Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 25

Η ανάμνηση αυτού να μου λέει αδιάφορα και άνετα πως όσα είχε πει στο αμάξι ήταν μαλακίες, περνάει συνέχεια από το μυαλό μου χαλώντας την διάθεση μου.

*έλα στις 9:00 στο πάρκο*, λέει το μήνυμα που μου έστειλε μόλις ο Αλεξ.

*Οχι* ,Δυσκολεύομαι πολύ να στείλω αυτή την απάντηση αλλά το κάνω επειδή έχω αποφασίσει να μείνω μακρυά του. Με έχει πληγώσει πολύ. Και αφού δεν νοιάζεται για εμένα γιατί συνεχίζει να θέλει να με βλέπει; Με μπερδεύει και κουράζει το μυαλό μου.

*Το ξες ότι άμα θέλω μπορώ να σε βρω. Είτε στο σχολείο σου είτε στο σπίτι*, έρχεται αυτή η απάντηση μετά από λίγο.

*Γιατί; Τι σκατά θες;*, απαντάω εκνευρισμένη.

*Απλά έλα γαμώ*, στέλνει.

*όχι*

*ναι*

*Όχι!*

*Ναι!*

*Καταντάει γελοίο*, γράφω με χαμόγελό στα χείλη. Δεν ξέρω γιατί επιμένει τόσο όμως μου αρέσει που σχεδόν με παρακαλάει.

*Για αυτό έλα.*, λέει.

*Δεν υπάρχει λόγος να έρθω*

*Υπάρχει*

*Ποιος είναι;*

*Έλα για να μάθεις. Θα περιμένω *, λέει το τελευταίο μήνυμα. Πετάω το κινητό μου στο κρεβάτι. Αρχίζω να σκέφτομαι. Θέλω να πάω είναι η αλήθεια, όμως δεν θέλω να τρέχω όποτε μου το ζητάει εκείνος. Από την άλλη νιώθω ότι του το χρωστάω επειδή εκείνος έρχεται συνέχεια και με παίρνει από το σχολείο.

Τελειώνω τα μαθήματα και το μπάνιο μου όταν η ώρα είναι ακριβώς 9:00. Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και βάζω στο τέρμα την μουσική για να ξεφύγω από την σκέψη εκείνου, να με περιμένει και εγώ να μην πηγαίνω.

Η ώρα είναι 9:45. Σίγουρα θα έφυγε, σιγά μην περίμενε 45 λεπτά. Θα μπορούσα να πάω τώρα απλά για να διαπιστώσω ότι έφυγε. Δεν είναι κακό αυτό νομίζω...

Φοράω γρήγορα το μπουφάν μου και βγαίνω έξω. Φτάνω ως το πάρκο και προς μεγάλη μου έκπληξη βλέπω το μαύρο corolla παρκαρισμένο στην άκρη του δρόμου. Φέρομαι σαν παιδάκι δημοτικού, όταν αλλάζω δρόμο και περπατάω μακριά από το αμάξι του. Ακούω την πόρτα να κλείνει δυνατά και καταλαβαίνω ότι θα με ακολουθήσει για αυτό επιταχύνω το βήμα μου.

''Καμέλια!'', φωνάζει δυνατά από πίσω μου. Δεν γυρνάω. Τρέχει ώστε να με φτάσει και πιάνει τον καρπό μου γυρίζοντας με σε αυτόν.