The beta

Hoofdstuk 11

Lena.
Ik liep nu zenuwachtig naar boven bang voor hoe ik Tyler zou aan treffen. Ik stond nu voor zijn deur en twijfelde even maar klopte toen. "Kom binnen." Ik deed rustig de deur open. Ik zag Tyler met zijn rug naar me toe zitten. "Het spijt me Tyler." "Weetje Lena 1 litteken was al genoeg maar jij gaf me een tweede 1 die je kan zien in mijn mensenvorm als in mijn wolvenvorm." Ik voelde meteen de moet me in de schoenen zakken. "Kan je hem niet verbergen dan?" Nu draaide Tyler zich om en ik voelde de schrik en de schuld door me heen gaan. Door de schrik deinsde ik achter uit en door de schuld vloeiden de tranen over mijn wangen. Ik draaide me om en rende uit zijn kamer naar buiten.

Meteen toen ik buiten kwam liet ik me zelf op de grond vallen en liet de tranen stromen. Ik ben een monster! Hoe kon ik dit doen! Ik had zijn oog open gehaald! Hij had drie duidelijke sneeën over zijn ooglid lopen.... Ik voelde nu langzaam een hand op mijn schouder komen. "Lena het komt goed je kon er niks aan doen." Ik duwde haar hand meteen weg. "Ga weg Dakota ik ben gevaarlijk! Ik ben een monster! Ik barste nu nog harder in tranen uit en deinsde achteruit bij Dakota weg. "Ik wil je geen pijn doen Dakota ga weg!" "Lena je bent geen monster." Ik zag dat ze op me afkwam om me te troosten maar ik deinsde weg. "Ik kan het niet Dakota. Wat ik Tyler heb aangedaan blijft voor altijd dat wil ik je niet aan doen!" "Lena....." "Nee Dakota!" Ik draaide me nu om van Dakota en rende weg zo snel ik kon. Ik hoorde haar mijn naam nog schreeuwen maar ik kon het niet!

Ik rende weg dieper het bos in weg van iedereen. Na een tijdje rennen begon ik moe te worden toen ik ergens tegen op botste. "Au!" Ik lag nu op de grond en zag dat er een hand naar me uitgestrekt werd. Ik pakte rustig de hand vast en trok mezelf omhoog. "Eh sorry." Ik keek beschaamd naar de grond toen ik een hand onder mijn kin voelde. Ik keek nu in twee donker bruine ogen. "Hoi ik ben Jace." (Hehehe jullie dachten even dat het Kian was he😝) "eh hoi ik ben Lena." Ik zag een bezorgde blik in de ogen van Jace. "Wat doe je helemaal alleen in het bos? Het is nu best gevaarlijk in het bos alleen." "Ik red me wel." Ik begon nu weer rustig te lopen. "Maar waarom ren je zo alleen in het bos?" Ik keek opzij naar Jace die nu naast me liep. "Ik moest mijn hoofd even leeg maken." Ik zag hem nu begrijpend knikken. "Laat me je naar huis brengen het is nu echt niet veilig hier en ik wil je helpen." Ik keek twijfelend naar Jace. "Ik red me wel echt waar." "Ja dat weet ik maar ik sta erop." Ik wist niet zo goed wat te doen maar als hij me wat wou doen kon ik altijd nog veranderen.... "Oke dan." Ik zag nu meteen een lach ontstaan op Jace zijn gezicht. "Cool mijn auto staat ietsje verder op." Ik gaf nu een klein lachje naar Jace en liep langzaam achter hem aan.

Eindelijk bij de auto aangekomen stapte we in. "Waar woon je Lena?" "Ik woon in avenue 18." De auto startte nu rustig en hij begon te rijden. Tijdens het rijden keek ik rustig uit het raam naar de bomen en de maneschijn dat er tussen door kwam. Het was werkelijk waar prachtig. Na een tijdje rijden kwamen we eindelijk bij mij thuis aan. "Bedankt voor het thuis brengen." "Graag gedaan Lena." Ik gaf een vriendelijke lach aan Jace en liep nu naar mijn huis. Ik belde rustig aan toen mijn moeder open deed. "Ik dacht dat je bij Dakota sliep?" "Ik kreeg heimwee." Ik zag mijn moeder begrijpend kijken. Ik liep nu rustig naar binnen en hoorde Jace vertrekken.

Ik liep nu rustig naar boven wetend dat ik morgen weer naar school zou moeten. Misschien moest ik maar gaan slapen.  Ik liep rustig naar mijn kamer en kleden me uit. Ik poetste nog even snel mijn tanden en kroop mijn bed in. Na een tijdje in mijn bed gelegen te hebben voelde ik mezelf al aardig moe worden. Alleen de gedachtes hielden me wakker. Wie was Jace eigenlijk ik had hem nog nooit gezien. Zou Jace misschien nieuw zijn? En waarom stond hij erop dat ik weg zou gaan uit het bos? En hoe wist hij dat het gevaarlijk was daar? Nouja die was niet zo moeilijk... Ik bedoel maar een meisje midden in de nacht alleen in het bos makkelijk doelwit voor verkrachting. Maar toch al die andere dingen... Na een tijdje denken was ik nog steeds niet op het antwoord gekomen en voelde ik mijn ogen al moe worden. Al snel werd ik erg moe en viel ik in een zorgeloze en diepe slaap.