The beta

Hoofdstuk 52

Kian
Ik werd rustig wakker en zag iedereen nog vredig slapen. Ik stond stilletjes op zodat ik niemand wakker zou maken. Ik liep iets verder van ze weg. Ik pakte nu mijn telefoon uit mijn broekzak en belde Lucy. Ik hoorde de telefoon meerdere keren over gaan toen er eindelijk werd opgenomen. "Met Lucy." "Ja met Kian, ik stop met de oorlog verklaring tussen de wolven en de vampieren het is stom en al eeuwen oud. We zouden het een keer moeten loslaten." "Kian jij kan stoppen maar wij niet. Weet dat wij weten waar jullie zijn en dat we jullie gaan laten weten hoe wij hier over denken. Als je slim bent kan je beter een leger bij elkaar roepen." "Lucy wa..." Voor ik mijn zin af kon maken hing ze al op. Ik deed chagrijnig mijn telefoon weer in mijn zak en liep terug naar de andere. Ik ging rustig zitten en ging wachten tot iedereen wakker werd. Na een tijdje gewacht te hebben was iedereen eindelijk wakker. "Oke, ik heb niet bepaalt goed nieuws." Ik zag iedereen me nu meteen raar aanstaren. "Ze willen de oorlog niet laten vallen en ze hebben mij de tip gegeven om maar beter een groot leger klaar te hebben staan want ze komen ons binnen kort aanvallen....." Ik zag iedereen nu met een open mond naar me staren. "Meen je dit Kian?" Ik keek nu spijtig naar Lena. "Ja, het spijt me Lena." "Maar jij was toch hun leider?" Ik keek nu naar Kol. "Ja maar vampieren hebben niet zulk groepsgedrag als weerwolven. In tegenstelling tot jullie kunnen wij ons alleen reden." Ik zag Kol nu beledigd kijken. "Maar zijn wij dan niet in ons voordeel met een oorlog aangezien wij al weten hoe je elkaar moet helpen." Ik keek nu verbaasd naar Kol die nu wel een punt gaf. "Je hebt gelijk. Alleen ik denk dat we wel beter naar haar advies moeten luisteren. We moeten snel een leger optrommelen van weerwolven en vampieren." Ik zag iedereen nu vragend naar mij kijken. "Oke, Kol en Dakota als jullie andere wolven gaan zoeken dan gaan Tyler en ik vampieren op trommelen terwijl Matthew bij Lena blijft en haar helpt trainen." "En ik dan?" Hoorde ik Davina nu zeggen. "Ooh ja, sorry. Blijf jij ook maar bij Matthew en Dakota want jij kan het licht wel in in tegenstelling tot Matthew." Ik zag Davina nu knikken en iedereen kwam in beweging. Ik liep nu rustig met Tyler samen het bos uit. We kwamen nu in de dorpen en zag mensen ons raar aanstaren. "Waarom staren mensen ons zo aan?" Ik keek nu naar Tyler. "Ik denk dat ze door hebben wat er komen gaat." Ik zag Tyler nu zenuwachtig om zich heen kijken. "Waar gaan we eigenlijk naartoe?" "We gaan naar een oud landhuis waar vampieren wonen die ik ken die ook bevriend zijn met wolven." Ik zag Tyler nu verbaasd naar me kijken. "Uhm oke." We liepen nog heel even iets verder toen ik het oude landhuis al zag aankomen. "Dat is het." Ik zag Tyler verbaasd naar het huis kijken. "Het is enorm." Ik lachte kort naar Tyler en liep nu het erf op. Tyler bleef dicht achter me aan lopen en verloor me voor geen moment uit het oog. We stonden nu voor een grote witte deur waar het verf langzamerhand van afbladerde. In het midden van de deur zat er een groot stenen leeuwen kop die een ijzeren ring in zijn bek had. Ik pakte de ring vast en sloeg hem drie keer tegen de deur aan. Ik zag nu hoe de deur langzaam krakend open ging. Ik wou net naar binnen stappen maar Tyler greep mijn arm vast. "Is dit een goed idee, want het lijkt aardig veel op een horror film. Ik schoot nu in de lach door Tylers opmerking. "Gewoon rustig blijven en blijf dicht bij me in de buurt." Ik stapte nu naar binnen en herkende alles weer uit mijn kindertijd. Dit pand was het weeshuis waar ik vroeger leefde. Alle gangen kwamen weer in me voor en hoe ik hier als klein jongetje door heen rende. Alle herinneren kwamen weer terug en ik kon het niet laten door te lachen. Voor ik het wist verscheen er iemand voor mijn neus. "Kian, wat doe jij hier?" "Ook leuk om jou te zien Niels." Ik zag Niels me nu vragend aanstaren. "Nou? Wat doe je hier?" "Ik kwam vragen of jullie mij wouden helpen in het gevecht om vrede te brengen tussen weerwolven en vampieren aangezien de vampieren ons gaan aanvallen." "Kian waarom zou ik jou helpen?" "Omdat ik aan de kant van de weerwolven zit." Ik zag Niels me nu verbaasd aanstaren. "Jij? Vrienden met weerwolven? Nog even." "Niels ik meen het. Dit is Tyler een vriend van me en een weerwolf." Ik zag Niels nu verbaasd kijken naar Tyler. "Bewijs dat hij een weerwolf is." Ik keek nu ook naar Tyler die nu twijfelend in het huis stond. Ik zag hem nog even twijfelen maar veranderde toen in een wolf. Ik zag Niels me verbaasd aankijken toen er nog meer mensen aankwamen. Ik zag dat Tyler meteen begon te grommen en zijn haar overeind had gezet. "Rustig maar Tyler, ze horen bij hem." Ik zag Tyler ietsjes kalmeren maar niet veel. "Kian je weet dat jouw wolfje blauwe ogen heeft?" "Ja, maakt dat iets uit dan." "Voor jou niet, maar voor ons betekent dat dat we niet weten of hij te vertrouwen is."  Ik zag dat Tyler nu meteen terug veranderde. "Ik heb blauwe ogen, omdat ik er toe gedwongen was. Wil je ons helpen of niet?" Ik keek verbaasd naar Tyler vanwege zijn uitval. Ik zag dat Niels nu bedenkelijk naar de andere keek. "We doen het." Ik keek tevreden naar Niels." "Oke, kom maar mee dan." Tyler en ik liepen nu naar buiten met een grote groep vampieren en wolven. We liepen richting het bos en liepen nu de open plek in met de grote groep mensen. Ik zag Lena nu stoppen met trainen en zag haar verbaasd naar ons staren.