The beta

Hoofdstuk 16

Dakota.
Ik was nu net thuis en ging regelrecht naar mijn kamer. Ondertussen stroomde de tranen over mijn wangen. Kut verliefdheid! Kut weerwolven en vampieren!!! Waarom moest ik deze gecompliceerde dingen nou net in mijn leven hebben! Waarom ben ik geen normaal mens!! Ik voelde de koude tranen van mijn verdriet over mijn wangen lopen. Waarom moest ik nou net verliefd worden op Matt?! Ik voelde me zo alleen op dit moment... Ik had nooit verwacht dat een persoon me zo zou kwetsen maar het is toch gebeurt... Mijn hard was gebroken. Ik hield gewoon zielsveel van Matt geen idee waarom.... Maar ik voelde me verloren. Ik merkte dat ik mezelf niet meer in controle had door deze emoties. Ik voelde mijn ogen verhitte en mijn zintuigen sterker worden. Ik snapte niet waarom ik wist dat ik gekwetst was maar zo erg.... Ik keek nu net omhoog toen ik zag dat het de volle maan was.. De licht van de maan viel nu op mijn huid. Ik voelde mezelf veranderen. Voor ik het wist was ik veranderd en had ik geen controle meer over mezelf door mijn emoties en had ik mezelf overgegeven aan mijn wolven kant.

Ik rende nu door het bos. Ik voelde het gras onder mijn poten en rende in het maanlicht lenig tussen de bomen door. Ik ontweek iedere struik en boom. Ik wist niet waar ik heen ging maar wat ik wel wist was dat ik me moest afreageren. Mijn wolven kant verlangde nu naar de smaak van bloed en de geur van dood. Ik rende nu zoekend door het bos naar een prooi en viel alles aan wat levend was maakte niet uit wat. Het was allemaal wazig voor mezelf en had niet door wat ik deed. Van het ene dode beest ging ik naar het andere. Uiteindelijk had ik niet eens meer door wat ik dode......

----------------------------------------------  
                 volgende ochtend.
----------------------------------------------

Ik werd verward wakker en had door dat ik in het bos lag. Wat is er gebeurd? Ik ging nu rustig zitten en zag bloed overal over mijn lichaam. Ik keek vol afschuw naar het bloed. Wat heb ik gedaan...? Waar ben ik eigenlijk? Ik gaf nu een sterke huil in de hoop dat Tyler of mijn ouders het zou horen maar ik kreeg geen reactie terug...... Ik had het goed verprutst. Ik besloot dan maar het bos uit te gaan en te kijken waar ik was. Ik liep rustig naar de bosrand toe dat gelukkig niet heel lang duurde. Net toen ik weer in de bebouwde kom kwam zag ik alleen maar chaos... Zou ik dat geweest zijn..?? Ik liep nu rustig maar ook voorzichtig door. Ik probeerde weer terug te krijgen wat gebeurd was. Ik wist dat ik dan al mijn zintuigen te gelijk zou moeten gebruiken. Net toen ik dat wou doen voelde ik een hand op mijn schouder. Ik keek rustig naar achter. Het was een vrouw. "Lieverd het is niet veilig om nu op straat te lopen." "Wat is er dan?" Ik zag de vrouw verbaasd kijken. "Er was een wolf en die had alles vernield. We hadden het dier naar het bos gejaagd maar hij zou weer terug kunnen komen." "Oke bedankt voor de tip mevrouw." Ik perste er nu een lachje uit en begon verder te lopen. Toen ik in een rustig gedeelte van het dorp kwam besloot ik dat ik wou weten wat ik had gedaan. Ik ging nu in het midden van het dorp staan en voegde al mijn zintuigen samen. Alleen er voelde iets anders. Dat gevoel verstoorde me van mijn concentratie dus het lukte me niet. Ik keek nu omlaag en keek in een waterplas. Mijn ogen ze waren fel blauw..... Mijn ogen waren nu net als die van Tyler... Ik voelde de moed me in de schoenen zakken. Alle moed werd uit me gezogen. Ik voelde mijn benen verzwakken en ik liet me nu op de grond zakken. Ik legde mijn hoofd tegen mijn benen en sloeg mijn armen om mijn benen heen. Ik voelde alle tranen over mijn wangen lopen. "Wat had ik gedaan en waarom kon ik het me niet herinneren?! Ik voelde mijn ademhaling zwaarder worden en de tranen bleven maar stromen. "Wat heb ik gedaan?!!" Zonder erbij na te denken veranderde ik weer in een wolf en begon te rennen regelrecht het bos in.

Na een tijd rennen kwam ik bij een meer. Ik ging stilstaan en keek in het water. Ik keek naar mijn fel rode vacht en mijn fel blauwe ogen. Ik gaf nu een harde huil van verdriet. Een huil gaf voor mij een zang een zang dat alles vertelde en andere wolven konden begrijpen. Al snel hoorde ik een huil perfect combineren met de mijne. Het werd een mooi lied van onze stemmen samen. Ik herkende de huil meteen. Het was die van Tyler de wolf mijn broer degene die me beter kon begrijpen op dit moment dan wie dan ook. De pijn, de verdriet het gevoeld dat je jezelf bent verloren.... Na een tijd stopte ik net als Tyler deed maar het gezang de echo ervan was er nog. Het klonk prachtig. Ik liep op de kant af waar de echo van Tyler vandaan kwam. Ik denk dat Tyler precies het zelfde deed want ik zag hem al aankomen. Ik veranderde nu terug en zag dat Tyler mijn voorbeeld nadeed. Ik voelde de tranen al over mijn wangen komen toen Tyler me in een knuffel trok. "Het is al goed Dakota. Ik omhelsde Tyler nu terug en legde mijn hoofd op zijn borstkast. De tranen stroomden over mijn wangen maar de knuffel van Tyler stelde me gerust. Op 1 of andere manier realiseerde ik door Tyler dat het soms even teveel voor je was maar je zal het uiteindelijk accepteren. Het zit nu niet mee maar ik moest realiseren dat het uiteindelijk goed zal komen. Ik maakte me nu los uit Tylers knuffel. "Bedankt Tyler dit had ik echt even nodig." Ik gaf nu een zwakke glimlach naar Tyler. "Kom je mee naar huis zusje." Ik knikte naar Tyler en we veranderde nu weer in wolven en rende samen naar huis.