Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 46

"Έμαθε να βαράει ο μπασταρδακος", ανοίγει αργά τα μάτια του κι εγώ αναπνέω και πάλι, καθώς γελάω ανακουφισμενη που τελικά είναι καλά.

"Αλεξ, είσαι καλά;",προσπαθώ να σιγουρευτώ.

"Κομπλέ είμαι, ηρέμησε. Έχω πάθει πολύ χειρότερα", μου κλείνει το μάτι και ύστερα κάθεται στο έδαφος, μπροστά μου, κοιτώντας με.

Βγάζω ένα χαρτομάντιλο από την τσάντα μου και καθαρίζω το αίμα από το χείλος του. Εκείνος κρατάει την ανάσα του και συνοφρυωνεται, φαίνεται πως πονάει μα δεν το λέει. Το μόνο που κάνει είναι να με κοιτάζει, βαθιά μέσα στα μάτια, να με παρατηρεί καθώς τον περιποιούμαι. Φυσικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, λατρεύω να έχω τα μάτια του πάνω μου.

"Θέλεις να πάμε στο νοσοκομείο; Εδώ δίπλα είναι εξάλλου", ξέρω πως θα αρνηθεί αλλά το προτείνω ούτως ή άλλως. 

"Προτιμώ να με περιποιηθείς εσύ", λέει και χαμογελάει πονηρά. Είναι τόσο περίεργο πως αλλάζει διάθεση τόσο ξαφνικά, πάντως αυτός ο κεφάτος, πειραχτικός Αλεξ, είναι ο αγαπημένος μου.

Τελειώνω με το τραύμα στο χείλος του, καθώς προσπαθώ να αγνοήσω την επιθυμία να γευτώ αυτά τα ροζ χείλη. 
"Ω μαλάκα, με γάμησε εδώ", η έκφραση του δείχνει πόνο. Τότε, τα δάχτυλα του πηγαίνουν στο τέλος της μαύρης  μπλούζας του, και την σηκώνει μέχρι πριν από το στήθος. Η ανάσα μου κόβεται και η καρδιά μου σταματάει από αυτό που βλέπω.

Το σώμα του είναι αγγελικό, η επιδερμίδα του έχει ένα καταπληκτικό καστανό χρώμα, το οποίο καλύπτεται με τατουάζ. Δύο τριαντάφυλλα βρίσκονται στην άκρη της κοιλιάς του, ενώ άλλα σχήματα, ανάμεσα σε αυτά και μερικά Α, καταβάλουν το υπόλοιπο μέρος του σώματος του. Η κοιλιά του είναι επίπεδη, τέσσερις καλοστημένοι κοιλιακοί έχουν πάρει την θέση της, ενώ στα δύο άκρα σχηματίζονται δύο 'ποταμάκια', από τα κόκαλα του. 

Δαγκώνω το χείλος μου, και βάζω τα δυνατά μου να πάρω τα μάτια μου από αυτή την καταπληκτική θέα. 

''Συγγνώμη που σε διακόπτω, αλλά στα αλήθεια θέλω να κοιτάξεις αν έγινε μελανιά'', λέει και γελάει πνιχτά, εγώ επιτέλους παίρνω τα μάτια από εκεί και κοκκινίζω ελαφρά, καθώς εκείνος το ευχαριστιέται προφανέστατα, ενώ με παρατηρεί. 

Κοιτάζω στο πλευρό του, το οποίο είναι πολύ κόκκινο, ενώ το εσωτερικό άρχισε να παίρνει μια μωβ απόχρωση. ''Αουτς, αυτό πρέπει να πονάει'', του λέω κι εκείνος γνέφει. ''Ναι, αρκετά'', μου λέει και ύστερα σηκώνεται, τραβώντας με κι εμένα.