χρόνια, οπότε όχι δεν το γνωρίζει", παίρνω τον λόγο ώστε να ηρεμήσω την κατάσταση. Εκείνος κάνει πίσω και ξανακάθεται βάζοντας τα χέρια του στο πρόσωπο του, οι αγκώνες του στηρίζονται στα γόνατα του.

"Είναι απαραίτητο να ενημερωθούν. Έχουμε κάποια διεύθυνση;", ο γιατρός απευθύνεται σε εμένα. Κάθομαι δίπλα στον Άλεξ και τραβάω απαλά τα χέρια του προσπαθώντας να δω το πρόσωπο του. Και τότε, η κεντρική πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνει ένα ζευγάρι. Είναι και οι δύο γύρω στα 45-50 χρονών. Η γυναίκα είναι πραγματικά μια κυρία, το ύφος της δείχνει σοβαρότητα και επιβλητικότητα, τα μαλλιά της είναι πιασμένα σε έναν τέλειο κότσο, το πρόσωπο της άριστα μακιγιαρισμένο, τα ρούχα της ακριβά.

Ο άντρας δίπλα της φοράει στολή αστυνομικού. Δείχνει κι αυτός σοβαρός μα εντελώς αγχωμένος.

Ο Άλεξ σηκώνει το κεφάλι του και κάθε κύτταρο του κορμιού του παγώνει μόλις τους βλέπει. Παρατηρώ τις φλέβες στα χέρια του, να φαίνονται πιο έντονα από ποτέ, το πρόσωπο του σκληραίνει. Η αντίδραση του με βεβαιώνει ότι οι άνθρωποι μπροστά μου, είναι οι γονείς του.

Εκείνοι κοιτούν τον γιο τους, τα σκληρά χαρακτηριστικά τους σπάνε, τα μάτια τους είναι κολλημένα πάνω του. Στιγμιαία ταξιδεύουν και σε μένα. Ο Άλεξ κοιτάζει αλλού, αηδιασμένος.

''Γιατρέ; Πώς είναι;'', ρωτάει ο πατέρας του με βαριά φωνή. ''Οι επόμενες 48 ώρες είναι κρίσιμες. Μπορούμε μόνο να περιμένουμε''. Ο γιατρός φεύγει και μένουμε εμείς οι τέσσερις στο θάλαμο αναμονής.