The beta

Hoofdstuk 33

Kian.
Ik werd rustig wakker en voelde dat mijn hele lijf stijf was. Ik knipperde rustig met mijn ogen toen ik me weer herinnerde waar ik was. Ik werd net een beetje wakker toen ik iemand nogal luidruchtig mijn kant op hoorde komen. "Jullie eten!" Ik hoorde nu naast me een beetje beweging komen en keek opzij. Ik zag Matt nu rustig omhoog krabbelen toen we allebei een klein bekertje bloed kregen. Ik pakte gulzig mijn bekertje en begon ervan te drinken. Ik voelde me iets sterker maar nog steeds zwak..... Ik keek nu naar Matt die voorzichtig zijn bloed dronk. "Wat ben je aan het doen?" Ik zag Matt nu stil omhoog kijken. "Ik ga er goed van genieten aangezien dit waarschijnlijk het enigste is wat we voor de hele dag krijgen." Ik keek bedenkelijk naar Matt. "Eigenlijk is dat best logisch." Ik zag Matt nu meteen knikken. "Ja toch." Ik gaf een korte lach naar Matt toen er opeens een man de gang in kwam. "Wie van jullie is Kian?" Ik keek nu vragend naar Matt die nu zijn schouders optrok. "Uhm ik ben Kian..." Ik zag de man nu mijn cel opendoen. "Mee komen." Ik stond rustig op toen ik hard handig mee werd getrokken. "Waar breng je me heen?" Ik keek vragend naar de man die me duidelijk geen antwoord ging geven.. "Hallo, ik praat tegen je hoor." Ik zag dat de man nu met zijn ogen rolde en sneller begon te lopen terwijl ik juist begon tegen te stribbelen. "Stop met moeilijk doen!" "Kijk nou wie er weer een stem heeft. Kan je nu mijn vraag beantwoorden?" Ik zag de man nu weer met zijn ogen rollen alleen dit keer drukte hij op een knop.... Ik wist niet wat die knop betekende maar vast niks goeds. De man trok nu weer hard handig aan mijn arm alleen dit keer liep ik rustig mee nog steeds afvragend wat die knop betekende. Na een stukje lopen werd ik alleen gelaten in een kamer die bijna meteen op slot ging. Ik keek nu rustig de kamer door en zag allerlei wetenschap spulletjes. Ik wist niet precies wat het was maar het zag er niet goed uit. Ik keek nog wat meer rond toen ik een stem hoorde door een intercom. "Gaat u maar rustig zitten op de stoel." Ik keek verbaasd om me heen om te zien waar het geluid vandaan kwam maar ging wel zitten op de stoel. Wat ik op zo'n tandarts stoel vond lijken waarbij ze je altijd naar beneden laten gaan met je hoofd.... Net toen ik zat schoten er sloten om mijn enkels en mijn polsen waardoor ik vast zat. Ik keek verbaasd naar wat er gebeurde maar ergens had ik het ook wel kunnen verwachten eigenlijk. Ik probeerde met al mijn kracht de sloten open te krijgen maar ik was te zwak.... Net toen ik een beetje rustig begon te worden liep er een vrouw naar binnen rond de 25 jaar. Ze had lang bruin haar dat ze in een staart had gewikkeld en donkere ogen. "Hoi, ik ben Sophie." Ik keek nu met gefronste wenkbrauwen naar Sophie. "Uhm hoi.., ik ben Kian." Ik zag nu een grote glimlach op het gezicht van de vrouw ontstaan. "Aaah de aller eerste vampier. Het is een eer je hier te hebben." "Uhm bedankt denk ik..." Ik zag de vrouw nu met een grote grijns naar me kijken. "Wat gaat u eigenlijk met me doen?" Ik ga je opensnijden en kijken hoe snel je heelt." Ik keek verbaasd naar de vrouw... Dit was een grapje toch?! Ik zag de vrouw nu rustig naar een tafel toe lopen en een mesje pakken en mijn kant op lopen. Oke het was dus geen grapje..... "Dit zal even pijn doen maar je zult eraan wennen." Ik keek nu verbaasd naar de vrouw vanwege haar woord keuze toen ze het mes al in me stak en begon te snijden. Ik schreeuwde het meteen uit van de pijn." Na een tijdje was ze eindelijk klaar met overal snijden op mijn lichaam en liet ze me rustig genezen. Ik was vermoeid geraakt door al het bloed dat ik kwijt was geraakt toen ik mee werd gesleurd door een man. Ik had zo'n enorme bloed dorst dat ik de aders in de keel van de man hoorde pompen. Ik had de neiging om mijn tanden nu in de nek van de man te zetten met een enorme snelheid maar ik had te weinig energie ervoor. Ik liet mezelf dus maar rustig mee slepen naar mijn cel. Toen we bij mijn cel aankwamen gooiden hij me in de cel en liet me als een stuk vuilnis achter. Ik kroop voorzichtig overeind toen Matt tegen me begon te praten. "Gaat het Kian?" Ik knikte nu langzaam naar Matt en had eigenlijk geen zin meer om te antwoorden ik was te uitgeput. "Wat hebben ze met je gedaan?" Ik keek rustig Matts kant op. "Is het goed als ik je het morgen vertel ik ben echt uitgeput...." "Maar wat als ze mij dan al mee hebben en je dan te laat bent." Ik keek Matt nu geïrriteerd aan. "Ik ben vast wel op tijd wakker Matt.... Laat me nu alsjeblieft met rust ik ben bek af." Ik zag Matt nu rustig knikken. "Oke dan... Truste." "Truste." Ik ging nu weer liggen op de koude betonnen vloer en probeerde mijn lichaam te laten ontspannen. Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik snel comfortabel kon liggen aangezien een betonnen vloer niet erg comfortabel is, maar doordat ze me zo uitgeput hadden had ik daar totaal geen moeite mee en viel ik met gemak in slaap. Ik voelde mijn ademhaling nu langzaam regelmatig worden. Ik sloot nu mijn ogen rustig en ik kwam nu in een diepe slaap terecht. Een slaap waarin het leek wat nu allemaal gebeurde niet echt was.. Een slaap waarbij alles nog normaal leek. Maar toch miste ik Lena nog steeds...