The beta

Hoofdstuk 37

Dakota
Ik werd nu ruw mee getrokken. Ik keek teleurgesteld naar achter. Ik keek nu in de ogen van Kol. Ik zag spijt in zijn ogen toen hij met zijn mond sorry gebaarde. Ik gaf hem nu een strenge blik zodat hij wist dat hij het snel moest oplossen. Ik keek nu weer rustig voor me uit. Ik liet mezelf rustig mee voeren naar het kamp. Na een tijdje lopen kwamen we eindelijk aan en werden we meteen in een cel gegooid. Ik keek rustig om me heen en herkende alles nog van vroeger. Ik keek nu naar Tyler en zag dat hij zich ook van alles begon te herinneren.

Kol
Ik liep nu als laatste het kamp in toen iedereen begon te juichen en te klappen. Ik denk dat ze blij waren dat ik Dakota en Tyler na een lange tijd had terug gebracht. Tenminste was er iemand blij want ik voelde mezelf de grootste loser die er was... Ik wist dat ik nu met een plan moest komen om ze te bevrijden en te vluchten met ze allen, alleen zou dat niet makkelijk worden aangezien mijn broer me de hele tijd in de gaten zal houden. Ik wou nu rustig terug naar mijn slaapplek gaan om te gaan bedenken hoe ik zou gaan ontsnappen met hun, maar ik werd tegen gehouden door Latisha.... "Kol ik heb je zo gemist baby." Ik draaide mijn ogen vanwege haar koosnaampje maar ging er maar in mee. "Ik heb jou ook gemist babe." Ik legde nu mij handen op haar kont en zoende haar. Na een tijdje zoenen liet ik haar weer los. "Ik ga slapen babe, ik ben erg moe door de lange reis." "Oke love you baby." "Love you to." Ik liep nu vol afschuw weg van Latisha. Waarom hadden mijn ouders me nou weer uitgehuwelijkt aan haar... Toen ik er tegen in wou gaan kreeg ik een heel verhaal over hoe onze troep er sterker van zal worden... Het zit namelijk zo; mijn familie heeft een erg sterke en slimme bloedlijn en Latisha is de dochter van de alfa. Wij waren dus de beste familie om te koppelen. Ik snapte wat mijn ouders bedoelde en het was opzich best te verdragen als het meisje aardig was, maar Latisha was totaal niet aardig... Dus het komt er op neer: ik wil hier zo snel mogelijk weg voor dat ik voor mijn leven lang aan Latisha vast zit. Ik ging nu rustig op mijn bed zitten en begon te denken hoe ik ons hier weg kon krijgen. Misschien tijdens de jacht? Alleen ik heb 1 probleem Jackson gaat mij nooit uit het oog verliezen en anders zorgt hij er wel voor dat iemand anders dat voor hem doet. Ik zat nu diep in gedachten toen ik geroepen werd. Ik liep rustig uit mijn slaapplek en liep naar de kring rond om een kampvuur. Ik ging nu rustig op een boom stam zitten toen de vader van Latisha begon te praten. "Goed dat jullie allemaal zijn gekomen en fijn dat je weer terug bent Kol. Jullie weten wat wij doen met weglopers toch?" Ik zag nu hoe Dakota en Tyler opeens naar voor werden getrokken. Ik keek geschrokken om me heen. Ik moest nu snel iets verzinnen. Ik was totaal vergeten dat als je bent weggelopen en dan word terug gevonden geven ze je een tatoo voor het leven zodat elke roedel weet dat je hier hoort. "Kol aangezien jij ze hebt gevonden mag jij wat op hun gezicht krassen." Ik keek nu geschrokken naar de vader van Latisha. Meent hij dit?! Ik stond nu twijfelend op. Ik wist dat als we wouden ontsnappen ik nu wel moest handelen. Ik pakte rustig de stok over waarmee ik Dakota en Tyler moest merken voor het leven. Ik keek twijfelachtig rond in de groep en zag een opening. Ik sloeg nu zo snel als ik kon met de stok in het gezicht van de vader van Latisha waardoor hij omviel. "Rennen!" Ik rende nu zo snel als ik kon weg met Dakota en Tyler toen we alle drie enorme pijn in ons hoofd kregen waardoor we neer vielen. Ik zag nu rustig een heks aankomen lopen.. Ik probeerde de heks goed te zien toen ik zag dat het Davina was.... Ik voelde nu dat ik vast werd gegrepen bij mijn armen en mee werd getrokken. Davina was nu gestopt met haar toverkunstje dus we hadden geen last meet van de hoofdpijn. Ik probeerde mezelf los te krijgen terwijl ze me terug naar de kring trokken, maar het was te vergeefs. Ik stond nu zwaar heigend door het tegen stribbelen in de cirkel toen Jackson kwam. "Ik wist wel dat je tegen me loog Kol, jij doet altijd wat je het best uitkomt." Ik keek Jackson nu arrogant aan toen hij met dat stokje bij mijn gezicht kwam. "Zal ik hier een mooie kras plaatsen broertje?" Ik keek nu vol afschuw naar Jackson toen het stokje erg dichtbij mijn gezicht kwam. "Wacht, wacht, wacht!" Ik zag Jackson nu nieuwsgierig naar me kijken. "Ik heb bepaalde informatie achtergehouden over Lena." "Kol what the.....!" Voor dat Dakota haar zin af kon maken werd er een hand op haar mond geduwd. "Als ik het vertel moeten jullie me beloven ons te laten gaan." Jackson begon nu spottend te lachen. "Wat denk je zelf Kol zo dom zijn we nou ook weer niet." "Jackson bekras ons dan tenminste niet." "Alleen als het iets zinnigs is." Ik keek nu twijfelend naar Lena die nu ja knikte. "Lena is de uitverkorene." Ik zag Jackson nu verbaasd kijken. "Je liegt." "Jackson ik speel het spel dat ik het minst graag speel en dat is de waarheid." Ik zag Jackson nu twijfelend kijken. "Hou hem in de gaten!" Ik voelde de grip op mijn armen nu meteen sterker worden terwijl Jackson nu naar Lena toe liep. "Verander." Ik zag Lena nu twijfelend kijken maar ze deed het wel. Er ontstond meteen veel geroezemoes toen ik heksen gebrabbel er boven uit hoorde komen....