παραμύθι ή αλητεία ;

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ

Η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια μέσα σε διάφανες κλωστές πλεγμένες  με τον χρόνο ......

Αυτοί οι δύο δεν συναντήθηκαν τυχαία , το σύμπαν όπως πίστευε η Δήμητρα είχε κάνει την τελική του κίνηση για αυτούς τους δύο . Από την αρχή της ζωής τους τους προετοίμαζε για την τελική τους συνάντηση , ήταν όλα γραμμένα από την αρχή αλλά το τέλος ήταν δικό τους.

Άρχισε να ξημερώνει και το φώς απλώθηκε στους δρόμους της Αθήνας ζωντανεύοντας κάθε γωνιά της .Αφού η νύχτα τους χώρισε  η μέρα πήρε την πρωτοβουλία να τους ενώσει , κανείς από τους δύο εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε . Ξαγρύπνησαν να μετρούν τα λάθη και τα σωστά της σχέσεις τους . Εκείνος παρέα με την μηχανή του επισκέφθηκε το αγαπημένο του μέρος για να βάλει τις σκέψεις του σε μία σειρά , προσπαθούσε να δεί τι του συμβαίνει . Που πήγε ο Γρηγόρης ο φευγάτος ; Που πήγε αυτός που δεν τον ένοιαζε τίποτα και καμία μέχρι να έρθει η γυναίκα της ζωής του ; Τι έχει πάθει μαζί της επιτέλους που δεν μπορεί να ξεκολλήσει από πάνω της και μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά ; Σαν αναλαμπή πετάχτηκαν τα λόγια του Πάνου << φίλε νοιάζεσαι για αυτήν >> όχι , όχι την θέλω αλλά τίποτα παραπάνω είπε κουνώντας το κεφάλι του αρνητικά . << την δαγκώνεις την λαμαρίνα μαζί της , σκέψου το >>. Πετάει το αποτσίγαρο στον δρόμο σαν να θέλει να πετάξει εκείνη από πάνω του αλλά δεν μπορεί , κατά βάθος ξέρει οτι οι ρίζες της έχουν φθάσει στην καρδιά του και την έχουν δέσει . << Πρόσεχε μην την χάσεις , αξίζει >>             Περνάει το χέρι του ανάμεσα από τα μαλλιά του με απόγνωση , άρχιζε να βρίζει τον εαυτό του μονολογώντας οτι φταίει και οτι έχει κάνει πολλά σε εκείνη αλλά μετά τα μυαλά του άλλαζαν ,η ζήλια του έπιανε κόκκινο και δεν άντεχε στην εικόνα εκείνης αγκαλιά  με άλλον .  
- δεν αντέχω ρε πούστη μου θέλω να την δώ , να την βρίσω και μετά να ...... την φιλήσω 
Η φωνή του αργόσβησε στα λόγια του , την είχε ανάγκη , είχε ανάγκη να την αγγίξει , να την βρίσει , να μαλώσουν μεταξύ τους . Έψαξε το κινητό του μέσα στην τσέπη του και πληκτρολόγησε τον αριθμό της , δεν το σήκωνε και αυτό έκανε τον ταύρο μέσα του να βρυχάται ισχυρά με την απώλεια της . Δεν το έβαλε κάτω συνέχισε να την καλεί αλλά η πράξη του έπεσε στο κενό .
       Κοίταξε για λίγο την θέα που είχε μπροστά του , ο  Λυκαβηττός ήταν το αγαπημένο του μέρος , τον ηρεμούσε και τον χαλάρωνε κάτι που σε αυτή την περίπτωση δεν ίσχυε βέβαια . Πήρε μία ανάσα , έριξε τον εγωισμό του και πήρε την απόφαση να πάει σπίτι της .Αφού δεν απαντούσε στο τηλέφωνο θα πήγαινε να την βρεί από κοντά .