παραμύθι ή αλητεία ;

ΔΗΜΗΤΡΑ

Καθόμαστε σε ένα υπέροχο, υπέροχο μέρος που κυριαρχεί το κόκκινο και το ξύλο οξιάς . Το μέρος έχει μία υπέροχη απαλή μουσική που πραγματικά αν ο Φίλιππος δεν μιλούσε συνέχεια θα με έπαιρνε ο ύπνος πάνω στο πιάτο  . Συνεχίζει να μιλάει και εγώ να αρχίζω να βαριέμαι την ζωή μου,τι να μαγειρέψω αύριο άραγε ; << Δήμητρα μου με ακούς ;>> σηκώνω το κεφάλι μου από το πιάτο  και του γνέφω, λες να φτιάξω μουσακά ; Καιρό έχω να κάνω μωρε . Το αποφάσισα , αυτό θα κάνω. 

Ο πρίγκιπας σήμερα γλώσσα δεν έχει βάλει μέσα , του γνέφω και του χαμογελάω αλλά δεν τον προσέχω και πολύ, μόνο τα πρώτα 10 λεπτά μετά με πήρε η κάτω βόλτα. Ρίχνω ματιές   στα διπλανά τραπέζια αλλά είναι ξενέρωτα , συνεχίζω να κοιτώ τον χώρο και βλέπω ένα  οικείο κώλο ,κάπου την ξέρω εγώ αυτή την φυσιογνωμία . Εστιάζω καλύτερα για να δω το πρόσωπο και το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι. ΌΧΙ κάποιος μου κάνει πλάκα , δεν μπορεί να είναι αυτός.Γυρνάει και οι μάτια μας κλειδώνουν , σηκώνει το χέρι του και με χαιρετάει το καθίκι .Με γκόμενα ήρθε ο μαλάκας ; Τώρα είναι μόνος του, προχωράει στον χώρο του μπαρ άνετος και κούκλος .

- Πριγκιπέσα δεν με προσέχεις και θα σε μαλώσω. ( από τις σκέψεις μου με βγάζει η ψιθυριστή   φωνή του Φίλιππου που έχει γύρει πάνω μου σχεδόν. Απολογούμαι χιουμοριστηκά παίζοντας το ατάραχη , δεν θέλω να καταλάβει οτι με επηρέασε η παρουσία του σατανά .Πίσω μου σε έχω έχω σατανά ......)

Προσπαθώ να συμμετάσχω στην συζήτηση με νύχια και με δόντια με τον  άνδρα δίπλα μου αλλά δεν μπορώ , η καρδιά μου βρίσκεται στο μπαρ και πίνει ποτά .  Χωρίς να καταλάβω τον λόγο  έχω καρφωθεί πάνω του , πίνει το ποτό του και θεέ μου είναι τόσο σέξι .

-Δημητρούλα ξ έφυγες πάλι ( μαλώνω ψιθυριστά στον εαυτό μου κουνάω το κεφάλι μου για να φύγω από το βαθύ του βλέμμα)

-είπες κάτι όμορφη ; ( μου σηκώνει το πιγούνι αργά και με πλησιάζει για να με φιλήσει , δεν τραβιέμαι αυτή την στιγμή χρειάζομαι αντιπερισπασμό. Με φιλάει τα χείλη και κλείνω τα μάτια , η εικόνα του Φίλιππου εξαφανίζεται και θέση παίρνει ο Γρηγόρης. Αναστενάζω απελπισμένα  μπορώ να πώ ανοίγοντας τα μάτια μου , θλίψη με κατακλύζει από παντού , μου χαϊδεύει το πρόσωπο και το μόνο που θέλω αυτή την στιγμή είναι να του πω να σταματήσει να με ακουμπάει γιατί νιώθω περίεργα.)

Συνεχίζουμε να μιλάμε αλλά η ψυχολογία μου παραμένει χάλια , απαντώ μονολεκτικά στις ερωτήσεις του και απλά θέλω να φύγω. << Δήμητρα είμαι ερωτευμένος μαζί σου >> σαστίζω, κεραμίδα στο κεφάλι , ωχχχχ τι του λέμε τώρα ; << ε.....>> ναι μπράβο σου έδωσες την σωστή απάντηση .