Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 9

Αποφασίζω να καλέσω πρώτα την Άννα για να ρωτήσω αν είπε κάτι στην μαμά μου. Η ώρα είναι 1:30 και δεν το πιστεύω ότι είμαι έξω τέτοια ώρα. Γενικά δεν πιστεύω τίποτα από ότι έγινε σήμερα.

''ΝΑΙ;'', τσιρίζει η Άννα. ''Άννα'', λέω με ανακούφιση που το σήκωσε. ''Θέε μου Καμ, που ήσουν; Τι έγινε;'', ρωτάει απόλυτα αγχωμένη. ''Είναι μεγάλη ιστορία. Πες μου, τι είπες στην μητέρα σου και στην δική μου;'', μακάρι να μην είπε τίποτα...

''Η μαμά σου είναι έξαλλη, σε ψάχνει κι έχει τρελαθεί. Άρχισε να με βομβαρδίζει με ερωτήσεις για το που ήμασταν, κι εγώ...Εγώ ήμουν τόσο ταραγμένη και δεν ήξερα τι να πω. Είπα την αλήθεια Καμέλια''. Γαμώτο. Καταστράφηκα. Κλείνω γρήγορα το τηλέφωνο, και πάω προς την πόρτα του σπιτιού μου. Δεν έχω καμιά ιδέα τι θα πω στους γονείς μου.

Ήμουν στην πορεία και παραλίγο μια μολότοφ να με σκοτώσει, αλλά με έσωσε ένας αναρχικός, όμως χτύπησα το κεφάλι μου και με πήγε στο νοσοκομείο, μετά δραπετεύσαμε αφού ο αναρχικός χτύπησε έναν άνθρωπο της ασφάλειας και μετά με έφερε σπίτι;

Όχι, δεν είναι καλή ιδέα να πω την αλήθεια. Αλλά τι να πω; Είδα έναν γνωστό μου, παράτησα την Άννα και με την πολλή κουβέντα δεν είδα ότι πήγε 1:30; Ούτε αυτό είναι καλή ιδέα.

Αποφασίζω να πω την αλήθεια, κρύβοντας κάποιες λεπτομέρειες. Και ότι γίνει έγινε.

Μπαίνω στο σπίτι ήσυχα, αν και ξέρω ότι δεν κοιμούνται. Με το που ανοίγω η αδερφή μου πέφτει πάνω μου σε μια αποπνιχτική αγκαλιά. ''Συγγνώμη αδελφούλα τα κοτσιδάκια μου ήταν τέλεια, ξέρω ότι έφυγες για αυτό!'', λέει η αδερφή μου.
''Χριστέ μου Καμέλια, που ήσουν;'', φωνάζει η μαμά μου ενώ έρχεται προς το μέρος μου με τον μπαμπά.

''Λοιπόν...Εγώ... Είναι μεγάλη ιστορία'', τους λέω. Η μαμά μου βλέπει την γάζα στο κεφάλι μου.

''Παναγία μου, τι είναι αυτό; Αγάπη μου τι έπαθες;'', ρωτάει και με αγκαλιάζει.Και τώρα βάζω τα κλάματα. Τόση ένταση σε μια μέρα, βασικά σε μια νύχτα...
Με αγκαλιάζει πιο σφικτά όταν καταλαβαίνει ότι κλαίω και η αδερφή μου έχει αγκαλιάσει τα πόδια μου χωρίς να τα αφήνει.

''Είσαι μόλις 16 χρονών και πήγες σε μια πορεία χωρίς να μας το πεις Καμέλια!'', λέει αυστηρά ο πατέρας μου. 

Όταν ηρεμώ καθόμαστε στον καναπέ. ''Κάποια στιγμή έχασα την Άννα και αποφάσισα να γυρίσω μόνη. Και υπήρχε πολύς συνωστισμός. Κάποιος με έσπρωξε και έπεσα σε ένα πεζούλι και χτύπησα. Και μια κοπέλα με είδε και με πήγε στο νοσοκομείο. Δεν σας ειδοποίησαν από εκεί διότι δεν ήθελα να σας ανησυχήσω. Συγγνώμη'', λέω. Χρησιμοποιώ διαφορετική  ιστορία από αυτήν που είπα στον Dragon. Είναι η πρώτη φορά που λέω ψέματα στους γονείς μου,δεν ξέρω αν ειμαι πειστική αλλά βάζω ολο μου τον εαυτό. Γιατί αν μάθουν την αλήθεια, θα γίνει χαμός.

''Γιατί δεν επικοινώνησες μαζί μας; Τρελαθήκαμε από την αγωνία!'',φωνάζει η μαμά μου. ''Το ξέρω, συγγνώμη...''
''Καμέλια. Ήταν και αναρχικοί εκεί έτσι; Αυτοί φταίνε;'', λέει με αυστηρό τόνο ο πατέρας μου. Μα πως;...

''Ναι ήταν αλλά όχι, δεν φταίνε'', λέω γρήγορα. ''Είσαι τιμωρημένη. Για...πάντα! Η κόρη μου, σε μια πορεία, μαζί με αναρχικούς! Δεν το πιστεύω'', φωνάζει εκείνος.

Σηκώνομαι και σέρνομαι σιωπηλά στο δωμάτιό μου. Πέφτω στο κρεβάτι μου. Η μέρα αυτή σίγουρα δεν θα φύγει ποτέ από την μνήμη μου. Τα μάτια του Άλεξ επίσης...

Αδυνατώ να σκεφτώ παραπάνω γιατί η κούραση έχει καταβάλει όλο μου το κορμί.

Το πρωί ξυπνάω και τεντώνομαι στο κρεβάτι μου. Η χθεσινή μέρα έρχεται στο μυαλό μου, και για λίγο νομίζω πως ήταν όνειρο, μα η γάζα στο κεφάλι, αποδεικνύει πως δεν ήταν. 

Συνειδητοποιώ πως πρέπει να πάρω τον Άλεξ. Γράφω τον αριθμό του και διστάζω για λίγο, αλλά τελικά τον καλώ. ''Ναι;'', ακούγεται η φωνή του βραχνιασμένη. Μάλλον τον ξύπνησα. ''Εεεμ γεια..Συγγνώμη αν σε ξύπνησα...'', του λέω άβολα
. ''Όντως με ξύπνησες . Λέγε τι εγινε.'', αγνοώ τον απότομο τόνο του και του αφηγούμαι τη συζήτηση με τους δικούς μου.

''Ποιο είναι το επάγγελμα του πατέρα σου;'', ρωτάει όταν τελειώνω.
''Εμμ.. Είναι τραπεζικός υπάλληλος'', λέω τελικά. Ξαφνιάζομαι όταν τον ακούω να γελάει πνιχτά μέσα από το ακουστικό. "Τι;",αναρωτιέμαι. "Να'ξερε ο μπαμπάκας σου πόσες τράπεζες έχω κάνει σκόνη. Λογικό να μας μισεί",λέει και γελάει. Ανατριχιάζω. Μου προκαλεί το αίσθημα του φόβου, είναι βίαιος, βάρβαρος. 

''Το απόγευμα θα έρθω να σε πάρω για να κάνεις την ακτινογραφία που δεν έκανες.'', μου λέει. ''Εεε δεν χρειάζεται, μπορούν να με πάνε οι γον...'' ''Θα είμαι εκεί στις 6.'', λέει και μου το κλείνει πριν προλάβω να πω ότιδηποτε. Γιατί να θέλει να με πάει εκείνος; , αναρωτιέμαι, αλλά χαίρομαι που θα το κάνει,γιατί θα ήθελα να τον ξαναδώ, παρ'όλο που είναι επικίνδυνος.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν τρέχω μακρυά από έναν κίνδυνο, είναι καλό να ρισκάρεις μερικές φορές αν θέλεις να ζήσεις μια αξιοσημείωτη ζωή.