Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 14

''Καμέλια'', ψιθυρίζει ακριβώς από πίσω μου, και τον νιώθω αρκετά κοντά μου.

Αυτή τη φορά γυρνάω να τον κοιτάξω. Τα πράσινα μάτια του, νομίζω ότι έχουν μια δόση ανησυχίας, μα δεν είμαι σίγουρη. Είμαστε αρκετά κοντά, τα πρόσωπά μας λίγα εκατοστά μακριά. Ξαφνικά η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά και δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό, όμως είναι πρωτόγνωρο.

Με κοιτάζει αμίλητος, όπως κι εγώ. Αποφασίζω να φύγω αφού δεν λέει τίποτα, όταν θυμάμαι το: μαλακία έκανες. Του γυρνάω την πλάτη, μα το χέρι του πιάνει τον καρπό μου και με γυρίζει πάλι σε αυτόν. ''Δεν είναι ευγενικό να μην λες καληνύχτα'', λέει επιτέλους, μετά από ένα λεπτό σιωπής και δημιουργεί ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπό του
. ''Δεν είναι ευγενικό να είσαι γουρούνι'', του λέω κι εκείνος προσπαθεί να κρύψει το γέλιο του από την λέξη που χρησιμοποίησα. Δεν βρίζω...

''Γιατί το λες αυτό;'' ενώ περιμένω ο τόνος του να είναι ειρωνικός, δεν είναι καθόλου.

''Επειδή εγώ... εγώ νόμισα πως σου συνέβη κάτι, και άρχισα να περπατάω μισή ώρα μέσα στο κρύο για να δω αν είσαι καλά, και το ευχαριστώ ήταν: μαλακία έκανες!'', λέω προσπαθώντας να κρατήσω την φωνή μου σε φυσιολογικά επίπεδα για να μην ξυπνήσω την γειτονιά και παράλληλα προσπαθώντας να μη κλάψω.

''Γιατί να σου πω ευχαριστώ; Δεν σου ζήτησα εγώ να έρθεις, μόνη σου το έκανες'', λέει ήρεμα. ''Είσαι τόσο... αχάριστος!'', λέω και άλλη μια φορά του γυρνάω την πλάτη για να φύγω, μα άλλη μια φορά το χέρι του κρατάει τον καρπό μου και με γυρνάει. Έχει ακόμα μια σπίθα ενθουσιασμού και διασκέδασης στα μάτια του, λες και είναι αστείο αυτό που συμβαίνει.

''Τι θέλεις;'', λέω όταν οι ματιές μας κλειδώνουν άλλη μια φορά. Νιώθω αμήχανα κι έτσι κοιτάζω αλλού. ''Μπες στο αυτοκίνητο'', λέει ψιθυριστά κι εγώ τον κοιτάζω παραξενεμένη. ''Απλά κάντο'', μου λέει και υπακούω. Με ακολουθεί και κλείνουμε τις πόρτες ταυτόχρονα.

''Τι στο καλό;'', τον ρωτάω  κι εκείνος ξεκινάει το αμάξι το οποίο φεύγει πολύ γρήγορα, όπως συνήθως. ''Σταμάτα!'', φωνάζω μετά από λίγο, όταν βρίσκω την φωνή μου.Εκπλήσσομαι όταν υπακούει και φρενάρει απότομα με αποτέλεσμα το σώμα μου να πέσει μπροστά. Τον κοιτάζω και το βλέμμα του με μπερδεύει. Δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνει.

Οι γεμάτο ένταση ματιές μας κλειδώνουν άλλη μια φορά, κι εγώ είμαι και πάλι αυτή που κοιτάζω αλλού. Συνειδητοποιώ ότι τρέμω και νομίζω ότι είναι από την υπερένταση που αυτός με κάνει να νιώθω, αλλά και το έντονο κρύο αυτής της νύχτας.