The beta

Hoofdstuk 7

Mijn vader gaf nu een sein dat we allemaal een ander kant op moesten gaan. Ik rende nu alleen door het bos. Ik genoot er eigenlijk wel van. De vogels die zongen de zon dat door de bladeren scheen. Ik hield er gewoon van. Na een tijdje rennen rook ik bloed... Ik verminderde nu van vaart en draafde verder. Ik rook dat ik nu aardig dicht bij was dus sloop rustig de bosjes in. Toen ik daar aankwam zag ik al meteen een paar dieren dood op de grond. Ik onderzocht nu rustig de omgeving maar zag niks. Ik wou net de bosjes uit gaan om te checken toen ik Tyler hoorde huilen. Ik keerde meteen om en zette het al op rennen. Zo hard als ik kon volgde ik het geluid van Tyler toen ik 2 witte wolven zag rennen. Het waren mijn ouders.

Ik ging meteen naast ze rennen toen we bijna bij de plek waren waar hij had gejankt. Toen we eindelijk aankwamen zagen we Tyler in zijn normale gedaante op de grond liggen. Ik veranderde nu ook meteen terug naar mijn mensen vorm en rende op Tyler af. Ik zakte meteen naast hem neer en keek waar hij gewond was. Al snel had ik de plek gevonden. Tyler zat vast in een berenval...

Ik schreeuwde nu naar mijn ouders die nu ook naar hun mensen gedaante veranderde. Ik stond nu hulpeloos bij mijn ouders niet wetend wat te doen voor Tyler. Mijn ouders daarentegen grepen die val vast en drukte op een knopje waardoor hij simpel open ging. Ik keek nu ongelovig naar mijn ouders die Tyler nu snel er uit haalde. Niet veel seconde later klapte dat ding weer dicht. Ik zag de diepe wond in Tyler's enkel en keek er vol afschuw naar. Mijn vader tilde Tyler nu op en begon naar huis te lopen. Mijn moeder en ik gingen nu achter mijn vader aan. "Ik denk dat die Vampier weet dat we hier zijn en dat hij dit doet om er achter te komen wie we zijn." Ik keek ongelovig naar mijn vader. "Maar pap wij helen toch gewoon dus hij zal het nooit zien?" Mijn vader knikte nu. "Daar heb je gelijk in Dakota. Alleen heeft die vampier ook de geur van zijn bloed te pakken en zal Tyler nu overal herkennen...."

Ik keek nu nog ongeloviger naar mijn vader. "Maar wat moeten we nu doen met Tyler dan?" Ik zag mijn vader nu naar Tyler kijken. "Hij zal naar een andere school toe moeten." "Maar pap dat helpt toch niks!" Ik zag mijn vader nu afkeurend naar me kijken. "Het zal wel moeten Dakota anders zal die vampier er achter komen wie de wolf is en zal Tyler hem recht naar ons lijden." Ik keek nu hulpeloos naar mijn moeder in de hoop dat ik steun van haar zou krijgen maar daar leek het niet op. "Dakota als het aan mij lag had Tyler helemaal niet meer naar school gemogen en had hij gewoon weer thuis les gekregen. "Dat kunnen jullie hem niet aan doen!" Ik veranderde nu boos in mijn wolvenvorm en rende weg.

Matt.
Ik liep rustig weer naar huis tevreden van mijn maal in het bos en tevreden dat ik nu een geur had van een weerwolf. Het was altijd al het idee van Kian en mij om die wolven in zo'n val te laten trappen zodat we geen last meer van ze hadden. Ze vielen ons altijd lastig en ze lieten me nooit is rustig jagen in het bos. Ik snapte niet wat ze nou wouden ik kon ook mensen gaan eten maar dat doe ik niet. Maar ergens snapte ik ook wel dat ze achter ons aan zaten want Kian viel wel mensen aan in het bos......

Ik wist ergens dat dat de reden was dat die wolven daarom achter ons aan zaten. Ergens wou ik wel vrede met ze sluiten maar Kian was het daar niet mee eens. Als ik altijd met dat idee kwam begon Kian meteen het verhaal over een vriend van hem die dat ook ooit had geprobeerd en uiteindelijk dood eindigde.... Dus ik liet het er maar gewoon bij en negeerde het.

Toen ik thuis kwam dacht ik aan Dakota. Ik dacht aan onze kus. Ze was zo perfect... Ik had de neiging om haar te bellen en met haar te gaan afspreken maar dat komt een beetje stalkerig over. Ik bedoel maar ik zag haar net nog.

Ik ging nu rustig op de bank zitten en deed de tv aan toen Kian naar binnen kwam. "Hey Matt zin om zo te gaan feesten?" "Ik weet het niet Kian het eindigt altijd fout af met jouw man." Ik zag Kian nu een kwaadaardig glimlachje op zijn gezicht krijgen. "Kom op man dat maakt het juist leuk! Drinken, feesten en mooie meiden." "Ik weet niet man." Ik keek nu twijfelend naar Kian. "Oke maar je moet me beloven dat je niemand pijn doet, die wolven zitten ons echt op de hielen." Ik zag nu een lach op Kian's gezicht verschijnen. "Oke ik beloof het!" Nu zag ik Kian snel naar zijn kamer toe rennen om zich zelf klaar te maken. Ik liep nu rustig naar mijn kamer en besloot ook wat andere kleren aan te gaan doen. Ik liep nu rustig naar mijn kast en haalde er een zwarte broek uit en een wit shirt dat lang viel en trok het aan. Het enigste wat nu nog miste was mijn hoodie en trok die over mijn kop en liep toen de kamer uit. Ik ging nu rustig op Kian wachten die altijd wel een tijdje bezig was. Na een half uur wachten kwam Kian eindelijk uit zijn kamer. Hij had een zwarte broek aan en een bloed rood shirt. "Waarom dat shirt?" "Ik vind hem mooi." Ik keek twijfelend naar Kian. "Je houd je aan je beloften toch....?" Ik keek Kian nu twijfelend aan. "Natuurlijk." Ik keek hem twijfelend aan maar stond toen wel op en we vertrokken.

Hierboven zie je een foto van Kian.

Ik zal wat informatie geven over Kian.

Kian is 18 jaar. Kian is een beetje een badboy typetje en een vampier. Kian heeft weinig medelijden met veel mensen en heeft er dan ook geen moeite mee om zijn slachtoffers te kiezen. Dit komt door zijn verleden waar jullie later nog achter gaan komen. Ook is kian de beste vriend van Matthew. Kian heeft van zichzelf bruin haar maar heeft het geblondeerd en hij heeft bruine ogen.