Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 43

Αλεξ's pov

Άλλη μια πούστικη μέρα, σε αυτό το γαμημένο μέρος. Είναι τεράστια ήττα αυτό που μας συμβαίνει. Εμείς, οι αντιεξουσιαστές αναρχικοί, να βρισκόμαστε σε κελιά, να καθορίζουν τις ζωές μας οι μπάσταρδοι οι μπάτσοι.

Αλλά νομίζω πως μπορώ να το αντέξω. Εξάλλου 4 μήνες δεν είναι και πάρα πολύς καιρός, παρ'όλο που η κάθε μέρα τελειώνει μετά από έναν αιώνα. Όμως τι θα γίνει μετά;

Οι υπόλοιποι στην συμμορία έφαγαν έναν χρόνο φυλακή, και όταν βγούνε τι θα γίνει; Η αποθήκη, που ήταν το σπίτι αρκετών από εμάς, πλέον δεν μας επιτρέπεται να την χρησιμοποιούμε, φυσικά.

Τα προβλήματα για την συμμορία μου, είναι πιο μεγάλα από ποτέ, και εγώ ο ηλίθιος, αντί να κάθομαι να προσπαθώ να τα λύσω, σκέφτομαι μόνο εκείνη. Γαμώτο, το να επιχειρήσω να μην την ξαναδώ, θα είναι σαν να αυτοκτονώ. Είναι σαν θάνατος ρε πούστη μου να είμαι μακρυά της.

Κάθε μέρα που περνάει, κρατάω τον εαυτό μου να μην την πάρω τηλέφωνο. Χαίρομαι που η φυλακή με εμποδίζει από το να πάω να την βρω. Εύχομαι να προχωρήσει, και να ξεχάσει αυτόν τον αναίσθητο αναρχικό που την πλήγωσε όσο κανείς...

Βρίσκομαι σε ένα κελί με δύο δολοφόνους, ο ένας είναι γέρος και του λείπουν όλα τα δόντια, αλλά έχει πλάκα σαν άτομο, γελάω μαζί του. Ο άλλος είναι ένας μυώδης άντρας με τατουάζ σε κάθε σημείο του σώματος του, ακόμα και στην μάπα!

Το χειρότερο είναι πως ξαναάρχισα το κάπνισμα. Είχα βάλει τα δυνατά μου να το κόψω, και τα κατάφερα ένα χρόνο πριν, μα η φυλακή με έκανε να το αρχίσω πάλι. Εξάλλου είναι η μόνη απόλαυση που μπορώ να έχω σε αυτό το γαμημένο κελί.

Ο ένας μήνας εδώ πέρα, πέρασε λες και ήταν εκατό χρόνια. Κάναμε μπάνιο σαν ζώα, όπως πάντα, όλοι μαζί, με ένα σαπούνι που βρομάει. Μου λείπει το σαπούνι λεβάντας της γιαγιάς μου.(τι φλωρος :3). Αχ η γιαγιά μου... Ευτυχώς την ενημέρωσα, θα πέθαινε από αγωνία. Την διέταξα να μην πατήσει το πόδι της εδώ, δεν αξίζω να είμαι εγγονός αυτής την γυναίκας-θησαυρός...

Δεν αξίζω την αγάπη κανενός εδώ που τα λέμε...

Μόλις ξύπνησα σήμερα το πρωί, κάτι διαφορετικό έγινε. Ο φρουρός με πλησίασε. ''Έχεις επισκέψεις'', μου ανακοινώνει απρόθυμα και τον κοιτάζω μπερδεμένος.

''Ποιος είναι;'', τον ρωτάω.

''Μια κοπελιά'',λέει σαν να βαριέται. Ωχ όχι. Πες μου ότι δεν είναι η... Έχω βάλει όλα μου τα δυνατά να την ξεχάσω, αν την δω τώρα, όλος ο αγώνας μου θα είναι μάταιος. Εξάλλου πρέπει κι εκείνη να με ξεχάσει...