The beta

Hoofdstuk 32

Matthew.
Ik  schrok wakker toen de vrachtwagen stopte met rijden. Ik zag hoe de achterkant van de vrachtwagen openging. Ik deinsde meteen achteruit tegen de achterkant van de vrachtwagen aan. Ik probeerde te zien wat moeilijk was door het plots felle licht dat in mijn ogen scheen. Het enigste wat ik me afvroeg was wat ze met me zouden doen aangezien ik niet degene ben die belangrijk is...... Ik knipperde met mijn ogen zodat ik iets anders kon waarnemen dan alleen geluid. Net toen ik wat kon zien werd ik bij mijn arm vast gepakt en mee getrokken. Ik voelde me erg zwak dus ik toonde geen verzet. Ik strompelde rustig mee met de man die mij vast had. Voor ik het wist werd ik op de grond gegooid. Ik trok mezelf rustig omhoog en begon de omgeving in me op te nemen. Ik zat tegen een betonnen muur aan en de vloer was ook van beton. Voor de rest waren er alleen tralies net als in een gevangenis. Ik keek of er ergens een bed was of wat dan ook maar er stond niks...... Ik probeerde me net te ontspannen toen ik drie mannen iemand mee zag slepen. Ik zag hoe ze diegene in de cel naast me gooide en weg liepen. Ik ging nu langzaam op de tralies af en probeerde te zien wie het was. Ik zag de persoon nu langzaam overeind komen. "Kian ben jij dat?" "Matt?" Ik was meteen opgelucht dat Kian hier ook was. "Wat is er met je gebeurt?" Ik zag Kian nu rustig recht op zitten en mijn kant op kijken. "Ik stribbelde tegen en als reactie hebben ze me meerdere keren onder stroom gezet waardoor ik mijn bewustzijn verloor." Ik hoorde Kian nu zacht zuchten. "Gaat het?" Ik zag Kian nu knikken. "Het gaat." Ik merkte al snel dat Kian geen zin had om te praten dus hield mezelf maar stil en keek vooruit. Ik kon het misschien drie seconden uithouden tot de vragen alweer door mijn hoofd stormden en ik het dus wel moest vragen anders kreeg ik zelf geen rust in mijn hoofd. "Wat zouden ze hier gaan doen met ons?" Ik zag Kian nu vermoeid omkijken. "Geen idee Matt.... Het enigste wat ik weet is dat ze niet heel veel goeds van plan zijn." Ik knikte nu naar Kian en keek maar weer voor me uit. Na een tijdje begon ik me goed te vervelen. Ik keek rustig de kant op van Kian. Ik zag dat Kian op de grond was gaan liggen en dat hij in slaap was gevallen. Ik volgde zijn voorbeeld maar en probeerde comfortabel te liggen. Na een tijdje rond draaien op de harde vloer gaf ik het maar op. Ik ging langzaam weer tegen de muur zitten en sloot rustig mijn ogen in de hoop dat ik vanzelf wel in slaap zou vallen en dat dit allemaal maar gewoon een slechte droom was.

Tyler.
Lena en ik liepen nog steeds door het bos terwijl we de geur volgde. We liepen in een nogal gênante stilte... Waarom moest Dakota mij nou ook weer achterlaten met Lena.... Ik begrijp dat ze wil dat het goed komt tussen ons maar ik weet het nog niet zo. Na een tijdje lopen begon ik me echt heel erg te vervelen dus besloot om maar tegen Lena te gaan praten. "Dus.... Hoe gaat het met jou?" Ik zag Lena nu verbaasd omkijken. "Eh wel goed... En met jou?" "Ook goed." En het was weer stil..... We liepen weer een tijdje zo verder toen Lena nu begon te praten tot mijn verbazing. "Tyler het spijt me echt heel erg..." "Waarom deed je het eigenlijk Lena?" "Ik weet het niet... Jullie vroegen me beide uit en ik kon tegen jullie allebei geen nee zeggen...." "Maar waarom dat kussen dan?" "Ik had met jullie allebei gewoon een moment en ik weet het, het klinkt stom maar ik vond jullie beide leuk en ik dacht dat ik na die date wel een keuze kon maken." "Maar dat lukte je niet." Ik zag Lena nu meteen knikken. "Het spijt mij ook Lena ik had niet zo overdreven moeten reageren ik bedoel we hadden niks." "Het geeft niet Tyler ik bedoel het was mijn fout en jouw reactie is hartstikke logisch." We lachte nu even naar elkaar en begonnen weer verder te lopen. Niet te geloven dat Dakota's plan echt heeft gewerkt. Ik moest er eigenlijk wel een beetje om lachen in me zelf. We liepen nog een heel stuk door toen we een groot gebouw tegen kwamen in niemands land. Ik keek verbaasd naar Lena die het zelfde bij mij deed. We stonden nu bij een erg groot zwart gebouw dat heel erg op een gevangenis leek. Alleen ik denk niet dat het een normale gevangenis is. We besloten dus maar om er langs te lopen en goed te kijken hoe het gebouw in elkaar zat en al snel hadden we door dat om het hele gebouw struiken van wolfspain waren neer gezet. Het maakte dus niet echt uit wat ze deden maar wat we wel wisten was dat weerwolven niet welkom waren. "Hoe gaan we hier ooit inbreken?" Ik zag Lena nu ook verbaasd naar mij kijken. "Geen idee... We weten niet eens zeker of Kian en Matt wel hier zijn..." Ik keek bedenkelijk naar Lena. "Mis moeten we maar terug naar Kol en Dakota en met ze alle een plan bedenken." Ik zag Lena nu knikken. "Maar wat als het te lang gaat duren het is 2 dagen lopen... Wat als er al lang iets ergs is gebeurd met ze." Ik keek Lena nu begrijpend aan. "Ik snap wel wat je bedoeld Lena alleen ik denk echt dat het slimmer is als we met ze alle zijn want iets zegt me dat het niet makkelijk word en dat we meer mensen nodig hebben." Ik zag Lena nu met tegenzin knikken en zo begonnen we weer terug te lopen. Terug naar Dakota en Kol.