παραμύθι ή αλητεία ;

ο θεος ...

Παρασκευή σήμερα , ανοιχτή η αγορά , κόσμος στο μαγαζί . Με έχουν τρελάνει οι γιαγιάδες με τα εγγονάκια τους . Έχω εδώ και μια ώρα μία γιαγιά καλοστεκούμενη και μου έχει αλλάξει 15 κυριολεκτικά ζευγάρια . Ανάθεμα αν αγοράσει κάτι στο τέλος. Αν δεν αγοράσει θα την βρίσω . Είχαν έρθει άλλες 5 γιαγιάδες πριν από μία ώρα , τα πιτσιρίκια δεν μου άφησαν τίποτα όρθιο.

-Ω μάνα μου λέω δυνατά κοιτώντας το ταβάνι που είναι ποιο ενδιαφέρον από το κόσμο του μαγαζιού .

-σου συμβαίνει κάτι ; ( μου λέει με ύφος )

- όχι κυρία μου

- οχι γιατί νόμιζα ( μου απαντάει με σηκωμένο φρύδι και ειρωνεία)

Της χαμογελώ με προσπάθεια και σκέφτομαι τρόπους για να την σκοτώσω . Άμα αρπάξω το μαχαιράκι που κόβω τα κιβώτια με τα παπούτσια θα είναι εύκολο ; Οχι μωρέ θα γεμίσουμε αίματα, κάτι άλλο πρέπει να κάνω . Αλλά τι ρε γαμώτο;

Νιώθω κάποιον να με σκουντάει .

-τι;

- ρε Δήμητρα θέλει να πληρώσει η κυρία που χάθηκες πάλι ;

- μάλιστα ( λέω χαμογελώντας και πλησιάζοντας το ταμείο)

και καθώς πληρώνει η κυρία και σκέφτομαι φθηνά την γλίτωσες μωρή , περνάει ο θεός που είχε έρθει στο μαγαζί.

ΓΟΥΡΛΩΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ . Τι να κάνω ; θέλω να τον δω απο κοντά , να του μιλήσω , άλλα να μην νομίζει ο,τι είμαι λυσσάρα , που είμαι δηλαδή αλλά δεν χρειάζεται να το μάθει εκτός αν το καταλάβει . ΌΧΙ δεν θα το αφήσω αυτό .

Σκέψου Δημητρούλα μου, σκέψου . Περνάει η ώρα ,θα φύγει .
Τώρα θα περάσει και το μαγαζί . Κρύος ιδρώτας με λούζει .

Πετάω στον αέρα το κουτί, δεν ξέρω που πήγε και δεν με νοιάζει , τρέχω σαν τον Κεντέρι όταν έπαιρνε τα αναβολικά , ρίχνω κάτω μία άλλη γριά που μόλις έφτασε και τρέχω έξω από το μαγαζί . Φθάνει κοντά στην πόρτα ,  με ένα άλμα βρησκομαι στον αέρα  .... και πέφτω πάνω του .

Ο καημένος τρομοκρατημένος με πιάνει και βρισκόμαστε στο πεζοδρόμιο , αυτός ξαπλωμένος και εγώ από πάνω του να έχω ανοίξει πόδια και χέρια .

Τέλεια σκέφτομαι ..  ωραία έξοδο έκανες Δημητρούλα . Έβαλα σημερα άρωμα δεν θυμάμαι ;

-είσαι καλά ; ( μανάρι μου εσύ , τι παιδί είσαι βρε ? )

-ε ;(Φτου σου αγόρι μου  )

-έπαθες τίποτα απο την πτώση ; ( τον κοιτώ μέσα στα μάτια και ξεχνιέμαι , αυτός πάλι με κοιτάει σαν την τρελή της γειτονιάς που μπορεί να είμαι . Ναι , ναι μπορεί και να είμαι  )

-ε... όχι , είμαι καλά (λέω σιγανά, αλλά όχι δεν πρέπει να με πιάσουν οι ντροπές τώρα)

πως σε λένε ; ( πετάγομαι )

- Φίλιππος ( απλά , μα καλά δεν του έχω κάνει καμία εντύπωση )

-μπουκλού ... ε... Μητσάρας .. ε.... Δήμητρα... σκατά τα έκανα (είμαι σε απόγνωση )

- χαχαχαχαχαχα έχεις πολύ πλάκα ( και γελάει )

- έχω η άτιμη ( του απαντάω με παγωμένο χαμόγελο , δεν ξέρω τι να κάνω )

- χααχαχα πρέπει να φύγω χαχαχαχ . ( και ακόμα γελάει )

- χαχαχαχ αντίο ( και ναι ακόμα γελάει καθώς σηκώνεται και πέφτω σαν καρπούζι στο πεζοδρόμιο)

συγνώμη , δεν το ήθελα.

- ε.. οκ ( έχω κοκκινίσει , είμαι σίγουρη )

- έλα μην ντρέπεσαι με κάνεις να αισθάνομαι άσχημα ( λέει και με σηκώνει από κάτω , τον επεξεργάζομαι και βλέπω ειλικρίνεια στο βλέμμα του )

-Λοιπόν σου χρωστάω μια συγνώμη  . Η μάλλον ένα καφέ συγνώμης ; Δεν ξέρω...

- ε......

-δως μου το κινητό σου . Και βγάζει απο την τσάντα του την ατζέντα του . Εγώ αρπάζω τον στυλό και γράφω το νούμερο προτού αλλάξει γνώμη .

έχεις πολύ πλάκα μικρή .( και μου ανακατεύει τα μαλλιά σαν να είμαι κανένας μπόμπιρας που έχει κάνει αταξία )

-ναι ( τι να πω γαμώτο ; αα...... θέλω να κλάψω )

-αντίο και πάλι ( και μου κουνάει το χέρι καθώς φεύγει )

Εγώ κάθομαι και τον προσέχω που φεύγει και έχω μία έκφραση τι έγινε τώρα ρε παιδιά ; Έγινε αλήθεια αυτό ;)

- Ανταλλάξαμε τηλέφωνα ( λέω δυνατά για να το πιστέψω . )

θα την πάρει τηλέφωνο ο Φίλιππος ......... ;